CIĄGLE DORASTAMY

Tato, tato, Ruskie polecieli w kosmos!

-Nie może być, wszystkie?
Nie, tylko dwóch.
-To co mi dupę zawracasz!

Taki dialog syna z ojcem usłyszeliśmy u Chęcińskiego w „Samych swoich”.

Dialog który przemawia do nas Polaków wyjątkowo asertywnie. A niechby już raz na zawsze wszyscy wystrzelili się w kosmos i byłby spokój. Akcja filmu dzieje się w latach 40-50- tych, a w tym to czasie Rosjanie byli postrzegani bardzo pejoratywnie. NKWD plus nasze UB jako te dwa wyjątkowo koherentne ustrojstwa prześcigały się w zapełnianiu cel więziennych ciałem narodu Panów. Mijały lata, dziesiątki lat, rządy, a nawet ustroje się zmieniały a mimo to nienawiść Polaków do „ruskich” spetryfikowała się na tyle, że gdyby chcieć to jakoś rozmiękczyć, czy też chociażby spowodować lekkie spulchnienie, najlepiej, a nawet najmiłosierniej po katolicku, by było otrzymywać ciągłe dramatyczne wiadomości zza wschodniej granicy o wyjątkowych katastrofach lotniczych, zamachach terrorystycznych, powodziach, pożarach, czy też trzęsieniach ziemi. Takim oto uczuciem, taką oto „empatią” całe masy naszych rodaków darzą Rosjan. Dobrze im tak. I nic nie pomogły w tym względzie przez długie lata setki „pociągów przyjaźni”. Nic nie pomogły organizowane wzajemnie festiwale piosenek. Rosyjskich w Zielonej Górze, polskich gdzieś tam, bodajże w Soczi. I nic nie pomógł wprost narodowy, jakże prawdziwy smutek i ból narodów Rosji po katastrofie smoleńskiej. Wyjątkowa postawa rządu rosyjskiego, w tym ludzkie, opiekuńcze odruchy w stosunku do rodzin ofiar katastrofy zadziwiły nie tylko nas Polaków, ale cały wręcz świat. Na nic to wszystko?. Bardzo to ciekawe.

Mecz piłki nożnej między Polską i ZSRR w roku 1957 zapisał się jako coś historycznie bardzo ważnego, może nawet najważniejszego, ponieważ pokonaliśmy po raz pierwszy reprezentacje państwa z którym się „kochaliśmy” udawaną, narzuconą nam (Jałta) miłością w stosunku 2:1. Sprawił to piłkarz Ruchu Chorzów Gerard Cieślik. I wcale nam Polakom nie przeszkadzało to, że ów piłkarz w latach 1944-1945 był żołdakiem Wermachtu. Najważniejsze, że strzelił dwie bramki ruskim. Ot, polska mentalność, nastawiona na nienawiść, bo przecież w naszym społeczeństwie trudno jest się doszukać chociażby symptomów radości, o czym już wielokrotnie pisałem. Dziennikarze sami prowadzą akurat audycje nasączone naszą megalomanią i porcją jadu dla innych. Widziałem ostatnio „Kropkę nad i” Moniki Olejnik w rozmowie z Bońkiem. Cały czas ta diwa w kapeluszu ni to z boiska, ni to z kosmosu, starała się naprowadzać na takie tory Bońka, by ugrzązł w przykrych wspomnieniach sportowych na przestrzeni lat jego kariery piłkarskiej, szczególnie po spotkaniach z Rosjanami. Boniek, jako prawdziwy sportowiec i otwarty człowiek, a nie jakiś tam pisopodobny dziennikarzyna nie dał się zapędzić w pułapkę pani Monisi, co oczywiście nie pozwoliło wypełnić zaplanowanego przez nią zadania. Uczepiła się zatem przemarszu kibiców rosyjskich, którzy po uzgodnieniu z panią HGW prezydent Warszawy, mają w dniu dzisiejszym w liczbie około 6 tysięcy przejść ulicami naszej stolicy. Pani Monisia uznała to za demonstrację siły rosyjskiej oraz próbę poniżenia Polaków, jako że marsz ten odbywa się w rocznicę wyzwolenia Moskwy spod okupacji polskiej, co miało miejsce kilkaset lat temu. Naprowadzała niebożątko kilkakrotnie wątek na tory swoich przemyśleń, ale uparcie Boniek ją wyprowadzał z tego opętania dość skutecznie.

Ruskie, przejdą przez most Poniatowskiego, słyszała pani?.

Cosik tam słyszałam, wszystkie?!

-Nie, tylko sześć tysięcy.

To co mi pani dupę zawraca. Dla tych kilku tysięcy szkoda mostu. A może jednak wytrzyma. Nie takie my przykrości od nich doznawane wytrzymali, to może teraz też, Bóg da wytrzymamy.

A tak w ogóle, to niniejszy post piszę na osiem godzin przed meczem. Prawdopodobnie ten mecz przegramy znając umiejętności sbornej, czyli reprezentacji Rosji. Przypuszczam, że oni nawet dla rozluźnienia napięcia w naszych stosunkach gotowi by byli przegrać ten mecz, bo i tak po zwycięstwie nad Czechami i Grekami mają awans zapewniony, ale czy to pomoże?. Po zwycięstwie Ukraińców nad Szwedami, całą noc, aż do rana bawiła się ludność naszych sąsiadów. Co ciekawe razem z nimi jednako bawili się pokonani Szwedzi. Powtórzę, bo może ktoś pomyśli, że źle przeczytał: Wraz ze zwycięzcami bawili się pokonani. Do samego rana. My Polacy po przegranej byśmy się nadąsali i najlepiej odeszli bez pożegnania. Jak dzieci z piaskownicy, ale ciągle dorastamy.