LANSE WAŻNIAKA

-


Starszy wachmistrz sztabowy WP, starszy ogniomistrz sztabowy WP, starszy sierżant sztabowy WP, starszy bosman sztabowy WP. Cóż to za stopnie wojska polskiego?. Otóż to jeden i ten sam stopień w zależności od rodzaju wojsk. Wachmistrz służy (dziś tylko w paradnych demonstracjach, ewentualnie w ujęciach filmowych)  w  konnicy ułańskiej. Ogniomistrz to sierżant artyleryjski, zaś bosman to także sierżant w marynarce wojennej. Żaden z nich nie jest ani bardziej, ani mniej ważny. Różnią się jeno tytularną nazwą stopnia, krojem i barwą munduru. Wyliczam je, bo zastanawiam się, który z nich najbardziej pasuje na spotkania przedwyborcze Andrzeja Dudy. Może wachmistrza, kłopot z tym że brak wiedzy czy nieposłuszny student profesora  Zimmermanna z UJ utrzyma się na koniu. W którym więc z tych mundurów Duda staje się bardziej ważniakiem?. Otóż w żadnym z nich, ponieważ gdyby nawet ubrać go w marszałkowski uniform i obwiesić medalami najbardziej zasłużonego ruskiego gienierała, to Duda pozostanie jeno przy swoim tytule, czyli marionetce szeregowego posła Jarosława Kaczyńskiego. On to go sobie wymyślił, on to ulepił z niego usłużną postać osobistego pucybuta i kociego masztalerza. Duda, marionetka ulokowana pod suknią Matki Boskiej, oddana w ręce opiekuńcze pisowskiego suwerena czyli gawiedzi wywodzącej się w 80% z ludu „bożego”, mało myślącego, za to dziękczynnego, pijącego z 500+. Dzisiaj „Anżej Duda” przebiera się ku naszemu zdziwieniu w mundurki ni to harcerskie, ni to  leśnych żołnierzy
WOT, a powinien siedzieć w domku i uczyć się (bo bardzo lubi) jak wszystkie dzieci w czasach kwarantanny. Ja rozumiem, każda władza lubi się lansować. A władza oparta na mediach przebiera się absolutnie. Im mniej znaczy tym bardziej stroi się w cudze piórka. Andrzej Duda w ostatnich dniach (jak pisze red.Roman Kurkiewicz) przebiera się za nie wiadomo kogo, bo w rzeczy samej nie bardzo wiadomo, kim jest ..... i po co.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

JONO PODKIVANO

-
Obraz
To po prostu „dzień dobry” w języku naszych bratanków znad Dunaju. Oczywiście co ciekawe, taki grzecznościowy zwrot dotyczy tylko towarzystwa mężczyzn. W stosunku do kobiet powitanie jest bardziej serdeczne, brzmi jak pocałunek. Nie potrafię przytoczyć, darujcie. Tak witałem się z bratankami w czasie kilku pobytów nad Dunajem, w Budzie, w Peszcie czy też innych małych miejscowościach np. w Tapolcy. Stolica Węgier składa się z dwu części miasta rozdzielonych rzeką która płynie przez kilka stolic Europy bałkańskiej. Budapeszt to piękne miasto, które w swej historii ma okresy słoneczne, jak chociażby wiekowe braterstwo z Wiedniem w okresie panowania cesarstwa austro-węgierskiego, ale też dni tragiczne roku 1956, kiedy to milion obywateli węgierskich poprzez otwartą granicę austriacką znalazło swoje nowe życie na całym świecie, w tym cała reprezentacja piłkarska, trzykrotni mistrzowie olimpijscy, oraz bardzo liczący się zawodnicy w mistrzostwach świata. Węgry, (Hungary), niewiel
Czytaj więcej

TUMIWISIZM

-
Obraz
Termin, a jakże zapisany w wikipedii, a oznacza ostentacyjnie bierną, lekceważącą postawę wobec wszystkiego. Można ją określić odrętwiałością, zobojętnieniem, inercją. Ja od siebie dodam, że postawa taka mi się kojarzy z obwistionalizmem. To mój osobisty termin jako „wkład mojej myśli” dla zbiorów encyklopedycznych, podobnie jak rzeczownik „skapnik”, który to swego czasu bardzo mi pasował do krzyżówki, a jego etymologiczną genezę wytłumaczyłem, sądzę że w sposób zabawny w którymś poście na moim blogu. O tumiwisizmie piszę dlatego, iż właśnie od kilku dni opanował mnie podobny stan psychiczny. W rzeczy samej moja psychika bardziej pasuje do obwistionalizmu niżeli tumiwisizmu, chociażby ze względu na wiek, oraz dość sfatygowane i zdezelowane zdrowie. To jak silnik spalinowy, który jeszcze pracuje ale bierze za dużo oleju, zbyt dużo spala benzyny, no i często uwypukla swoje kolejne usterki, także strach nim wyjechać w dłuższą podróż. Podobnie jest ze mną. Z moimi dolegliwościami nie o
Czytaj więcej

ŻYCIE mnie MNIE

-
Obraz
Jan Staudinger, chyba najbardziej znany autor fraszek, pewnego popołudnia, zaraz po obiadowym deserze  w postaci jabłecznika i kawusi wymyślił aforyzm, który na pierwszy „rzut” ucha brzmi  niedorzecznie, a jednak. Z przyjemnością umieściłem go w tytule posta. Dodam, że Pan Jan obok aforyzmów pisał fraszki, dowcipy, a jakże i owszem kawały dla dorosłych, zadając ludzkości ich konstrukcją wiele pytań i zagadek. Ponieważ dobiegające życie to stos zapisanych, ewentualnie pustych kartek, można je zmiąć i wyrzucić do kosza, w tym wypadku do grobu. Można też je zmielić  w urządzeniu zwanym niszczarką, efekt której przypomina kremację, coraz bardziej modny sposób zamykania historii człowieka. Najbardziej niedoskonałym sposobem na pożegnanie z kimś jest właśnie zmięcie pergaminowych zapisanych żywotem kartek i wyrzuceniem ich na ogólnodostępny śmietnik. Osobiście czuję się fizycznie coraz bardziej stary i zwiotczały, moje kartki odkładane przez cały żywot na stos bywają już nieco przy
Czytaj więcej