KOLEŻEŃSTWO I PRZYJAŹŃ

Wedle rozpatrywań socjologicznych jest między tymi dwoma terminami niezbyt duża różnica. W jednym i drugim przypadku to dobra relacja pomiędzy osobami, opierająca się na wzajemnym zaufaniu, pomocy i życzliwości. Przyjaźnie, jak to często bywa rodzą się jeszcze z dzieciństwa, często w bardzo infantylnych okolicznościach. Każdy (a) z nas miał kogoś komu mógł powierzyć tajemnicę ze szkoły, rodziny albo podwórka. Ja też takich miałem. Niestety po wielu latach, gdy nasze drogi życiowe się mocno rozeszły takie przyjaźnie ulegają przekształceniu tylko w tzw. znajomości. Przyjaźń to mimo wszystko coś więcej niżeli koleżeństwo. Ono się „panoszy” nie tylko w relacjach między ludźmi sobie obcymi, ale właśnie najczęściej z osobami krewnymi, a więc rodzeństwem i rodziną bliższą i dalszą. Tak by można powiedzieć. Niestety, najczęściej prawdziwe przyjaźnie mają mało wspólnego z pokrewieństwem, przynajmniej w wieku dojrzałym. Koleżeństwo, a jeszcze bardziej przyjaźnie rodzą się wedle wyznawanych wspólnych wartości, takich jak światopogląd, orientacja polityczna, podobne umiłowanie tej samej sztuki, dyscypliny sportu, porządku, mody, smaków, a nawet płci pięknej (chociaż dla niektórych akurat niekoniecznie). Najczęściej jednak, szczególnie dzisiaj w naszej Najjaśniejszej, oddanej całkowicie Panience, która przed laty urodziła się w Częstochowie (dla niektórych jednak w Licheniu) przyjaźnie są podtrute aspektami politycznymi. Masz przyjaciela, któremu ufałeś bezgranicznie i naraz się dowiadujesz, że on roznosi ulotki reklamujące twojego przeciwnika politycznego, albo nagadał cokolwiek niezgodnego z prawdą na twój temat do „swojego”

przyjaciela. Tenże „przyjaciel” dotychczas siadał z tobą na wspólnej ławie przy piwku, przytakiwał twoim racjom, wypowiadał się zgodnie z twoimi sympatiami politycznymi. Okazuje się, że zachowywał się tak najczęściej, a nawet chyba jednak wyłącznie w podzięce za zapłacony rachunek u bufetowej. Takiego kolegę, czy przyjaciela można umiejscowić tylko w groteskowym otoczeniu rodzin maryjnych, religii smoleńskiej, albo szeroko pojętym obozie kaczystowskim . Oni potrafią się obracać jak chorągiewki na tę stronę, z której mają doraźne korzyści. Wystarczy poczytać, ileż to byłych usadowionych dość wysoko w PZPR ludzi potrafi lizać tyłek księdzu i Kaczyńskiemu, dla których akurat wszystko co związane z PRL jest wstrętne, Oczywiście chwilowo poza Gierkiem. Niektórzy tak efektywnie lizali, że w podzięce dostali w kaczej partii wysokie stanowiska. Tacy nigdy nie będą kolegami dla ludzi etycznych. Muszą znaleźć gniazdo wśród swoich. Znałem ludzi, którzy piastowali stanowiska sekretarzy PZPR w zakładach pracy, ba wygłaszali marksistowskie pogadanki, a którzy to zaraz po 1989 roku ubiegali się o prymat noszenia baldachimu nad proboszczem w święto Bożego Ciała i nie tylko. Wielu z nich natychmiast brało zaległe (często po dwudziestu latach) śluby kościelne i chrzciło dorastające dzieci. (vide Tusk). Innym przykładem, gdzie światopogląd jest gwarantem przyjaźni, lub jej nadwerężenia jest stosunek do religii jako takiej. Mam osobiście doświadczenia w tym względzie. Jako całkowity agnostyk, a nawet człowiek o przekonaniu wręcz ateistycznym wyznaję owe wartości w połączeniu z wiedzą szeroko pojętej nauki od Voltaire,a, poprzez Darwina po samego Dawkinsa. Z tego bodaj powodu moje przyjaźnie, a nawet rodzinne więzi mocno ucierpiały. Niestety, dla samej idei (zafałszowanej zresztą) nie jestem w stanie zmienić swoich przekonań, bowiem musiałbym się całe życie ukrywać choćby pod kołdrą czy lustrem, by nikt nie mógł spojrzeć, w tym ja osobiście w moją obłudną twarz. Szczególnie nie potrafię prezentować „gęby” gombrowiczowskiej w zależności od tego z kim akurat jestem. Dla swojego dobrego samopoczucia, iż potrafię bronić owych wartości, przyszło mi zgodzić się na zerwanie więzów tejże przyjaźni, a nawet kontaktów rodzinnych,

bowiem część mojej rodziny, tkwi mocno w kreacjonizmie i żadne z nich, mimo humanistycznego wykształcenia uniwersyteckiego nie potrafi zrewidować dotychczasowego światopoglądu. Fakt, mało się oddają literaturze i dociekaniom wiedzy jako takiej. Bardziej starają się przyswajać przypowieści ewangeliczne. Nawet dzisiaj, gdy światowe agencje, a nawet te polskie codziennie donoszą o świństwach wysokich duchownych katolickich polegających na aktach pedofilii, przekrętach finansowych, pospolitym złodziejstwie, łajdactwie, a nawet zbrodni. Rzecz w tym, że o tych dewiacjach duchownych nie piszą gazetki katolickie, przeto długo będą nieświadomi, bo akurat te im najczęściej trafiają do ich rąk, a każda taka wiadomość podana przykładowo w TVN jest walką z Kościołem, a nawet z samym Bogiem. Czy mi jest przykro z tego powodu?. Oczywiście, że odczuwam pewny dyskomfort, ale idąc tropem przedwojennego ministra spraw zagranicznych Polski Beka, który powiedział, że najwyższą wartością dla Polaków jest honor, ja pójdę jego drogą rozumowania. Dla mnie jako człowieka kierującego się drogą uczciwości, umiłowania prawdy i zdobyczy nauki światowej, honor służy do zapieczętowania w moim rozumie tego, co moje komórki mózgowe zdołały zmagazynować pod czerepem, dla niektórych czerepem rubasznym. Na koniec takie moje spostrzeżenie:

Ponieważ zawieranie wartościowych przyjaźni jest swego rodzaju sztuką, przeto trzeba zgodnie z przysłowiem zjeść beczkę soli zanim takowa się zdarzy, można by nad tym długo dywagować. Niestety, każdy z nas potrzebuje grona ludzi bliskich, a tu w naszej Polsce czasem mamy kłopot z ich znalezieniem. Kolega, a szczególnie zaś przyjaciel, zresztą jeden i drugi jest wartością samą w sobie, bo jeden i drugi to ktoś kto do ciebie przychodzi, gdy inni wychodzą. Warto to zapamiętać.

Tymczasem lato ma ochotę nas pożegnać, wobec tego jadę do Nałęczowa tudzież do Kazimierza Dolnego by go jeszcze trochę zatrzymać. Jeżeli się uda to Państwa zawiadomię.

Foto od góry:

1.Prawdziwa przyjaźń

2.Prawdziwe koleżeństwo

3."Miłość "polityczna

4.Koledzy po fachu.