VENI, VIDI, VICI.

-

A właściwie ją przywieźli. Przywieźli ją z Boston do Katowic, czyli do samego serca Podlasia. Fakt, ona mieszkać w Boston, ale jako Polka z ojca polskiego oficera i matki Ukrainki nie bardzo dobrze mówić polski język. Dlatego dała sobie spokój z nauką polskiego w odniesieniu do własnego syna. Na co mu to. Po raz drugi ludzie Podlasia nie wybiorą już sobie senatora zza oceanu. Anna, Maria ich wyleczy z takich urozmaiceń. „Przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem”, cytatem Juliusza Cezara prezes Kaczyński przemówił do Łomżynian, zaraz po zwycięstwie wyborczym Amerykanki na stanowisko senatora ziemi podlaskiej. Wygrała dzięki głosom chłopstwa wiejskiego, bowiem Podlasianie z miast głosy oddali na kandydata opozycji. Jeszcze raz się potwierdziło, że chłop to tylko chłop, można go kupić za miskę przysłowiowego ryżu, a dokładniej 500+. Pani Anna Maria Costa, córka polskiego generała Andersa, bohatera spod Monte Cassino, wnuczka pastora, kobieta już po przejściach (66 lat) mimo zacnego wieku zachowała interesujące oblicze. Ładna twarz, to po matce Irenie, aktorce raczej niszowej, ale jednak aktorce. Zarówno matka Anny jak i ona sama zajmowały się polityką, szerzej zaś działalnością polonijną o prawicowej proweniencji, dlatego zawsze w momencie wszelkich wyborów w Polsce, w zasadniczej części głosy polonijne spływały na partie prawicowe. Ostatnimi laty na Prawo i Sprawiedliwość
Kaczyńskiego. I niech tak pozostanie. Zastanawiam się jeno po jakiego grzyba Podlasianie fundują sobie zamiast senatora znającego teren, mieszkańców, gospodarkę i odwieczne bolączki okręgu 59, lalkę Barbie, która poza rozkosznym uśmiechem absolutnie niczym mieszkańców nie uszczęśliwi. Szczerze powiedziawszy żaden senator w Polsce nie jest w stanie choćby przez chwile pobyć Johnem Kerrym, który akurat dużo może. Zatem paprotka w osobie Anny Marii niech cieszy chociażby odbitym światłem Lolobrigidy, za te parę złotych, czyli 12000. We The People mamy takie życzenie.

Komentarze

  1. Anonimowy8 marca 2016 11:36

    No i mają paprotkę. Droga w utrzymaniu ta roślinka będzie, ale to ich wybór. Ona się zna na gospodarce Podlasia jak ja na rozbijaniu atomów. AS

    OdpowiedzUsuń
  2. Anonimowy8 marca 2016 11:41

    Osobiscie widze w tych wyborach trzy plusy:
    1. Byla mowa i pianie, ze kontrkandydat zostanie zmiazdzony. A tu
    nawet 50% nie osiagnela. Jak na Podlasie, to normalnie poruta dla
    PiSu, a dla jego obywateli - szacunek.
    2. Wizja rozwoju Podlasia ma sie dobrze. Pod warunkiem, ze naprawde
    Katowice zostana jego centralnym miastem. Przypuszczam, ze
    wejda w kopalnie odkrywkowe.
    3. Kobitka ma rzeczywiscie mila aparycje. W razie czego fonie zawsze
    mozna wylaczyc i skoncentrowac sie wylacznie na wizji.

    Pozdrawiam

    J.​

    OdpowiedzUsuń
  3. Anonimowy8 marca 2016 11:49

    A gdziez jej tam do G. Lolobrigidy.Ona jest w wieku Kaczym i dlatego mu pasuje, bo jak by nie było od Pawłowicz duzo ladniejsza i może mniej żarłoczna.

    OdpowiedzUsuń
  4. Anonimowy8 marca 2016 16:08

    Słuchajcie, słuchajcie. Jak na 66 lat to dama wygląda daj boze zdrowie.Ameryka to jednak Ameryka.Wygładzą, wykremują, wyprostują i basta.

    OdpowiedzUsuń
  5. Anonimowy8 marca 2016 16:18

    Co ona wie o polskiej nędzy na Podlasiu.Nic i to jest jej plus.Nie sądżcie naiwniacy że przekształci region w pierwszy lepszy stan USA.

    OdpowiedzUsuń
  6. Anonimowy9 marca 2016 22:07

    Kobieta „z nikąd”, która nawet poprawnie po polsku nie potrafi się wysłowić. Do tego jedyny jej program to: „mój tato”. Białostoczanka

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

JONO PODKIVANO

-
Obraz
To po prostu „dzień dobry” w języku naszych bratanków znad Dunaju. Oczywiście co ciekawe, taki grzecznościowy zwrot dotyczy tylko towarzystwa mężczyzn. W stosunku do kobiet powitanie jest bardziej serdeczne, brzmi jak pocałunek. Nie potrafię przytoczyć, darujcie. Tak witałem się z bratankami w czasie kilku pobytów nad Dunajem, w Budzie, w Peszcie czy też innych małych miejscowościach np. w Tapolcy. Stolica Węgier składa się z dwu części miasta rozdzielonych rzeką która płynie przez kilka stolic Europy bałkańskiej. Budapeszt to piękne miasto, które w swej historii ma okresy słoneczne, jak chociażby wiekowe braterstwo z Wiedniem w okresie panowania cesarstwa austro-węgierskiego, ale też dni tragiczne roku 1956, kiedy to milion obywateli węgierskich poprzez otwartą granicę austriacką znalazło swoje nowe życie na całym świecie, w tym cała reprezentacja piłkarska, trzykrotni mistrzowie olimpijscy, oraz bardzo liczący się zawodnicy w mistrzostwach świata. Węgry, (Hungary), niewiel
Czytaj więcej

TUMIWISIZM

-
Obraz
Termin, a jakże zapisany w wikipedii, a oznacza ostentacyjnie bierną, lekceważącą postawę wobec wszystkiego. Można ją określić odrętwiałością, zobojętnieniem, inercją. Ja od siebie dodam, że postawa taka mi się kojarzy z obwistionalizmem. To mój osobisty termin jako „wkład mojej myśli” dla zbiorów encyklopedycznych, podobnie jak rzeczownik „skapnik”, który to swego czasu bardzo mi pasował do krzyżówki, a jego etymologiczną genezę wytłumaczyłem, sądzę że w sposób zabawny w którymś poście na moim blogu. O tumiwisizmie piszę dlatego, iż właśnie od kilku dni opanował mnie podobny stan psychiczny. W rzeczy samej moja psychika bardziej pasuje do obwistionalizmu niżeli tumiwisizmu, chociażby ze względu na wiek, oraz dość sfatygowane i zdezelowane zdrowie. To jak silnik spalinowy, który jeszcze pracuje ale bierze za dużo oleju, zbyt dużo spala benzyny, no i często uwypukla swoje kolejne usterki, także strach nim wyjechać w dłuższą podróż. Podobnie jest ze mną. Z moimi dolegliwościami nie o
Czytaj więcej

ŻYCIE mnie MNIE

-
Obraz
Jan Staudinger, chyba najbardziej znany autor fraszek, pewnego popołudnia, zaraz po obiadowym deserze  w postaci jabłecznika i kawusi wymyślił aforyzm, który na pierwszy „rzut” ucha brzmi  niedorzecznie, a jednak. Z przyjemnością umieściłem go w tytule posta. Dodam, że Pan Jan obok aforyzmów pisał fraszki, dowcipy, a jakże i owszem kawały dla dorosłych, zadając ludzkości ich konstrukcją wiele pytań i zagadek. Ponieważ dobiegające życie to stos zapisanych, ewentualnie pustych kartek, można je zmiąć i wyrzucić do kosza, w tym wypadku do grobu. Można też je zmielić  w urządzeniu zwanym niszczarką, efekt której przypomina kremację, coraz bardziej modny sposób zamykania historii człowieka. Najbardziej niedoskonałym sposobem na pożegnanie z kimś jest właśnie zmięcie pergaminowych zapisanych żywotem kartek i wyrzuceniem ich na ogólnodostępny śmietnik. Osobiście czuję się fizycznie coraz bardziej stary i zwiotczały, moje kartki odkładane przez cały żywot na stos bywają już nieco przy
Czytaj więcej