UŚMIECHNIJ SIĘ POLAKU DO CHOLERY

Coście zrobili z tym krajem skurwysyny. Oddajcie nam uśmiech”. Te słowa widniały na transparencie niesionym przez tłum młodych, na czele którego szedł Cezary Baryka, bohater „Przedwiośnia” Żeromskiego. Takie hasło należałoby rozwieszać dzisiaj wszędzie. Od Warszawy po Kozie Bobki, bo czy dzisiejsze społeczeństwo, od niemowlęctwa nie jest nurzane w smutnych okolicznościach przyrody, parafrazując powiedzenie Jana Himilsbacha. No to posłuchajmy:

Otóż drogie dzieci. W gruncie rzeczy niedaleko, bo zaledwie za rzeką Odrą jest taki kraj, bardzo odmienny od naszego a także naszych sąsiadów. Do niedawna (jak ludzie mówili) chodziły tam po wsiach, a nawet w miastach białe niedźwiedzie. W kraju tym prawie w każdej wsi jest zamek, zwany przez miejscowych domem bożym. W miastach takich budowli jest kilka, zdarza się, że na każdej ulicy. Wzdłuż szutrowych szos tego egzotycznego kraju stoją przeróżne świątki, które mają swoje obowiązki. Otóż chronią one ludzi od różnych nieszczęść, na przykład od wypadków drogowych chroni święty Krzysztof. Jeżeli patron się zagapi i nastąpi wypadek, w wyniku którego zginie kierowca, to jest on pochowany na miejscu.

Świadczy o tym postawiony tam krzyż. Takich krzyży w owym kraju są tysiące. Wydaje się, że chyba już im brak miejsc na cmentarzach, bo akurat ofiar wypadków drogowych w Polsce jest najwięcej w Europie. Od pożarów ludność chroni święta Teresa, dlatego w czasie burzy jej obrazy wystawiane są w oknach jak portrety u fotografów. Jest to o wiele tańsze niżeli montowanie piorunochronów. Zresztą na dachy obywatele wsi wchodzą tylko gdy one przeciekają, albo gdy trzeba polepszyć odbiór telewizji TRWAM. Od zguby natomiast chroni ich święty Antoni, i on im odnajduje wiele rzeczy, oczywiście poza rozumem, ale akurat ten nie jest dla nich najważniejszy,.Dlatego mieszkańcom Polski, bo tak się nazywa owa kraina, żyje się szczęśliwie, bo więcej do szczęścia nic im nie potrzeba. Dziwna rzecz, bo mimo tego szczęścia Polacy to bardzo smutny naród. Wydawało by się, że każdego dnia, w każdej rodzinie jest pogrzeb, albo przynajmniej, biorą syna w kamasze. Uśmiech na ulicy można znaleźć u tych, którzy wracają z mocno zakrapianego wesela a i to nie zawsze.

Częściej u tych, którzy dowiedzieli się, że sąsiadowi ukradli krowę, albo że poborca podatkowy złamał obie nogi. To bardzo ciekawe z punktu widzenia nauk socjologicznych. Gdziekolwiek los pozwolił mi się przemieszczać po Europie, spotykałem samych „znajomych i przyjaciół”, czyli ludzi uśmiechających się, a w Czechach nawet pozdrawiających się słowem dobry den, przez co jako Polaka wprawiali mnie w chwilowe zakłopotanie. Wierzcie mi rodacy, to jest prawda jak mistrzostwo świata Anity Włodarczyk. Co jest do cholery z tym naszym społeczeństwem, że bardziej można by się spodziewać od drugiego Polaka smagnięcia batem po plecach niżeli sympatycznego uśmiechu. Czy to pozostałość po zaborach (przez 120 lat), czy to nieodwracalna atmosfera okupacyjna (5 lat), czy to jakaś regionalna, narodowa choroba podobna ptasiej grypie, albo pomorowi afrykańskich świń, bo nie mogę znaleźć wytłumaczenia. Wydawałoby się, że mimo paskudnych rządów Prawa i Sprawiedliwości mamy powód do radości, że tak sobie zarymuję, bo jesteśmy wciąż w Unii Europejskiej.    Mimo Brexitu naszych nie wyrzucają z Wysp. Mimo wycinki Puszczy Białowieskiej mamy czym palić. Mimo braku podwyżek pensji i emerytur nikt z nędzy i głodu nie umiera. Mimo średniowiecznych zakazów światopoglądowych, katolickie panienki się skrobią gdzie popadnie i gdzie najtaniej. Czy więc jest powód do marszczenia czoła, wytrzeszczu oczu, obgryzania paznokci, drżenia podbródka, rwania włosów, tudzież okazywania wrogości do sąsiada, dziecka, współmałżonka, przechodnia, słowem wrogości do, jak to powiada biblia, bliźniego swego?. Oczywiście że nie ma. Mam nadzieje, że gdy wyjdę jutro na ulicę i uśmiechnę się do mijanego przechodnia nie spotkam się z wywalonym w odwecie ozorem, albo pukaniem w czoło. Nawet gdyby to była posłanka Krystyna Pawłowicz.