JAK "ZŁOTY PODZIAŁ ODCINKA"

Mówi się powszechnie, że człowiek swój ziemski pobyt dzieli wedle pór roku. Niestety najczęściej przywoływana jest jesień, jako ta ostatnia prosta do przejścia w nicość. Ta pora jednak ze względu na absolutną ludzką dojrzałość, a nawet już przekwitanie pozwala na retrospekcje zwykle dawnych zdarzeń, ale też na bardziej skrupulatną analizę otoczenia w jakim się egzystuje. Wtedy właśnie bardziej wyraziście widzi się otaczające nas piękno i uroki, ale również smutki, nawet te ocierające się o symbolikę funeralną. Przypuszczam, że niczym w tym względzie nie różnię się od innych dość wiekowych homo sapiens. Każda pora roku ma swoje specyficzne wartości w sensie odbioru emocjonalnego. Co prawda ostatnia pora roku odnosi się do wieku starczego, to jakże jest milo nawiązać do wiosny. Piękna co prawda możemy się doszukiwać w malarstwie, architekturze, rzeźbie, ale jednak najbardziej w naturze. Wiosna, to pora roku, kiedy zmęczony organizm szarością i przykrą temperaturą zimy, z utęsknieniem spogląda na zawiązki maleńkich liści, jakby drzewo starało się jeszcze z troską powstrzymywać je przed zbyt nagłym rozwinięciem się ze strachu przed ewentualnymi przymrozkami, by w ciągu kolejnych dwu dni zezwolić na pełny rozkwit owych pąków. Można to porównać z uwolnieniem motyla z kokonu. I wtedy właśnie ten jesienny człowiek ogarniając wzrokiem przepiękny pierwszy świeżutki dywan traw z przebijającym się mleczem otrzymuje pierwszą dawkę szczęśliwości. Zechce się na pewno zatrzymać na najbliższej ławeczce, by posłuchać ptasich treli, tej niezwyklej muzyki nawołującej bractwo do zakładania gniazd. Cudownie jest i tego nie sposób opisać żadnymi najbardziej chociażby literackimi słowy, tym bardziej, gdy owo ziemskie piękno chłonie się pospołu z kimś najbliższym i ukochanym. Trudno porównywać budzące się do życia otoczenie z czymkolwiek. To jakby złoty podział odcinka, co mnie równie zawsze urzekało. Próbuję nieraz odnaleźć podobne uroki w literackich opisach przyrody np. w bogactwie barw i domyślnych zapachów pokazanych w ogródku Zosi w poemacie Mickiewicza. Podobnie w sielskich opisach rodzącej się wiosny w Puszczy Białowieskiej, mokradłach Biebrzańskich z milionami ptaków, czy też przepastnej syberyjskiej tajdze, która urzeka nawet tych historycznie skrzywdzonych ludzi harmonią barw i bogactwem egzotycznej flory i fauny. Ta radosna pora roku budzi do życia wszelkie stworzenia, w tym nas ludzi. Wiosna to początek wszystkiego co nas cieszy, niezależnie od warunków życia i osobistego losu. Przechodzi ona wraz z dojrzewaniem warzyw, zbóż i owoców w pełnię lata, które to mimo, że umieszcza słoneczko na najwyższym punkcie nieba mocno nas zachęca do nieróbstwa i wysyła wielu do wód, na własne działki, albo coraz bardziej modnego leniuchowania przy grillu i napojach, które to ze względu na procentowość spożywane w słońcu nie bardzo służą zdrowiu. Rozpieszczeni urokami wiosny nawet nie zauważamy piękna dojrzałych owoców. Osobiście wraz z rodzeństwem dorastałem w dużym owocowym sadzie i do dzisiaj śnią mi się zapachy i kolory jabłek, gruszek, śliwek, czereśni oraz krzewów malin i porzeczek w barwach żółci i czerwieni. Nie bardzo przepadałem podczas wakacji za pracą fizyczną w naszym dużym sadzie, bo było jej co niemiara, ale radosny kolor malinówek, renet i grafsztynek czarował mnie na tyle, że pokonywałem w sobie ową niechęć do wysiłku. Największą boskość owoców dostrzegałem w porannej rosie, gdy między drzewami spacerowały stada sarenek. W tym miejscu dla higieny życia w mojej jesieni przytoczę nazwy kilku odmian. Były to: kosztele, sabarosy, glogerówki, boikeny, renety, grochówki, kronselki, oberlandzkie, starkingi, sztetyny i najszybciej dojrzewające papierówki i malinówki. Wśród grusz pachną mi do dzisiaj klapsy, bery, bojki, bonkrety, księżna Eliza. Drzewa jabłoni i grusz były rozdzielane fachowo śliwami o obco brzmiących dzisiaj nazwach: lowanka, książę Walii, ontario, Waschington oraz soczysta renkloda. Najwięcej jednak było popularnych węgierek.

I tak oto te gorące i parne lato chyli się ku jesieni, do której ze zmęczenia nawet po trosze zaczynamy tęsknić. Bo jesień to też pora roku, którą możemy polubić wmawiając sobie, że przecież do kolejnej wiosny nie tak znowu daleko. Co prawda drzewa tracą liście, zmieniają barwy na czerwone i złote, noce są coraz zimniejsze, a ptaki bez pożegnania uciekają z naszego kraju, to jednak wystarczy pomyśleć, że w końcu wszystko się odrodzi za kilka miesięcy, bowiem zarówno drzewostan jak i fauna muszą odpocząć, by uszczęśliwić nas swym pięknem za kilka miesięcy. W końcu mówi się wśród ludzi, że jesień życia to najpiękniejszy okres. Po prawdzie zależy dla kogo. Ja akurat w swojej jesieni co chwila odnajduje symptomy wiosny. Cieszy mnie ona, tym bardziej, że zaraz po niej mamy lato „ubogacone” turniejem Euro2012 i londyńską olimpiadą. Do tej pory zapewne Macierewicz znajdzie odłamki bomb, które Putin podłożył pod tyłek Kaczyńskiego. Takie odłamki mogą zalegać w samym prezydenckim tyłku, dlatego nie jestem pewien, czy nie trzeba będzie rozbić wawelski sarkofag i dokonać lustracji. Do tej pory zapewne też wydobędziemy z ukraińskiego pierdla Julię T., a Rydzyk dostanie cyfrową TV , bowiem na Jasną Górę w tych intencjach pomaszeruje wojsko, parlamentarzyści, kolejarze, grabarze, leśnicy i cały ten boży polski lud. Wszyscy wespół zespół poproszą Najświętszą Panienkę o wstawiennictwo u św. Leonida Fiodorowa, którego nasz papież wysłał do nieba, by wpłynął na sumienie Janukowicza. By ten z kolei pozwolił pani Julii dostać się do okienka banku za granicą, gdzie ulokowała swoje miliardy. Nie po to odejmowała sobie od ust całe życie by nie korzystać na pięknej jesieni życia z tych „oszczędności”.

Red Jonaprince- nowoczesna odmiana ślicznych jabłuszek, które zasugerował mi anonimowy gość.