PRZYPOMIAŁO MI SIĘ

     Patriotyzm, którego się boję

Parę dni temu Oddział Telewizyjny Katolickiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich przyznał nagrodę Polskiej Szabli Ułańskiej za „Najlepszą fotografię patriotyczną roku 2013”. Zdjęcie autorstwa Marcina Wziontka przedstawia demonstranta z polską flagą na Placu Zbawiciela na tle płonącej tęczy ,brr. Moi przodkowie brali udział w przeróżnych akcjach patriotycznych, niekoniecznie z bronią w ręku, bo patriotyzm nie polega li tylko na rozlewaniu posoki, za co byli więzieni w kazamatach UB, a konkretnie mój ojciec i inni członkowie rodziny, w większości ze strony matki. Bo wedle mnie patriotyzm to wyświechtane dzisiaj słowo, czyli „miłość do ojczyzny”. Wyświechtane poprzez nienawiść do wszystkich innych, choćby urodzonych na naszej ziemi, czyli Żydów, Rosjan, Czeczeńców (co się powinno gryźć, bowiem oni akurat są największymi wrogami Rosjan), także czarnych, nie dotyczy księży (za wyjątkiem Rydzyka, który kazał murzyńskiemu kapłanowi się umyć). Przez wszystkie swoje lata wierzyłem i wierzę w to, że patriotyzm to praca i poszanowanie państwa, jego praw, które nie ingerują w moją wolność osobistą, gdzie mam prawo do nauki, pracy i wyznania. Jeżeli patriotyzmem nazywa się palenie tęczy, która została zbudowana jako symbol przynależności Polski do wspólnoty europejskiej, to wypisuje się z tego towarzystwa. W tej sytuacji wolę należeć do tych co nie nazywają się patriotami, bo osobiście takich patriotów mam głęboko w okolicach ujścia przewodu pokarmowego. Tacy patrioci to bagno, które osłania Kaczyński i jego zgraja, oraz Kościół katolicki, który od setek lat działa na niekorzyść ręki (państwa) która go karmi i osłania przed kłopotami, w tym karą za pedofilię. Potwierdzeniem moich słów jest coroczny zlot kiboli pisowskich na Jasnej Górze, gdzie zakonnicy przyjmują ich jak braci i siostry. Panie premierze, panie prezydencie, czy to panom nic nie mówi?. Jesteście dla nich (łącznie z klasztorem jasnogórskim) nic nie znaczącymi chłopcami.

  Zdarzenie, które wspominam z rozbawieniem.

Zdarzyło to się w stanie wojennym, bodajże w roku 1982. Bieda w domu, puste sklepy. Na szczęście w odległości 100 kilometrów od miejsca zamieszkania, miałem wujka księdza w dość bogatej parafii, dodatkowo wzbogacanej raz w tygodniu darami z Zachodu. Dlatego, mimo że kościelnej instytucji nie darzyłem zbytnim uczuciem emocjonalnym, wujka i moją tam zamieszkałą babcię odwiedzałem dość często. Przywoziłem, jak pamiętam sery holenderskie, salami duńskie a nawet indyka tureckiego i artykuły toaletowe. Podczas jednej z wypraw spotkałem się z takim oto przypadkiem. W samo południe do plebanii przybyło dwoje ludzi w dość młodym wieku, którzy poprosili proboszcza o udzielenie im ślubu kościelnego, z zastrzeżeniem aby to było dokonane w sposób możliwie dyskretny, najlepiej wieczorem przy zamkniętych drzwiach kościelnych. Domyśliłem się, że
nowożeńcy ci to pracownicy wojska lub milicji, ewentualnie innych służb związanych z partią, co się

potwierdziło z ust wujka. Im na ślubie nie zależało, ale ich rodzicom bardzo. Pan młody nie dostanie za żonę wybranej narzeczonej, jeżeli nie wezmą ślubu kościelnego. Proboszcz im powiada, że nie ma w dniu dzisiejszym organisty, ponieważ dał mu wolne, a ten akurat wyjechał do rodziny. Oni jednak naciskali. Są przejazdem, a i rodzice wraz z nimi przyjechali. Nie wiadomo było co z tym fantem zrobić, tym bardziej że młodzi zaoferowali sutą zapłatę. Podczas obiadu wujek zapytał mnie czy potrafię grać na organach. Wiedział, że tam trochę brzdąkam, ale trudno to było nazwać jakimkolwiek koncertem. Ja rzeczywiście, gdzie tylko miałem dostęp do pianina albo akordeonu ćwiczyłem takie tam sobie melodie, najczęściej taneczne. Mówię więc, że, tak dla siebie to potrafię, ale nie dla słuchaczy. Wobec tego zaraz po obiedzie pójdziesz do kościoła i będziesz ćwiczyć Ave Maryja, to im wystarczy. Byłem skonsternowany, aczkolwiek melodie znałem, bowiem przez całe liceum byłem ministrantem. Co ciekawe, dużą część ministrantury po łacinie znam do dzisiaj.(ponad 50 lat). Ksiądz zawołał dwóch chłopców spośród wałęsających się przy plebanii , aby poszli ze mną na chór w celu kalkowania, czyli dmuchania w organy poprzez nacisk na specjalne pedały ( dawniej nie było elektrycznych napędów). Ćwiczyłem ponad dwie godziny i byłem z siebie nawet zadowolony. Gdy przyszedł czas

na ślub, rozejrzałem się po kościele. Przyszło chyba z 15 osób. Sami starzy ludzie z przewagą kobiet. Wiedziałem w którym miejscu będę musiał zagrać ową pieśń. W międzyczasie naciskałem na klawisze starając się improwizować w możliwej ciszy melodie, łac.musicam quitem, które okresami przypominały popularne piosenki, Marina i takie tam inne. W odpowiednim momencie uruchomiłem Ave Maria z jednoczesnym śpiewem. Te kilkanaście osób, podchwyciło ciąg dalszy i szczęśliwie pospołu dobrnęliśmy do końca ceremoniału. Po zejściu z chóru otrzymałem podziękowanie od państwa młodych. Zrewanżowałem się życzeniami na dalszą drogę życia. Wsiedli do samochodu z rejestracją warszawską i we wzajemnych objęciach odjechali. Ot taki przypadek, trochę do śmiechu. Wiem, że młodzi nigdy nie przypuszczali, że ich ślub ubarwia muzycznie przypadkowy, absolutny ignorant.