CICHOCIEMNY POD PRZYKRYCIEM

                              Kaczy bestseler

Hi, hi, hi. Ostatnio przebojem pseudoliterackim roku jest książka autorstwa Jarosława Kaczyńskiego, którą zatytułował górnolotnie „porozumienie przeciw monowładzy.” czyli heroizm walki o prawdziwą Polskę. To tzw. samochwała w kącie stała, jak gaworzą przedszkolaki. Chłop co prawda nie oddalał się ze swojej chaty nigdzie poza Sejm w czasie głosowania, jedynie do biedronki po zakup bułek w liczbie cztery, bowiem jego poranny żołądek przyjmuje raptem trzy małe wypieki, no ale jest jeszcze kot. Miał czas by wymyślić sobie atrakcyjny życiorys z lat kawalerskich, któremu to stanowi pozostał wierny do dziś mimo wieku emeryta.. Narzekał, narzekał że nikt go nigdy nie internował, ani nawet nie przyprowadził za ucho do matki z powodu niegrzeczności. Okazuje się, że był bardzo grzeczny, to i incydent z kradzieżą księżyca puszczono mu płazem. Spod jego ręki ukazały się wypociny ( w 95% kłamliwe) nazwane przez lizusów pisowskich kaczym mein kampf, a przez ludzi spoza PIS, a jest ich trzy razy więcej, po prostu życiorysem życzeniowym. Czy ktoś to kupuje?. Ano jakże

                  Drabinka po władzę

 

by inaczej. Przecież do kaczej stadniny należy 18% głosujących w czasie wyborów i tyleż oczekujących na dobrze płatne stanowiska, jakże by można zrezygnować z ambitnych myśli prezesa?. Wpadł mi do ręki tygodnik NIE Urbana, który jako jedyny dokładnie zlustrował całą treść wypocin Kaczyńskiego. A czego tam nie ma, nie potrafię przez skromność wyliczyć. (kupcie gazetę). Heroizm Jarosława patrzy na czytelnika z każdej strony. Jak to w czasie jaruzelskiej prohibicji, wódkę przenosił w butelce od tonika. Jak to potrafił się znaleźć zawsze tam gdzie wódka była za darmo, niszcząc w ten sposób gospodarkę PRL. Miał farta, bo gdziekolwiek w tej walce podziemnej się znalazł, wszędzie była wódka, swojski chleb i wiejska kiełbasa. Już mi ślinka cieknie. Chleba nie kroiło się nożem, powiada, jeno rwało na kawałki, ... co jest zrozumiałe, pomyślałem, bowiem  niezrównoważonym noża się nie daje do ręki. Jedno co mnie wzbogaca, to to, że dowiedziałem się iż Jarosław był aż takim smakoszem gorzały, w odróżnieniu od brata który był odciągany od kieliszka przez małżonkę, m.in po to, by następnego dnia nie zapominał o zapięciu rozporka. Tymczasem żadne źródła nie odnotowują choćby

                  

wzmianki o jakiejkolwiek działalności wywrotowej PRL Jarosława Kaczyńskiego. Jego brat owszem, odegrał pewną szczątkową rolę w czasie strajków i w procesie porozumienia w stoczni gdańskiej. Nie ma to nic wspólnego z późniejszym Porozumieniem Centrum PC, które stanowiło "drabinkę" umożliwiającą Kaczyńskim zdobycie władzy. A propos, drabinki, to do dzisiaj z nią chodzi. Samochwała w kącie stała i niczego się nie bała. Ciekawe, bo gdyby się nie bał to by nie dozbrajał tak Macierewicza, ale jak można się czegokolwiek bać siedząc pod pierzyną u mamusi. Wierszyk z poziomu przedszkolaka, jakże pasowny dziadkowi Kaczyńskiemu. Rety, jakiemu dziadkowi, skoro jego życiorys nie odnotował jakiegokolwiek romansu, nawet z umiłowaną koleżanką, oczarowaną przez wiele lat jego ideałami Jadwigą S., albo klejącą się doń od lat Jolantą ze Słupska. Z oszalałej miłości do niego gotowa jest mu dać wszystko, nawet różę przyniesie mu w zębach. Dzisiaj popróbowawszy odwagi, gdy mentalnie dorósł, postanowił zawalczyć o grubszą rybę. Dał motłochowi 500 złotych i się udało, dostał władzę i to wprost nieograniczoną żadną tam konstytucją.

                        Poseł Pyzik czyli cham.

Postanowił więc obalić Trybunał Konstytucyjny. Policzył szable i wydał komendę: na koń przeciwko brzydko mu pachnącej demokracji. W ławach sejmowych posadził kilkuset bałwanów i prostaków (prostaczek), którzy to swego guru za pensje, jakich nigdy nie widzieli na oczy obronią go ryzykując choćby życiem, nie mówiąc już, że zagłosują za każdą pisowską, choćby głupotą. Piotr Pyzik, poseł PIS wymachuje palcem środkowym w geście nienawiści do opozycji, co już jest wg PIS dobrym obyczajem sejmowym. O dobry nastrój prezesa panienka Pawłowicz zadba rezerwując całodzienny uśmiech dla ukochanego prezesa, choćby jej usta wykręcała gruba nadwyżka chili w zjedzonym kebabie. Łatwo jest kochać swego prezesa, gdy hojną ręką rozdaje dobre stanowiska bałwanom typu senator po zawodówce Kogut albo inny niedouczony  poseł Marek Ast. Wystarczy, że łażąc po korytarzach sejmowych robi coś tam, coś tam. Zatem, do księgarń narodzie, póki nakład niewyczerpany.