PORAŻAJĄCA LEKTURA

Foto: Tygodnik "NIE"

Mimo, że na dworze pogoda wyśmienita, która zachęca do lenistwa urlopowego, mnie akurat dopadła choroba, co to zwykle jest następstwem przeziębienia całego ustroju, a przynajmniej instrumentu zwanego gardłem i krtanią. Na szczęście choroby, jeżeli nie skazują człowieka na zbyt uciążliwe cierpienia, mają też dobre strony. Słaniając się w piżamie po domu dopadłem dwie książki, które od niedawna odkładałem, jak to mówią: na zaś. To NIEWOLNIK Isaaca Singera, pisarza polsko-izraelskiego, laureata Nagrody Nobla, oraz HISTORIE KOBIET W GUŁAGU Siemiona Wileńskiego.

Nie jestem, jak już komunikowałem, żadnym krytykiem literackim. Nie mam też ambicji reklamowania EMPIKU i innych baz dystrybucji literackich, ale chciałbym korzystając z bloga powiedzieć kilka słów na temat odczuć czytelniczych po przeczytaniu tych akurat dwóch pozycji, których treści bardzo, ale to bardzo mnie wzruszyły, co jest powodem mojej odzywki. Tytułowy NIEWOLNIK to wykształcony w Talmudzie, ale nie tylko, bardzo religijny i pracowity młody Żyd imieniem Jakub, który jako jedyny pozostał przy życiu po masakrze jego współplemieńców na wschodnich terenach Polski w okresie powstania Chmielnickiego. Bohater powieści zostaje zatrudniony do obsługi bydła u Polaka gospodarza w charakterze niewolnika. W chlewie śpi, doi krowy, odrzuca gnój itp. Jest upokarzany mimo, iż wiedzą ogólną góruje nad wszystkimi mieszkańcami. Co prawda wątek książki trzyma się miłości córki gospodarza do Jakuba, któremu akurat wiara nie pozwala kontaktować się, tym bardziej cieleśnie z gojką (katoliczką), ale najważniejszym przesłaniem powieści jest wściekły antysemityzm, jaki cechuje Polaków. Żyd, jak przekonywał ksiądz jest tyle wart co szkodliwe zwierze, które można, a nawet powinno się zabić przy byle okazji nie ponosząc żadnych konsekwencji. Pokazany w tamtejszej karczmie opój klecha katolicki, absolwent seminarium krakowskiego, namawia ciemnotę wiejską, by zrobili porządek z Żydkiem. Niech nie chodzi po świecie i nie głosi kociej wiary. Jak można tolerować przy życiu kogoś, kto zabił boga, kto ukrzyżował Chrystusa. Takie było niestety stanowisko prawie całego Kościoła katolickiego wobec obecności Żydów w Polsce, a ciemny, brudny, nie myjący się miesiącami katolik gotów był wykonać każde polecenie ciemnego w istocie wiejskiego klechy. Niestety tak to pozostało aż do czasu holokaustu. Przed II wojną światową zarówno prości księża jak i biskupi głosili kazania, w treści których zawarta była nienawiść do Żyda. Prymas „tysiąclecia” Wyszyński pochwalał „Mein Kampf” Hitlera za mądre plany fizycznego unicestwienia Żydów. Ojciec Maksymilian Kolbe, to kapłan pogardy dla Żyda. W swych wydawnictwach niepokalanowskich wrogi stosunek do judaizmu szerzył od Polski po Japonię. Jak na ironię uśmiercony przez nazistów, bo chciał być rozstrzelany zamiast innego Polaka, ojca dzieciom. Wątek jego śmierci dobrowolnej umieścił go w panteonie świętych, niestety wstydliwy dla Kościoła stosunek Kolbego do wyznawców Mojżesza jest przemilczany, a nawet ukrywany. Zamroczony naukami kościelnymi naród wierzył, że Matka Boska była Polką i urodziła się gdzieś pod Częstochową, a Żydzi Jezusa pojmali i ukrzyżowali w okolicy Lichenia, bo zbudowano tam na pamiątkę kamienną Golgotę. Nie ma się czemu dziwić, bowiem taką wiedzę posiada dzisiaj jeszcze wiele moherowych niewiast. Książka w swej wymowie jest tragiczna nie tylko ze względu na masakrę naszych starszych braci w wierze ze strony wyznawców Jezusa, ale też ze względu na dramat osobisty na styku miłości Polki do Żyda i odwrotnie.

Dzięki takim autorom jak Singer, jak Gross, jak Grabowski, jak Engelking i wielu, wielu świadkom, polski wściekły antysemityzm, szczególnie na terenach wschodnich zostaje ujawniany od nowa. I nie pomoże milczenie i chowanie głowy w przysłowiowy piasek Jedwabian, oraz mieszkańców wielu innych miejscowości, w których popełniono polskimi rękami tysiące okrutnych zbrodni. W tym roku obchodziliśmy 71 rocznicę mordu Żydów w Jedwabnem. Czy to, że na uroczystości pod pomnikiem nie było ani jednego mieszkańca coś nam mówi?. Tak!. To zachowana wrogość do Żydów do dnia dzisiejszego. Nic się nie zmieni w tym względzie, dopóki po ulicach Jedwabnego chodzić będą świadkowie zbrodni, oraz ich dzieci.

HISTORIE KOBIET W GUŁAGU to zbiór straszliwych w swej wymowie opowiadań ofiar gułagów oraz stalinowskich obozów pracy dla płci żeńskiej. Przemawiają tam głosem pełnym płaczu i łkań, na blisko 600 stronicach książki kobiety-ofiary czystek w latach 1928-1954.To kobiety z wyrokami najczęściej dziesięciu lat pobytu w owych obozach i gułagach rozsianych po całym terytorium Syberii i Kazachstanu. Były o zwykle młode kobiety, oderwane od małych dzieci (dzieci umieszczano w domach dziecka), aresztowane wraz z mężami, a nawet rodzeństwem i dalszą rodziną za samo pomówienie i fałszywe donosy do władz stalinowskich. To kobiety wykształcone, z tytułami magisterskim, doktorskim, a nawet profesorskimi. To lekarki, kobiety inżynierki, aktorki i pisarki. To dzieło historyczne powstało dzięki temu, że jednak część z nich dożyła śmierci Stalina, Berii, Jeżowa i Wyszyńskiego. Większość oddała swe życie w warunkach podlejszych niżeli przetrzymuje się zwierzęta chlewne, bo akurat te maja stosunkowo ciepłe pomieszczenia. Umierały w przekonaniu o niewinności Stalina. Sądziły, iż Stalin jest izolowany przez wrogich mu ludzi od tego co naprawdę dzieje się w tym wielkim kraju. Powieść, a raczej opowieści tych nieszczęsnych ofiar, powoduje, że trudno oderwać oczy od tekstu, a czytelnikowi, niezależnie od płci często oczy zachodzą łzami, bo opowieść ta, to przykład tego, iż możliwe jest wspólne cierpienie ludzi o różnych orientacjach seksualnych, ludzi bezwyznaniowych i różnych religiach, a także różnych rasach i narodowościach, bowiem w gułagach razem cierpiały kobiety rosyjskie, fińskie, białoruskie, ukraińskie,litewskie, polskie, niemieckie, a nawet amerykańskie, angielskie i australijskie. Te ostatnie zostały aresztowane z tytułu podejrzenia o szpiegostwo natychmiast, gdy przybyły wraz z rodzinami do ZSRR, jako kraju szczęśliwości i równości społecznej. Cierpienie mieszkańców wielkiej Rosji, którzy uwierzyli w nowy sprawiedliwy świat stalinowski, po podobnie zbrodniczych czasach rządu mienszewików, to dowód, że nie ma w historii ludzkości drugiego tak dramatycznie doświadczonego narodu. Historii pisanej wyłącznie krwią niewinnych matek, żon, dziewczyn, a nawet młodziutkich dziewczynek. To historia Rosji „płci żeńskiej”, ponieważ druga płeć doświadczyła jeszcze bodajże większych dramatów.
..............................................................................................................................................

Aliści wykorzystam łam tego posta do podzielenia się z Państwem moimi spostrzeżeniami w aspekcie ostatnich komentarzy.

Podzielam zdanie pana AaaA, którego ciarki nawiedzają gdy słucha Kaczyńskiego, bo ten polityczny osobnik końca dwudziestego wieku, któremu jest dane (bratu zaś nie) dożyć naszych dni w swoich wypowiedziach rzeczywiście przeraża i przestrasza jak basza w Twardowskim. Ale obaj wierzymy w to, że on już mało co może. Zresztą, prawdę powiedziawszy to wcale mu do władzy nie jest spieszno. To bardzo wygodny status być w opozycji. Nadzieją jest to, że partie skrajnie prawicowe rozpadną się w najbliższym czasie do reszty, a tzw. „zasłużeni” posłowie będą adoptowani przez partie zbliżone ideowo. Pokazywanie natomiast Czarneckiego jest bardzo niezdrowe dla Polski i jej mieszkańców. Propagowanie idioty politycznego w organizmie tkwiącym za zwieraczami swojego guru szkodzi. Bardzo szkodzi, jak denaturat bez zakąski. Potwierdzam słowa pani J., która powiada, że mamy taką politykę, do jakiej zachęcamy sami tych polityków. No właśnie, wyznajemy podobne wartości jak ci wyżej przeze mnie wspomniani. Dzięki temu ich wybieramy, a oni się nam odwdzięczają tym, co chcemy od nich usłyszeć Inaczej skąd by się ciągle brało poparcie dla Jarosława w granicach 30%?.Tak, dotyczy to w gruncie rzeczy prawie wszystkich partii. A szczerze mówiąc, to po prawdzie im wszystkim kury szczać prowadzać, a nie rządzić nowoczesnym europejskim państwem. Pozdrawiam Czytelników, a szczególnie Komentatorów. Pogodnych, miłych dni życzę.