Z KOREI DO POLSKI (TAK TO PAMIĘTAM)

Był rok 1952, miałem lat 12 i byłem uczniem 5, czy też 6-tej klasy szkoły podstawowej. To były czasy, gdzie prawie na każdej lekcji, niezależnie czy to była historia, czy też inna, np. język polski, a nawet lekcja wychowawcza, wysłuchiwaliśmy przeróżnych okolicznościowych pogadanek na temat wydarzeń w świecie. Stalin jeszcze żył , a jego ideologia tym bardziej. Od dwóch lat na kontynencie azjatyckim trwała wojna Korei z amerykańskim „agresorem”.. Byliśmy przekonywani, że imperializm amerykański dąży do zawładnięcia światem, tym bardziej, że nauczycielka na lekcję przyniosła globus by nam pokazać jak duża odległość dzieli USA od Korei i kto komu zagraża. Był to dla nas dowód na potwierdzenie tegoż imperializmu, iż nie odległość ma znaczenie ale obrona wartości demokratycznych, które w tym czasie akurat Ameryce nie wszyscy przypisywali. W gruncie rzeczy dzisiaj wiemy, że były to lata ekspansji komunizmu radzieckiego, który powstrzymywany był przez świat kapitalistyczny. Działo to się już wtedy, gdy oba mocarstwa, czyli USA i ZSRR dysponowały już bronią jądrową. Wejście Amerykanów do Korei nie było podyktowane zaborem pól naftowych, bo takich tam nie ma, było obroną terenów azjatyckich przed wpływami komunizmu, poparte zresztą Radą Bezpieczeństwa młodej Organizacji Narodów Zjednoczonych, tym bardziej, że jeden z przywódców Chińskich Kaj-szek, o przekonaniach raczej mało stalinowskich, doznając klęski od Mao, uciekł na wyspę Formozę, dziś Tajwan. Wiadomo, że w wojnie koreańsko – amerykańskiej praktycznie wykorzystywano broń rosyjską przeciwko amerykańskiej. Tam walczyły ze sobą samoloty e-Fy (numery), z Migami (numery). Zanosiło się na krwawe wielomilionowe żniwo i tylko obawa Wielkiej Brytanii, iż Rosjanie mają skierowane rakiety jądrowe na ich szczęśliwą wyspę sprawę uciszyły. W wyniku decyzji ONZ Koreę podzielono na tę demokratyczną czyli

południową, wspieraną przez USA, oraz północną zwaną KRLD, wspieraną przez ZSRR i Chiny, I tak właściwie jest dotychczas. Oba te państewka są w stanie wojny od kilkudziesięciu lat, a dokładniej od lat 66. Pokoju dotąd nigdy nie zawarto. Wojska amerykańskie podobnie jak kilka lat później z Wietnamu wróciły do kraju jako mało zwycięskie, a może nawet pokonane.
Ale ja nie o tym. W roku 1952 pod naszą szkołę podjechał traktor z przyczepą a la autobus (bez silnika). Podobnym zabierano nas na wykopki w PGR.. Tym razem pan wychowawca uprzedził nas, że jedziemy na spotkanie z młodymi Koreańczykami, których rodzice zostali zamordowani przez agresora amerykańskiego. Zanim wyjechaliśmy pan wychowawca opowiedział nam o tragicznych zdarzeniach, że oto spotkamy się z ocalałymi dziećmi, których rodzice byli utopieni w studniach, ich matki miały rozcięte brzuchy by wydobyć i zgnieść butem żołnierskim ich przyszłe rodzeństwo. Często działo się to na ich oczach, dlatego naszym internacjonalistycznym obowiązkiem jest te dzieciaki przyjąć w wolnej Polsce i wychować na dobrych obywateli. Traf chciał, że dzieciaki skośnookie trafiły do Domu Dziecka w Gołotczyźnie, czyli gminie sąsiedniej. Wszyscy byliśmy mocno podekscytowani, bo w końcu mieliśmy pierwszy raz w życiu spotkać żółtych, skośnookich Azjatów i to mocno utrapionych prawdziwą, bestialską wojną.
Na miejscu spotkaliśmy naszych rówieśników, karnie ustawionych na zbiórce, ubranych w kolorowe spodnie lub spódnice, oraz bluzki. Każde z nich na pożegnanie z nami założyło pionierski krawat. Nikt z nas nie miał aparatu by zrobić aktualne zdjęcie.
 Patrzyliśmy na siebie wzajemnie bez słów, bo porozumiewanie się było niemożliwe. Wystarczyły nam uśmiechy do siebie, oraz dotyk rąk. W pewnym momencie na niebie pokazał się samolot pasażerski, którego warkot wzbudził w tych dzieciakach atak paniki. Jak jeden mąż, uciekli z placu szkolnego do budynku i jak jeden mąż wtulili się pod łóżka. Oczywiście nasz wychowawca wytłumaczył nam skąd biorą się podobne odruchy i fobie. To skutki wojny i bombardowań ich domów. Po jakimś czasie wraz z kolegą z klasy pojechaliśmy rowerami do tegoż ośrodka. Niestety nie udało nam się z żadnym z nich zaprzyjaźnić, wyłącznie zresztą ze względu na kłopoty językowe. Ich język wydawał nam się piskiem zwierzęcym. Minęły lata, a konkretnie lat kilka i tu zdążam do puenty.
Jako, uczeń dziewiątej klasy liceum, 100 km od domu, z przeciętną oceną z języka polskiego .. dostateczny, zobowiązany byłem w ramach lektury pozaobowiązkowej przeczytać książkę Mariana Brandysa „Dom Odzyskanego Dzieciństwa”. Byłem jedynym świadkiem ich pobytu w Polsce więc zgłosiłem się do odpowiedzi na trzech kolejnych lekcjach, a będąc przekonanym, że poza autorem książki nikt w klasie nie potrafi zilustrować ich pobytu i zachowań, zmyślałem przeróżne historyjki na ich temat, za co jako świadek wydarzeń, trzykrotnie otrzymałem z języka polskiego ocenę b.db. Nigdy już potem nie zdarzyły mi się podobne oceny. A nawiasem mówiąc książki nie przeczytałem, bo były w naszej bibliotece tylko dwa egzemplarze i nie sposób się było do nich „dostać”.

Dzisiaj wiem, że te dzieci indoktrynowano politycznie, bo  jankesów , czyli Amerykanów
porównywano do esesmanów niemieckich, zaś przyjacielem ich był Józef Stalin, oraz młody przywódca Kim Ir Sen. Minęło 63 lata, a Korea Północna zwana KRLD, wciąż pozostaje w stanie wojny z Koreą Południową, która to dzisiaj należy do najbardziej uprzemysłowionych krajów, nie tylko Azji ale i świata, do której ucieczka braci i sióstr z „komunistycznej Korei” jest wyczynem podobnym jak ucieczka z NRD do RFN w wiadomych czasach. Wiem, że wielu z tych dzieciaków z Gołotczyzny nie miało po co wracać do kraju. Tu w Polsce skończyli szkoły średnie a nawet studia na łódzkich uczelniach dla obcokrajowców, a po zdobyciu tytułów inżynierskich i magisterskich, niektórzy z nich powrócili do kraju. Mniemam, że poza 38 równoleżnik, czyli do kraju słynącego dzisiaj z budowy statków, elektroniki oraz wysokiej klasy samochodów. Osobiście nie znam niczego co by podbiło świat, a wyprodukowane było myślą Koreańczyków z Północy. Chyba , że coś do zabijania ludzi, bo to widać na kolejnych marszach i paradach, co pokazał nam m.in.pan Fidyk.

Fotki od góry:
1.Migawki z wojny.
2.Zabity żołnierz amerykański
3.Sieroty koreańskie
4. Dom Odzyskanego Dzieciństwa M. Brandysa

Komentarze

  1. Kiedy byłam jeszcze małą dziewczynką, ze łzami w oczach pochłaniałam książkę Mariana Brandysa pt „Dom odzyskanego dzieciństwa”. Jest to opowieść, oparta na prawdziwych relacjach pracowników domu opieki dla koreańskich sierot wojennych, które Polska przyjęła w tych trudnych latach. eviva.

    OdpowiedzUsuń
  2. „Dom odzyskanego dzieciństwa” ma swoje pozytywy. Przede wszystkim jest to książka zdecydowanie antywojenna i prospołeczna. Pokazuje, jak wiele można osiągnąć miłością, i odpowiednią organizacją, jak niebezpieczne jest tworzenie podziałów między ludźmi i jak bardzo ważne jest to, by dzieci były pod szczególną opieką państwa – tak jak w czasach realnego socjalizmu. Anonim który to czytał ale nie płakał.

    OdpowiedzUsuń
  3. Własnie jem smaczny rumsztyk i czytam pańskiego bloga.Ciekawy. Musi pan juz miec swoje dość dojrzałe lata, bo ja nic nie pamietam, rocznik 55 ty. pozdrawiam.Lodzia.

    OdpowiedzUsuń
  4. A nie mogli te dzieciaki wziąć Ruskie albo Amerykanie?.Tylko ta opiekuńcza biedna Polska. No ale to było za litościwego PRL.Dzisiaj by ich przegonili narodowcy. Luciennik

    OdpowiedzUsuń
  5. Dzieci wyglądały identycznie. Miały uszyte białe bluzy i spodenki z lnianego, zwykłego płótna. Na głowach czapki z tego samego materiału. Na plecach płócienne woreczki. W środku był kawałek lnianej szmatki, który służył za ręcznik. Na nogach miały charakterystyczne zielone pantofle, całe zrobione z gumy, z zadartymi noskami.Były w wieku od 5-14 lat. Mieszkanka Sońska.

    OdpowiedzUsuń
  6. Ciekawe panie torunczyku, czy dla tych Koreańczyków co to zostali w Polsce i tu zdobyli wykształcenie a może i pracę, taki Kim Ir Sen tez jest bogiem? Mnie to ciekawi i chciałbym któregos spotkać aby pogadać.AA

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

JONO PODKIVANO

TUMIWISIZM

ŻYCIE mnie MNIE