WSZYSTKO W RĘKACH ... BOGA

Powiedzenie wierzących w Chrystusa, Allacha, Buddę lub każdego innego boga. Boga żywego w przenośni, bo przecież jako taki żywy bóg nie istnieje poza tymi którzy spośród nas żywych do boskości aspirują. Są to zwykle przywódcy partii, szczególnie rządzących partii. Taką właśnie mamy w Polsce. Tu i teraz. Nasz bóg jest, owszem ukryty, tyle że nie w konsekrowanych opłatkach czy olejkach, ale w prywatnym mieszkaniu na warszawskim Żoliborzu. Jego wyznawcy, a jest ich w Polsce kilka milionów, poza samym mesjaszem mają kilkudziesięciu, jeżeli nie kilkuset pomagierów, pomazańców mianowanych na najważniejsze stanowiska nie tylko w państwie, ale i w terenie. To zespół marionetek począwszy od mieszkańca Belwederu, poprzez służby specjalne, aż po prezesa Rady Ministrów w osobie kobiety odgrywającej rolę Lady Makbet tej dramaturgii. Różnie się wiedzie temu sterowanemu rządowi, którym interesują się wszystkie demokratyczne organy świata. Właśnie dlatego ten rząd szuka zwady na arenie międzynarodowej wyłącznie po to, aby zatuszować swoje wpadki w kraju, mimo to stracił już cały moralny autorytet, aby dalej sprawować władzę. Ten niewidzialny w zasadzie bóg wzywa patetycznymi słowy do jedności narodowej, do manifestowania wspólnoty wszystkich obywateli dla dobra kraju i obywateli, a jednocześnie rzeźnickim sposobem dzieli naród na polędwice i podroby (jak to trafnie powiedział red Krzysztof Varga). Na sort pierwszy, czyli ONI i ich wyznawcy, oraz ta reszta motłochu zdolna do zdrady narodowej. Reszta składająca się z ludu podłego światopoglądu, w tym homoseksualistów, ateistów, wolnomyślicieli i innych odszczepieńców nie potrafiących klaskać na słowa przemawiających pisowców. Może to dziwaczne, ale

jakoś rozumiem manię władzy naszego tymczasowego boga w Polsce, jego obsesyjną żądzę zniszczenia wszystkich, którzy przed nim się nie płaszczą (vide Trybunał Konstytucyjny), a i płaszczących się chętnie zniszczy, gdy tylko przestaną mu być potrzebni. Wielu takich znalazło swoje nowe życie polityczne w opozycyjnych partiach. Nie mogę zrozumieć jednego. Mianowicie, czym się kierują ludzie, którzy nie zważając na to jak się upodlają i mając świadomość swego moralnego upadku, fanatycznie wykonują rozkazy z niepojętym zapałem i zaciekłością. Wystarczy popatrzeć w telewizor, albo posłuchać radia, gdzie w audycjach polityczno- publicystycznych dyskutanci spod znaku „jedynego boga” gotowi są nie tylko skoczyć do oczu interlokutora z opozycyjnej partii, albo prasy, ale nawet rozerwać go na kawałki „podrobowe”. Ponoć bogowie istnieją wiecznie, a przynajmniej tysiące lat, ale ten bóg o którym mowa może zaistnieć nie więcej jak lat kilkanaście, tym bardziej że jak na żywego boga jest już dosyć wiekowy. Nigdy nie sprawdził się partyjny żywot tysiącletni, czego najlepszym przykładem była III Rzesza niemiecka, wcześniej, Czyngis chan, wyniszczający swój naród carat rosyjski albo krwawy sowiecki komunizm..

Dzisiaj Wielki Czwartek, ludziska zapracowani porządkami, chociażby myciem okien, bo wiosna tuż tuż, ba, nawet sam papież nie ogranicza się do umycia wyłącznie swoich nóg. Tym razem myje uchodźcom, bo wiadomo w jakich warunkach higienicznych oni żyją. To ewangeliczna tradycja, bo jak wiemy Chrystus umył nogi nawet swemu wrogowi Judaszowi. Ciekawe czy pan prezes zdobył by się na umycie nóg panu Schetynie, albo Kopacz. Polski współczesny bóg umyje wyłącznie swoje kulasy, no może jeszcze kotu. A ja, korzystając z okazji zbliżających się Świąt Wielkanocnych swoim Czytelnikom w kraju i poza nim, niezależnie od sortu do którego polski bożek Was zakwalifikował, składam najlepsze życzenia zdrowia i pięknej atmosfery przy świątecznym stole. Wiosna idzie, spójrzcie no tylko przez okno. Jutro być może będzie lepiej.