NOBLISTÓW CI U NAS DOSTATEK

Wesołe miasteczko obok płonącego getta.

70 lat. 19 kwietnia mija 70 lat od dnia wybuchu powstania w getcie warszawskim w roku 1943. Powstania z którego jako Polska jesteśmy dumni, o czym przekonuje nas prasa, oraz jego uczestnik pan Bartoszewski. Dumni, jako że wywołali go polscy Żydzi, z których w całości„ponoć” też jesteśmy dumni. Czy tak jest naprawdę, trudno wyrokować. W każdym razie oburzamy się, gdy niemiecka telewizja pokazuje dość ambiwalentny stosunek naszych AKowców do towarzyszy broni wyznania mojżeszowego. Ale ja o czym innym.

Otóż polskie źródła podają, że nasza ojczyzna wydała światu sześcioro noblistów; to Henryk Sienkiewicz, Władysław Reymont, Maria Skłodowska -Curie, Lech Wałęsa, Czesław Miłosz oraz Wisława Szymborska. Charakterystyczne przy tym jest to, że żadne z tych noblistów poza literaturą nie zapisało się specjalnymi wynalazkami i odkryciami, które służyły by ludzkości po wieki. Oczywiście poza Marią Skłodowską-Curie, która odkryła pierwiastki radu i polonu. Znamienne jednak, że Pani Maria nigdy nie miała polskiego obywatelstwa. Początkowo była Rosjanką, zaś później Francuzką, jako że wyszła za mąż za obywatela kraju Voltaire,a . Można by jeszcze zastanawiać się nad Czesławem Miłoszem, który nie szczycił się z serca polskością. W gruncie rzeczy był Litwinem.

Ciekawostką jest, że Polska mogłaby przyznać się do innych noblistów w liczbie dodatkowych dziewięciu. Problem w tym, że prawie wszyscy to polscy Żydzi, którzy z różnych powodów wywędrowali w świat, być może ze względu na panujący w naszym kraju od dziesiątek lat antysemityzm. Bo antysemityzm rozkwitał w naszej Rzeczypospolitej szczególnie w latach międzywojennych, kiedy to nawet w szkołach i na uczelniach tworzono getta ławkowe, a którym to obyczajom patronował sam twórca endecji Roman Dmowski, dzisiejszy idol ONR i MW. Mimo okupacyjnego Holokaustu, antysemityzm szerzył się w naszym kraju i po wyzwoleniu, czego przykładem był pogrom kielecki w 1946 roku, oraz wypadki marcowe w 1968, co wykorzystał m.in. w swoich książkach Tomasz Gross. Faktem też jest, że ci urodzeni w Polsce a późniejsi nobliści tu nad Wisłą żadnej kariery by nie zrobili chociażby ze względu na beznadziejną gospodarkę i lichutką bazę naukową. Przecież nawet gdyby Maria Skłodowska osiadła w Warszawie to prawdopodobnie mogłaby co najwyżej uczyć chemii w szkole licealnej. Wszyscy odnotowani nobliści jako rdzenni Polacy otrzymali owe nagrody w dziedzinie nie wymagającej bazy naukowej (literatura) poza Wałęsą, któremu wystarczył oręż złożony ze śrubokręta i kabelków, a którym to obalił ponoć wraz z Wojtyłą komunizm. Ta akurat nagroda (pokojowa) nie ma nic wspólnego z jakąkolwiek nauką, chociażby na poziomie podstawówki. Tych dziewięciu urodzonych w Polsce noblistów oficjalnie podkreślających swój semicki rodowód z racji powyższych na zawsze opuściło kraj przodków. To Tadeusz Reichstein, urodzony we Włocławku, zmarł w roku 1996. (nagroda z medycyny i fizjologii) reprezentował Szwajcarię. To Izaak Singer urodzony w Leoncinie k. Warszawy zmarł w 1991 w Izraelu. Autor wielu książek, które udało mi było przeczytać. To Józef Rotblat ur. w Warszawie, nagroda za wysiłki redukowania broni jądrowej, jako noblista brytyjski. To Mieczysław Biegun (Menachem (Begin) ur. w Brześciu n. Bugiem, późniejszy premier Izraela, nagroda pokojowa. To w końcu Leonid Hurwicz ur. w Warszawie. Noblista z ekonomii, na rzecz USA. Innym Polakiem z urodzenia jest Szymon Perski ( Peres) ur. w Wiszniowie, premier Izraela, nagroda pokojowa. Także tacy Polacy z metryką polską jak Jerzy Szarpak ur. w Dąbrowicy, nagroda z fizyki na konto Francji. Andrzej Schally ur. w Wilnie, syn szefa gabinetu prezydenta Mościckiego, wyjechał do Rumunii, nagroda z dziedziny medycyny, niestety nie na konto Polski. Wreszcie Roald Hoffman ur. w Złoczowie wyemigrował do USA, nagroda z chemii.

Wszyscy wymienieni, czyli cała dziewiątka noblistów, którzy opuścili kraj urodzenia na własne życzenie, lub byli do tego zmuszeni, to Żydzi. Żydzi polscy, tacy sami jak ci którzy podjęli beznadziejną walkę z oprawcami hitlerowskimi w getcie warszawskim 70 lat temu. Tacy sami, jak ci, którym Gomułka wydał paszporty ważne w jedną stronę. To Żydzi, których polskie władze nie mogą nazwać Polakami. Tym bardziej, że żaden z nich nie wyznaje katolicyzmu, co wydaje się zrozumiałe. Polska jest w tej materii niechlubnym wyjątkiem, bo na przykład Niemcy, te Niemcy dla których Żyd był wart tyle co wesz, szczycą się wszystkimi swoimi laureatami Nobla, a wielu z nich było, lub jest pochodzenia właśnie żydowskiego. Nawiasem mówiąc, założyciel państwa Izrael i jego pierwszy premier, Dawid Ben Gurion, to polski Żyd z Płońska. W mieście stoi jego pomnik.

Oficjalny spis laureatów Nagrody Nobla nie zawiera kategorii „Żydzi”, a nagrodzonych klasyfikuje według kraju pochodzenia lub zamieszkania. Dlaczego więc Polska nie uznaje Perskiego czy też Bieguna za polsko-izraelskich noblistów?. To ogromny wstyd, że wobec polskich laureatów Nagrody Nobla wyraźnie stosuje się kryteria religijne. A prawda jest taka, że są to raczej kryteria rasowe a nie religijne, ponieważ wśród polskich noblistów pochodzenia żydowskiego są osoby nie praktykujące judaizmu. No cóż. Maria Skłodowska-Curie miała to szczęście że urodziła się jako katoliczka, aczkolwiek po wyemigrowaniu stała się ateistką. Podobnie sprawa wyglądała z Miłoszem, który na pięć minut przed śmiercią powrócił na łono katolickie. I na koniec wniosek, albo raczej morał kultywowany w praktyce. Istnieje propagowany przez Kościół mit, że „Polak to katolik”. Dlatego właśnie Polska woli mieć sześciu noblistów zamiast piętnastu, bo może lepiej mieć sześciu nie koniecznie błyszczących geniuszem, choćby z Matką Boską w klapie, niżeli wielu innych, o których mało kto w kraju nad Wisłą słyszał, chociaż między nami mówiąc jest szansa na jeszcze jednego kandydata do Nagrody Nobla (prawdziwy Polak-katolik). To Antoni Macierewicz, pod warunkiem, że odszuka tych trzech z wyprawy smoleńskiej co to uciekli z miejsca tragedii, lub być może zostali porwani przez ruskich.