JA SKROMNY BLOGER

Zlustrowałem się, modne słowo. To znaczy zlustrowałem swoje kilkadziesiąt postów z ostatnich lat i zauważyłem, co nie było trudne, że niezależnie od wiodącego tematu, w tekście każdego posta zawarta jest krytyka albo polskiego Kościoła katolickiego, albo którejś z partii zarządzającej krajem. Zwariowałem czy co?. Niestety nie zwariowałem, bowiem każdy zdrowo myślący, a nie poddający się ubocznej indoktrynacji Polak wie, że nasz rząd, a tym bardziej polski kler ma za uszami wiele brudu i chciałby, by tenże brud nigdy nie został zauważony przez karmiące go owieczki, a tym bardziej przez ponoć normalnego i krytycznie patrzącego na swój Kościół papieża Franciszka. Ten brud wyrażający się obłudą, pedofilią, rozpasaniem, pijaństwem i wszechobecnym ujarzmianiem władzy świeckiej na każdym szczeblu nie może już podlegać tajemnicy … wiary. Tym bardziej dzisiaj, gdy pękają okowy strachu przed wyimaginowanym piekłem jakim jesteśmy straszeni od przedszkola do późnej starości, a i media jakoby nabrały odwagi. To brud, który jest maskowany przez ustawionych przez nich posłów i rządy odpalające im rocznie osiem miliardów złotych w ramach jakiś tam zobowiązań finansowych. A to na ich zusowskie emerytury, a to na pensje kilku tysięcy katechetów, a to dotacje na uczelnie katolickie. Ten brud to bezkarność księży na styku prawa cywilnego. W Polsce klesza kiecka stanowi najlepszą izolację przed kratą więzienną, to prawdziwy naturalny obrońca z urzędu. Ten brud to wyrwane państwu przy pomocy dziwnej i bezkarnej Komisji Majątkowej tysiące hektarów ziemi oraz obiekty, które dotychczas spełniały role szkół, przedszkoli a nawet teatru. Ten brud to wyłudzanie od starych schorowanych ludzi w zamian za „obiecaną cacaną” opiekę dożywotnią dorobku całego życia. Ten brud to seksualne afery i porzucanie kobiet z dziećmi spłodzonymi w chwilach uniesienia i namiętności. Ten brud to życie ponad stan, pałace i luksusowe samochody, ale też rozpusta i buta w stosunku do podwładnych i wiernych. Postawa abp Flachy Głódzia stanowi najlepszy przykład degrengolady urzędników Pana B. To wszystko powoduje, ze nawet gdy piszę posta poświęconego klimatom sielskim, anielskim, wiejskim, wprost rustykalnym, to jednak w tle odzywa się jakiś proboszcz, który akurat w takich środowiskach ma największy posłuch i „uszanowanie”. A mówiąc szczerze, to najlepiej lubię ową sielskość, klimat polskich lasów, wierzb mazowieckich i jak najszerzej pojętej fauny i flory.

Otóż zdarza się, że jakiś komentator po przeczytaniu mojego posta nazwie mnie wojującym antyklerykałem, komuchem lub innym przebrzydłym apostatą, który zasługuje na czeluście piekielne "tam", a na stryczek "tutaj". Zdarza się, bowiem przekrój społeczny czytelników jest różny a i percepcja często mało dla nich zrozumiałego tekstu generuje podobne opinie na granicy urazu psychiatrycznego. No cóż, nie należę do ludu smoleńskiego, nie obchodzę święta pisowskiego 10.04, a o przyczynach katastrofy pod Smoleńskiem mam wyrobione „normalne” zdanie, z kazaniami biskupów zapoznaję się za pośrednictwem „zdrowej” prasy, nie szukam towarzystwa w kręgach podległych episkopatowi i sekty Kaczyńskiego, śmieję się z "mądrości" Wałęsy, a tym bardziej jako emeryt nie zabiegam ani o szczególne uprzywilejowanie, ani o zbawienie wieczne. Moje ziemskie zasługi odmierzam świecką miarą i jak postrzegam, nie są one aż tak, ani małe, ani wielkie. Ot, takie sobie , mieszczące się w wymiarze średnio niskiej emerytury, zdrowia i pogody ducha.