Z KĄCIKA MOJEJ KULTURY

Najbardziej aktualnym tematem jest echo komentarzy z wywołanych przez MW i ONR burd ulicznych na obchodach Święta Niepodległości. Prasa i portale internetowe wciąż oddychają tymi obskurnymi wydarzeniami, w wyniku czego jedni chcą delegalizacji parafaszystowskich ugrupowań na wniosek lewicowych partii, z kolei inni w odwecie chcą delegalizacji SLD. Wiadomo, kto to są ci inni. To młodzi zbuntowani i wciąż niezadowoleni z życia ludzie, najczęściej oczywiście przynależni do MW i ONR. Zblazowani dostępem do nie tylko internetu, ale i wszelakich dóbr (bo co tu ukrywać, pochodzą z „dobrych” domów polskiej prawicy), swój temperament miast w sporcie i pracy wytracają na rzucaniu kostką brukową. Wielu z nich swój intelekt pogłębiała w podstawówkach i co najwyżej gimnazjach. Ale ja nie o tym.

Tak się złożyło ostatnio, że swoją osobistą kulturę podparłem książką pana Sławomira Kopera „PIEKIEŁKO POLSKIE”, czyli obrazy z życia elit emigracyjnych w latach 1939-1945, oraz obejrzeniem świeżutkiego jak mleko prosto od krowy filmu Pasikowskiego POKŁOSIE. Po przełknięciu doznań etycznych w wyniku zaliczenia owych dwu pozycji, stwierdzam, że niewiele się od siebie różnią w sensie moralnym moich współobywateli. Zarówno książka jak i film pokazują naszą polską, groteskową, a nawet przaśną, często nawet bydlęcą twarz, aczkolwiek bohaterami książki są tzw. elity Polski przedwojennej, zaś film pokazuje najniższe pokłady charakteru Polaków, umocowane w chęci zbrodni w celu grabieży i nienawiści do rasy semickiej podsycanej przez sam Kościół katolicki. Autor „Piekiełka” opisuje sprawy bardzo wstydliwe, rzucające cień na polską emigrację po klęsce wrześniowej, spory polityczne i rozgrywki personalne. W książce znajdujemy obrazy wzajemnych likwidacji z pola polityki, nawet poprzez utworzenie na obczyźnie obozu koncentracyjnego wzorem Berezy Kartuskiej, (oczywiście z wykluczeniem Holokaustu), w którym to umieszczano krnąbrnych oficerów. Wzajemne oskarżanie się o czyny często sfabrykowane dla osiągnięcia celu, w tym poprzez pospolite kurewstwo, a także pławienie się w zasobach złota wywiezionego z Polski w kilku wagonach to najbardziej prawdziwy obraz naszej generalicji i korpusu oficerskiego. Był bowiem czas gdy pensje wypłacali sobie i rodzinom odmierzając wagowo złoto z polskiego narodowego skarbca. W zasadzie lata wojny spędzali na rautach, w kawiarniach, oraz „tzw. „posiedzeniach rządu”. Jakże mi to przypomina współczesny kabaret Wójcika i Górskiego pokazywany w telewizji. Kasjerem, aż do roku 1989 był nasz bardzo „wielce zasłużony” Kaczorowski, z bożej łaski i kolegów ostatni operetkowy prezydent II RP na uchodźstwie, a w gruncie rzeczy nic nie znaczący politycznie urzędnik, za to pochowany dwukrotnie z honorami rządowymi w najdłużej i najdrożej budowanej świątyni katolickiej w Polsce. Jego jedyną zasługą było przekazanie insygniów władzy II RP dla Wałęsy. Co się stało z tą górą złota nie wiadomo, bo dostęp do niego mieli tylko wybrani spośród emigracji. Ponoć coś tam jeszcze nasze władze odzyskały, ale jakoś cicho nad tą trumną. Wielu z nich z powodu wzajemnej nienawiści, albo aberracji w stosunku do wyznających obowiązujące tam wartości musiało podjąć upokarzające jak dla stopnia wojskowego prace, nawet cieci i sprzątaczy. Wśród emigracji obowiązywał bowiem absolutny konformizm i oportunizm w stosunku do grupy zarządzającej, szczególnie skarbem. Wielu kwerulantów popadło w nędzę do tego stopnia, że zmuszeni byli żebrać o kilka dolarów ludzi ważnych na świecie, wykorzystując jeszcze swoje konotacje przedwojenne. Szczytem wstydu po polsku było zachowanie generała Składkowskiego w momencie pilnej potrzeby 100 dolarów na operację nowotworu jelit. Mieszkał aktualnie w Tel Awiwie, bowiem wielu z tych odtrąconych od „władzy” rozjechało się po świecie z powodu nie tylko nienawiści rasowych. Składkowski zwrócił się o pożyczkę tych 100 dolarów do swojego rządu w Londynie, ale od Sikorskiego otrzymał odpowiedź, że od Polski już nic mu się nie należy. Prosił zatem generała Andersa o podobną skromną pożyczkę, ale ten milczał. Zdesperowany generał napisał list do prezydenta USA Roosevelta tej treści: „Pisze do Pana ostatni premier przedwojennego rządu polskiego, który jako pierwszy w Europie odważył się Niemcom powiedzieć ,”nie” i wydać swoim rodakom rozkaz walki na śmierć i życie. Dzisiaj ja sam prowadzę walkę o życie. Czy mógłby Pan Panie Prezydencie pożyczyć mi 100 dolarów na operację. Zobowiązuję się je oddać w trzy tygodnie po zakończeniu wojny pod słowem honoru.” Co za upodlenie pana „premiera”. Wyobrażam sobie miny i kpiące oblicza ministrów w gabinecie prezydenta. Roosevelt okazał się człowiekiem na poziomie i kazał natychmiast wysłać nawet nieco większą kwotę z zaznaczeniem, że zwrotu nie oczekuje. Ten rozdział książki jest nazwany wstyd po polsku, bowiem okazuje się, że siedzący na złotych sztabach rząd Polski, jeszcze uznawany w tym czasie przez niektóre państwa, potrafił się tak kompromitować na arenie międzynarodowej. Rzecz w tym, że cała ta elita generalicji oraz przedwojennych cywilnych urzędasów była podzielona dosłownie po połowie. Jedni stanowili obóz piłsudczykowski, zaś drudzy przynależeli do wroga Marszałka czyli Sikorskiego, stąd wzajemne zagryzanie się powodujące skandale. To tak jak dzisiaj w naszym kraju. Albo przynależysz do polskiego narodu smoleńskiego, ogłupionego objawionymi prawdami Macierewicza, albo popierasz Tuska, ewentualnie lewicę. Szczerze mówiąc, jedynym pożytkiem elity (i to dzięki Sikorskiemu i jego układom z Sowietami), było wyciągnięcie z łagrów tych dziesiątków tysięcy polskich obywateli, którzy pod egidą Andersa przebyli szlak z ZSRR, poprzez Persję, Iran, Turcję, Francję do Anglii, chociaż połowa z nich zginęła na zachodnich frontach. To na miły Bóg jedyna zasługa dla obywateli ich ojczyzny.

Później już były tylko niewyobrażalne błędy z wywołaniem Powstania Warszawskiego na czele, a także ambicjonalne użycie naszego wojska, wyłącznie jako mięsa armatniego do zdobycia klasztoru Monte Cassino. W gruncie rzeczy żaden kraj należący do wielkiej trójki tego śmiesznego rządu nie uznawał. Ich ego było podtrzymywane poprzez nienawiść do Polski utworzonej na kanwie decyzji Stalina, Churchila i Roosvelta. Oni już nic nie znaczyli dla kogokolwiek w świecie, a mimo to czynili wszystko by pozostać w Anglii chociażby na stanowisku czyściciela szamb, byle nie wyjeżdżać do „zniewolonej Polski”. Fakt, że wielu z nich po przekroczeniu granicy PRL zostało aresztowanych i osadzonych w więzieniu. To były czasy komuny stalinowskiej, więc nie ma się czemu dziwić, ale wielu zasłużonych np. w walkach o Monte Cassino, w Polsce znalazło swoje miejsce. Przykładem jest chociażby Mieczysław Pawlikowski, estradowy zapowiadacz „Podwieczorku przy mikrofonie”, oraz fantastyczny Zagłoba w Panu Wołodyjowskim. Powróciło wielu pisarzy. Nie wszyscy doznali szykan, ale jednak nie byli zbyt gościnnie przyjmowani. Wiadomo, ruski komunizm. Podsumowując książkę, muszę przyznać, że jest mi wstyd. Między innymi za antysemityzm tychże elit, który spowodował rozproszenie po całym świecie ludzi bardzo wartościowych i ważnych dla literatury, muzyki i innych dziedzin sztuki. Niestety zachowania polskich elit w Londynie ośmieszały nas właśnie nie tylko jako antysemitów, ale też dewotów i homofobów. Przykładem niech będzie opis kolumny transportu podczas przebazowania wojska. Przykładowo w kolumnie francuskiej jechały wozy bojowe, następnie wozy zaopatrzenia i kuchnia a na końcu buda w której był zwykły burdel złożony z lekarza i prostytutek ochotniczek, lub tzw. branek do niewoli. W kolumnie brytyjskiej było podobnie, ale akurat kolumna polskiego wojska składała się z wozów bojowych, kwatermistrzostwa z kuchnią, zaś na końcu jechała buda w której na łóżkach polowych leżeli kapelani różnych wyznań. A przecież od zarania wieków w czasie wojen, w których biorą udział wyłącznie zdrowi młodzi mężczyźni, w których kipią chucie, armie organizowały burdele, chociażby dla celów higienicznych, aby uniknąć przypadkowych chorób. Jedynie Rosjanie, którzy postępowali w myśl etyki leninowskiej, iż kobieta nawet w zawodzie kucharki może rządzić państwem, nie mając takowych przybytków dopuszczali się masowych gwałtów. Czy ktoś słyszał by Francuz lub Anglik zgwałcił jakąś Polkę? Raczej odwrotnie. A Polak i owszem, bo skoro akurat kapelan tego nie widzi. Zostało nam to do dzisiaj, jak się czyta o zachowaniu naszej współczesnej roboczej reprezentacji na Wyspach.

Jak zaznaczyłem, książka w sumie jest bardzo smutna, bo obnaża nasze polskie prawdziwe ego. Tym bardziej ego elitarne.

Obejrzany z kolei film obnaża odważnie, bardzo odważnie polski katolicki antysemityzm i dowody zbrodni popełnionych na sąsiadach w Jedwabnem, Wąsoszu, Radziłowie i wielu innych miejscach na wschodnich rubieżach okupowanej Rzeczypospolitej. Przecież gdzieś w Polsce musiało być więcej popełnionych podobnych zbrodni, skoro do piachu z rąk Polaków poszło ok.100 tysięcy uratowanych z transportu i obozów zagłady Żydów. Przyznam, że wypowiedź staruszki, mieszkanki filmowego miasteczka, pamiętającej jeszcze w 2001 roku tę potworność sprzed ponad pół wieku (postaci granej przez Danutę Szaflarską) popełnionej przez Polaków na miejscowej ludności żydowskiej poruszyła mnie do tego stopnia, że kilkakrotnie się w nocy budziłem by stwierdzić, że to tylko sen. Film bardzo mocny, a jednocześnie bardzo prawdziwy, jakże potwierdzający treści książek Grossa, Grabowskiego i Engelking. Nie dziwię się groźbom kierowanym pod adresem Macieja Stuhra przez polską hołotę antysemicką. Ten film to dramat dwóch braci, którzy chcąc wziąć kredyt pod hipotekę dowiadują się po latach, że ich gospodarka należała do Żydów, spalonych w stodole ich ojca i m. in. przez niego podpalonej, jest niewyobrażalnym okropieństwem. Niestety wcześniej nie sposób było się o tym dowiedzieć, ze względu na zmowę sąsiedzkiego milczenia. Starania jednego z braci by zadość uczynić zbrodni poprzez przeniesienia macew służących mieszkańcom jako podkład drogowy na jego współczesne pole, kończy się mściwym ukrzyżowaniem go przez sąsiadów, jako że nienawiść milczących zbrodniarzy osiągnęła apogeum podobnie jak w przypadku ukrzyżowania Chrystusa przez żołdaków rzymskich ( o czym nie chcą wiedzieć nasi katolicy). Ciekawe postaci grają dwaj miejscowi księża. Mianowicie stary proboszcz jako dobry Polak żyje z wyrzutami sumienia po dokonanej zbrodni. Z kolei młody wikariusz to obrazkowa postać współczesnej Młodzieży Wszechpolskiej i ONR. Odwrotnie jak w Jedwabnem, gdzie ksiądz zebrał wszystkich mieszkańców na modły w czasie gdy władze polskie z prezydentem na czele i delegacją Żydów amerykańskich odsłaniały pomnik zbrodni. Ksiądz Orłowski bowiem był (bo nie żyje) wyjątkowym miejscowym żydożercą. To taki miejscowy antysemicki Natanek, a także przyjaciel europosła tamtejszej ziemi Michała Kamińskiego, co to z ryngrafem Matki Boskiej oddał klęcząc hołd Pinochetowi. Jak to swój ciągnie do swego.

Tak oto moja osobista kultura została uzupełniona o pozycje, których treści nie są chlubą mojej polskiej nacji. No trudno, trzeba żyć dalej.