NASZ SMUTEK ŚWIĄTECZNY

-

W dniu 19 grudnia zmarła najaktywniejsza komentatorka moich felietonów. Czytelnicy znają Ją z charakterystycznego podpisu dużą literką J. Znają Ją też z bardzo wyważonych komentarzy, pełnych mądrości wyrażanych wspaniałą erudycją, bo Jola (przyjaciółka naszej rodziny) to kobieta, która to należała do ludzi wszechstronnie wykształconych, z doktoratem AR we Wrocławiu. Kobieta o wielkim sercu i miłości dla otoczenia. Była w związku małżeńskim z Lotharem, obywatelem Niemiec. Mimo to w Jej sercu mocno zalegały sprawy Ojczyzny. Bardzo ubolewała nad Jej nieszczęściem po ostatnich wyborach parlamentarnych. Śledziła każdy „polski” dzień. Zmarła prawie nagle na sepsę, tak, że nawet nie zdążyliśmy Ją pożegnać. Śledziliśmy swego czasu wzajemny przebieg naszych chorób z równoległym pobytem w szpitalach. Cieszyliśmy się z poprawy zdrowia, ale śledziliśmy też stan tego zdrowia na bieżąco. Niestety Jola miała mniej szczęścia. Na kilka dni przed Świętami odeszła pozostawiając w nieutulonym bólu Męża i Córkę. Do Nich to kierujemy wyrazy głębokiego współczucia. Zapamiętamy Cię Jolu na zawsze. Cześć Twojej pamięci.

Komentarze

  1. Anonimowy27 grudnia 2017 13:32

    W imieniu paczki czytelników i komentatorów serdecznie współczuję rodzinie. Pani Jolanta byla bardzo mądrą kobietą, bardzo wyważoną w wypowiedziach.Niech Jej ziemia lekką będzie.Axel/rose

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy27 grudnia 2017 14:05

    Wspaniała Kobieta. Wielka szkoda.AA

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy27 grudnia 2017 21:10

    Nie komentowałam do tej pory ale czytałam z zainteresowaniem treści wypowiadających się osób. Przeczytałam tu wiele mądrych słów w obronie Polski i sytuacji politycznej jakiej ojczyzna się znalazła. Tekst ostatniego postu mną wstrząsną. Podzielałam zdanie wypowiadających się i oczywiście zawsze z uwagą wczytywałam się w słowa piszących. Oczywiście pani Jolanty słowa zdumiewały mnie logiką i trafnością. Smutno bardzo kiedy już nie przeczytam kolejnego przemyślenia pani Jolanty. Będę zawsze starała się o Jej słowach pamiętać i kiedy coś się wydarzy pomyślę co na to Pani Jolanta by napisała? Zapalę znicz w Jej intencji. Żegnam Pani Jolanto! Maria z Krakowa

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy28 grudnia 2017 17:09

    Ja nie wiedziałam ze ta pani J mieszkała w Niemczech. O ilu to rzeczach człowiek dowiaduje sie dopiero po śmierci.Tez mi przykro, bo to była wspaniała komentatorka. Szkoda wielka.Lodzia.

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy29 grudnia 2017 15:24

    Ojej, ojej. Jaka szkoda. Współczuję bliskim pani J.

    OdpowiedzUsuń
  6. szarabajka2 stycznia 2018 18:11

    https://wrzosy.wordpress.com/2017/12/30/nigdy-nie-przestane-cie-kochac/

    OdpowiedzUsuń
  7. szarabajka3 stycznia 2018 16:30

    Napisałam. Nie wiem, czemu nie wyświetla mi się Twój komentarz :(

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

JONO PODKIVANO

-
Obraz
To po prostu „dzień dobry” w języku naszych bratanków znad Dunaju. Oczywiście co ciekawe, taki grzecznościowy zwrot dotyczy tylko towarzystwa mężczyzn. W stosunku do kobiet powitanie jest bardziej serdeczne, brzmi jak pocałunek. Nie potrafię przytoczyć, darujcie. Tak witałem się z bratankami w czasie kilku pobytów nad Dunajem, w Budzie, w Peszcie czy też innych małych miejscowościach np. w Tapolcy. Stolica Węgier składa się z dwu części miasta rozdzielonych rzeką która płynie przez kilka stolic Europy bałkańskiej. Budapeszt to piękne miasto, które w swej historii ma okresy słoneczne, jak chociażby wiekowe braterstwo z Wiedniem w okresie panowania cesarstwa austro-węgierskiego, ale też dni tragiczne roku 1956, kiedy to milion obywateli węgierskich poprzez otwartą granicę austriacką znalazło swoje nowe życie na całym świecie, w tym cała reprezentacja piłkarska, trzykrotni mistrzowie olimpijscy, oraz bardzo liczący się zawodnicy w mistrzostwach świata. Węgry, (Hungary), niewiel
Czytaj więcej

TUMIWISIZM

-
Obraz
Termin, a jakże zapisany w wikipedii, a oznacza ostentacyjnie bierną, lekceważącą postawę wobec wszystkiego. Można ją określić odrętwiałością, zobojętnieniem, inercją. Ja od siebie dodam, że postawa taka mi się kojarzy z obwistionalizmem. To mój osobisty termin jako „wkład mojej myśli” dla zbiorów encyklopedycznych, podobnie jak rzeczownik „skapnik”, który to swego czasu bardzo mi pasował do krzyżówki, a jego etymologiczną genezę wytłumaczyłem, sądzę że w sposób zabawny w którymś poście na moim blogu. O tumiwisizmie piszę dlatego, iż właśnie od kilku dni opanował mnie podobny stan psychiczny. W rzeczy samej moja psychika bardziej pasuje do obwistionalizmu niżeli tumiwisizmu, chociażby ze względu na wiek, oraz dość sfatygowane i zdezelowane zdrowie. To jak silnik spalinowy, który jeszcze pracuje ale bierze za dużo oleju, zbyt dużo spala benzyny, no i często uwypukla swoje kolejne usterki, także strach nim wyjechać w dłuższą podróż. Podobnie jest ze mną. Z moimi dolegliwościami nie o
Czytaj więcej

ŻYCIE mnie MNIE

-
Obraz
Jan Staudinger, chyba najbardziej znany autor fraszek, pewnego popołudnia, zaraz po obiadowym deserze  w postaci jabłecznika i kawusi wymyślił aforyzm, który na pierwszy „rzut” ucha brzmi  niedorzecznie, a jednak. Z przyjemnością umieściłem go w tytule posta. Dodam, że Pan Jan obok aforyzmów pisał fraszki, dowcipy, a jakże i owszem kawały dla dorosłych, zadając ludzkości ich konstrukcją wiele pytań i zagadek. Ponieważ dobiegające życie to stos zapisanych, ewentualnie pustych kartek, można je zmiąć i wyrzucić do kosza, w tym wypadku do grobu. Można też je zmielić  w urządzeniu zwanym niszczarką, efekt której przypomina kremację, coraz bardziej modny sposób zamykania historii człowieka. Najbardziej niedoskonałym sposobem na pożegnanie z kimś jest właśnie zmięcie pergaminowych zapisanych żywotem kartek i wyrzuceniem ich na ogólnodostępny śmietnik. Osobiście czuję się fizycznie coraz bardziej stary i zwiotczały, moje kartki odkładane przez cały żywot na stos bywają już nieco przy
Czytaj więcej