LUDWIK XVI , A KOŚCIÓŁ W POLSCE

-

                                         Rączka rączkę czyli dwie paskudy.    
Polscy biskupi, a co za tym idzie i księża są zaślepieni bogactwem, karierowiczostwem, przesiąknięci hipokryzją. Są jednym z powodów kryzysu Kościoła, ale i państwa. To słowa publicystów nie tylko świeckich, ale nawet tych zbliżonych do Watykanu. Przez setki lat przytaczana  była anegdota, w rzeczy samej prawdziwa i szczególnie w swej treści aktualna do dzisiaj. Otóż pewnego razu król Francji Ludwik XVI miał podpisać nominację na urząd arcybiskupa Paryża. Gdy jednak zobaczył na pergaminie nazwisko znanego mu arystokraty westchnął, a następnie odłożył pergamin i rzekł: „Nie!, arcybiskup Paryża powinien przynajmniej wierzyć w Boga”. Zasada zatwierdzania na urzędy biskupie w Polsce obowiązywała jeszcze w II Rzeczypospolitej. Biskupi musieli się ukorzyć przed majestatem świeckim prezydenta RP. Zwyczaj przestał obowiązywać z chwilą objęcia władzy przez komunistów po 1945 roku. To bardzo ucieszyło Kościół, bowiem od tej pory mogli sobie pozwolić na odwet. Dali temu wyraz podczas wyborów na prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, bo prezio  Komorowski swój majestat świecki absolutnie podporządkował nie tylko biskupom, ale każdemu chłopu który nosi sukienkę. Po wielu latach zapewne żałuje, podobnie jak za swą utopijną miłość w stosunku do tzw. żołnierzy wyklętych. Tak było i tak jest. Dzisiaj żadnego biskupa w Polsce nie obowiązuje szacunek dla władzy świeckiej, ale też w wielu przypadkach prawo karne. Ważniejsze jest dla nich prawo kościelne niżeli konstytucyjne. Kryją pedofili w kościelnych majtkach, kryją złodziei i wszelkiego rodzaju złoczyńców. Lekceważą decyzje papieża Franciszka. O jakże prawdziwie brzmią dziś słowa francuskiego króla w odniesieniu do Polski, mimo że wypowiedziane w XVIII wieku. „Skazańcy” abp Głódż i bp Janiak,  dalej zamieszkują w pałacach zakupionych i urządzonych arystokratycznie z pieniędzy państwowych, czyli naszych i tzw. wdowich groszy. A czy wierzą w Boga!? Dzisiaj wierni uczestniczący we mszach muszą śledzić słowa celebranta, bo być może wypowie słowa: Idżcie i kradnijcie wszyscy jako i my kradniemy. To brzmi więcej niżeli modlitwa. To brzmi jak apoteoza. Amen.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

JONO PODKIVANO

-
Obraz
To po prostu „dzień dobry” w języku naszych bratanków znad Dunaju. Oczywiście co ciekawe, taki grzecznościowy zwrot dotyczy tylko towarzystwa mężczyzn. W stosunku do kobiet powitanie jest bardziej serdeczne, brzmi jak pocałunek. Nie potrafię przytoczyć, darujcie. Tak witałem się z bratankami w czasie kilku pobytów nad Dunajem, w Budzie, w Peszcie czy też innych małych miejscowościach np. w Tapolcy. Stolica Węgier składa się z dwu części miasta rozdzielonych rzeką która płynie przez kilka stolic Europy bałkańskiej. Budapeszt to piękne miasto, które w swej historii ma okresy słoneczne, jak chociażby wiekowe braterstwo z Wiedniem w okresie panowania cesarstwa austro-węgierskiego, ale też dni tragiczne roku 1956, kiedy to milion obywateli węgierskich poprzez otwartą granicę austriacką znalazło swoje nowe życie na całym świecie, w tym cała reprezentacja piłkarska, trzykrotni mistrzowie olimpijscy, oraz bardzo liczący się zawodnicy w mistrzostwach świata. Węgry, (Hungary), niewiel
Czytaj więcej

TUMIWISIZM

-
Obraz
Termin, a jakże zapisany w wikipedii, a oznacza ostentacyjnie bierną, lekceważącą postawę wobec wszystkiego. Można ją określić odrętwiałością, zobojętnieniem, inercją. Ja od siebie dodam, że postawa taka mi się kojarzy z obwistionalizmem. To mój osobisty termin jako „wkład mojej myśli” dla zbiorów encyklopedycznych, podobnie jak rzeczownik „skapnik”, który to swego czasu bardzo mi pasował do krzyżówki, a jego etymologiczną genezę wytłumaczyłem, sądzę że w sposób zabawny w którymś poście na moim blogu. O tumiwisizmie piszę dlatego, iż właśnie od kilku dni opanował mnie podobny stan psychiczny. W rzeczy samej moja psychika bardziej pasuje do obwistionalizmu niżeli tumiwisizmu, chociażby ze względu na wiek, oraz dość sfatygowane i zdezelowane zdrowie. To jak silnik spalinowy, który jeszcze pracuje ale bierze za dużo oleju, zbyt dużo spala benzyny, no i często uwypukla swoje kolejne usterki, także strach nim wyjechać w dłuższą podróż. Podobnie jest ze mną. Z moimi dolegliwościami nie o
Czytaj więcej

ŻYCIE mnie MNIE

-
Obraz
Jan Staudinger, chyba najbardziej znany autor fraszek, pewnego popołudnia, zaraz po obiadowym deserze  w postaci jabłecznika i kawusi wymyślił aforyzm, który na pierwszy „rzut” ucha brzmi  niedorzecznie, a jednak. Z przyjemnością umieściłem go w tytule posta. Dodam, że Pan Jan obok aforyzmów pisał fraszki, dowcipy, a jakże i owszem kawały dla dorosłych, zadając ludzkości ich konstrukcją wiele pytań i zagadek. Ponieważ dobiegające życie to stos zapisanych, ewentualnie pustych kartek, można je zmiąć i wyrzucić do kosza, w tym wypadku do grobu. Można też je zmielić  w urządzeniu zwanym niszczarką, efekt której przypomina kremację, coraz bardziej modny sposób zamykania historii człowieka. Najbardziej niedoskonałym sposobem na pożegnanie z kimś jest właśnie zmięcie pergaminowych zapisanych żywotem kartek i wyrzuceniem ich na ogólnodostępny śmietnik. Osobiście czuję się fizycznie coraz bardziej stary i zwiotczały, moje kartki odkładane przez cały żywot na stos bywają już nieco przy
Czytaj więcej