ODWYK

                       (Opowiadanko piąte)

Siedzę ja sobie w czasie niedzielnego czasu mszalnego przy ulubionym szklanym naczyniu wypełnionym złocistym płynem i jak zwykle myślę o tym i o owym, zresztą bez składu i ładu. Zwilżam co chwila szybko wysychające gardło łykiem „żywca” zaciągając się bezmyślnie camelem wersji light. Zastanawiam się, czy to oczywiście bez dyskusji dobre piwko, jednako by mi smakowało bez tej kosztownej trucizny, które wszyscy lekarze ( w tym również palący) nazywają tytoniowym ścierwem. Zadumałem się, jak to bywa zwykle, gdy siedzę sam. A przecież byłem tak blisko zerwania z tym paskudnym nałogiem, bo oto mój zakład pracy zorganizował i opłacił kilka lat temu seanse odwykowe, które prowadził pastor Kościoła Adwentystów Dnia Siódmego. Chodziłem na te seanse. Już pierwszego dnia wszyscy poddaliśmy się terapii, oczywiście wyrzucając do kosza, podstawianego jak tacę kościelną, zalegające kieszenie papierosy i zapalniczki. Nie ważne, drogie czy tanie. Terapia trwała, o ile sobie przypominam jeden tydzień. Stosując się do zaleceń pastora, można było jakoś wytrzymać. Ja wytrzymałem ponad cztery miesiące. A co po tych czterech miesiącach?. Ano to było tak. Jako organizator wszystkich kolonii zarówno krajowych jak i zagranicznych dla dzieci w liczbie ok. kilkaset, z ramienia Zakładu, gdzie pracowało kilka tysięcy ludzi, byłem zobligowany do lustracji (co za obrzydliwe dziś słowo) obiektów, a więc warunków zakwaterowania, wyżywienia, oraz zabezpieczenia rozrywkowego dla moich kolonistów, zanim podpiszę umowę. „Moje pracownicze” dzieci dosłownie w ramach kolonii objeździły kraj. Były w górach, nad morzem i nad jeziorami, ale też wypoczywały w wielu krajach Europy, m.in. w Słowacji, Czechach, na Węgrzech, w Chorwacji, we Włoszech, w tym na Korsyce, w Grecji i w innych krajach, których w tej chwili nie pomnę. Nie ważne, ale jest rok 1998. Wszyscy czekają na mistrzostwa świata w piłce nożnej we Francji. Większość meczów będzie rozgrywana w Paryżu na kilku stadionach. Pomyślałem, że jeżeli będzie stać rodziców na tak wymarzoną eskapadę ich dzieci to możemy zorganizować francuskie 3 tygodniowe kolonie w czasie mistrzostw właśnie pod Paryżem (okolice Wersalu, wspaniałe domki, wokół których zamieszkali Brazylijczycy). Okazuje się, że mimo, iż były to stosunkowo drogie kolonie listy chętnych na wyjazd mundialowy zapełniły się w ciągu dwu dni. Jak wiadomo wówczas Francja zdobyła złoty medal i puchar mistrza świata, a Zinadin Zidan, który strzelił dla Francji najwięcej bramek stał się dla kraju i nie tylko, bohaterem narodowym. Wcześniej jednak w celu tejże lustracji i podpisania stosownych umów, w towarzystwie właściciela BT, oraz bratniego mi organizatora z warszawskiej filmy o podobnej strukturze i produkcji, a także podobnych zamierzeniach, udaliśmy się do Paryża. Podróż się dłużyła. Wyruszyliśmy z Legnicy, szybko pokonując pierwsze odcinki autostrady obu Niemiec. Ja i kierowca , czyli właściciel samochodu i firmy BT nie palił, toteż mój warszawski kolega, który pod tym względem był nałogowcem prosił o dość częste zatrzymywanie się, by dać upust płucnym potrzebom. Mieliśmy zaplanowaną trasę przez Berlin i Brukselę. Długa to podróż i nudna. Aby ją uatrakcyjnić, mój stołeczny kolega wyciąga z torby Jasia Wędrowniczka, czyli produkt szkocki, nalewa w turystyczne kielichy i zaprasza toastem do wypicia za ... bezpieczną podróż i w gruncie rzeczy udaną też kilkudniową wycieczkę. No kto by odmówił, skoro gość tak logicznie sformułował swój toast. Wypiliśmy po jednym, po drugim, po trzecim i czwartym, kolega kolejny raz poprosił kierowcę o zatrzymanie nie tylko na dymka, ale też ze względu na płynną potrzebę fizjologiczną. Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej w Berlinie (ot takie sobie miasteczko). Warszawiak pali na zapas po dwa papierosy naraz, dmuchając mi pod nos. Nie wytrzymałem. W kiosku nabyłem marlboro, miętosząc jeszcze przez jakiś czas paczkę w garści. Podczas następnego postoju już gdzieś w okolicy przejścia granicy belgijsko- francuskiej, po osuszeniu do dna naszej butelczyny, po czterech miesiącach abstynencji wziąłem ponownie papierosa do ust.. Jakże on smakował!. Oczywiście przez cały pobyt w Paryżu, oraz drogę powrotna już nie rozstawałem się z moim powtórnie przyswojonym nałogiem. Poznałem francuskie , niezbyt smaczne cigarette „gouloises” i nieco lepsze „gitany”.

Dziś tak sobie myślę, czy gdybym nie przystał na wypicie podróżnego alkoholu, który bez wątpienia mocno pobudził pociąg do tytoniowego dymu u człowieka, który palił kilkadziesiąt lat, pozostałbym wolnym od nałogu?. Nie wiem, zabij mnie, nie wiem. Z kolei, gdybym odmówił podanego mi napitku, spaliłbym się ze wstydu, nie tylko przed sobą, ale przede wszystkim przed miłym towarzyszem z Warszawy, wiadoma rzecz ... stolica.

Papierochy różnych marek (najczęściej cienkie, niby damskie) paliłem aż do roku 2011, oczywiście starając się nie zasmradzać powietrza domowego, bowiem moja małżonka nigdy nie paliła i nie pali. Właśnie w roku 2011 w ferworze ustaw zakazujących palenia prawie we wszystkich pomieszczeniach publicznych byłem gotów, chociażby już ze względu na wiek, raz na zawsze przydepnąć ostatni niedopałek i oddać się w jakże pod tym względem szlachetne ręce małżonki. I oto co znajduję w internecie?. Otóż w internecie znajduję e-papierosy. Mechanizm składający się tylko z zasobnika z płynną nikotyną, odpowiedniego przetwarzacza płynu na niby dym oraz baterii, którą mogę ładować z sieci. Ten papieros, przypominający fajkę, nie wytwarza smrodliwego zapachu, jest wolny od tysiąca szkodliwych związków chemicznych, natomiast zaspakaja płuca palacza nikotyną, która jako taka, jak podają badania nie jest szkodliwa dla zdrowia. Zresztą, czy moje zdrowie zniszczone kwintalami tabaki można jeszcze odbudować. Trzeba żyć tym co jeszcze pozytywnego z sił witalnych tkwi we mnie. Można wytrzymać, akurat w przypadku, gdy ma się żyć dla kogo. Ja mam, z wzajemnością.