MOJA STAROŚĆ, OPTYMISTYCZNIE

Właśnie optymistycznie. Ten tytuł opieram oczywiście na swoich emeryckich doznaniach. I nie chodzi o tzw. szczęście rodzinne, bo akurat te mam uporządkowane i spełnione. Chodzi o przemyślenia związane z wiekiem spinającym klamrą jego całość. Spowiadam się zatem sam przed sobą. I to niekoniecznie ze względów religijnych czyli rozważań około wielkanocnych, bo akurat one mnie nie dotyczą jako bezwyznaniowca. Mówi się i to jest prawda, że stary człowiek nie potrzebuje aż tyle snu co młodzież, przeto mimo późnego zasypiania, budzę się na długo przed pianiem koguta. Mam więc czas na owe przemyślenia. Ale o czym tu myśleć gdy się ma na karku dwie siódemki. No i co z tego. Gdyby człowiek był nieśmiertelny, czy mógłby marzyc o jutrze, czy potrafiłby kochać słońce gdyby nie istniał mrok, albo ciepło po zimie, jedzenie po głodzie, łyk wody po pragnieniu? Właśnie. Wracam więc myślami do lat szkolnych, do lat pracy, do tych lat, które upłynęły w smutku, ale i lat radosnych. Per capita moje życie zaliczam do tych drugich. Przez te wszystkie lata żyłem, uczyłem się, pracowałem, a także kochałem w warunkach pokoju. Wiem, że przez nasz kraj średnio co dwadzieścia lat przewalała się nawałnica wojenna. W drugiej połowie wieku XX oraz na przełomie na XXI w Polsce i praktycznie w całej Europie zapanował pokój, oczywiście wyłączając Bałkany. (Jugosławia). Był czas i okoliczności pozwalające na przekraczanie polskiej granicy w głąb Europy. Jesteśmy w Unii i NATO. To dobry czas. Dzięki stanowisku na którym pełniłem powierzone mi obowiązki mogłem zwiedzić (przynajmniej powierzchownie) wiele krajów. Zmieniając więc pozycję porannego zalegiwania w małżeńskim łożu próbuję myślami jeszcze raz przebiec po krajach, w których stanęła moja noga. A więc Rosja, Gruzja, Armenia, Czechy, Austria,  Słowenia

Francja, Węgry, Ukraina, Słowacja, Chorwacja, Irlandia. Oczywiście moje pobyty w zasadniczej części wymienionych państw ograniczały się do dwóch, trzech dni, poza Węgrami (tydzień) i oczywiście co zrozumiałe ze względu na obszar, Rosją gdzie gościłem przez dwadzieścia pięć dni. Tę podróż odbyłem w ramach wycieczki zorganizowanej przez Orbis. Wszystkie te eskapady (kilka w ramach delegacji służbowych) dzisiaj wspominam bardzo miło. Wspomnienia te na chwilę przywracają mi minione lata względnej młodości, gdy mój organizm funkcjonował jak nieźle naoliwiona maszyna. Dzisiaj pozostały mi w pamięci tylko epizody zdarzeń podobne porwanym przez wiatry chmurom pierzastym, które staram się sklejać. O wielu z nich udało mi się w latach ubiegłych opowiedzieć na blogu, a więc tylko one mają szansę zachować się dla potomnych, jeżeli to kogokolwiek zainteresuje. Oczywiście jak w przypadku każdego człowieka, nie wszystkie lata życia mogę uznać za pełne szczęścia. Były ciężkie choroby i były śmierci najbliższych. Były dramatyczne wypadki. Zdarzył się też pożar domu rodziców wraz z całym wyposażeniem. Mieszkańcy przez kilka miesięcy spali w stodole. Mimo wszystko, summa summarum swoje życie bilansuję na plus. Wiek i przebyta choroba, co prawda umniejsza moją sprawność fizyczną, mimo to staram się być w miarę pogodnym człowiekiem. Umożliwia mi to otoczenie domowe i piosenka Wiesława Michnikowskiego, wesołe jest życie staruszka. Wreszcie urodził mi się wnuk, który podtrzyma rzadkie, ale jakże piękne nazwisko, które rodzina nosi z dumą pana Juliusza, wielkiego, nieżyjącego kompozytora i pianisty, twórcy słynnego kwartetu fortepianowego g-mol. Chyba przesadziłem, wychodzi ze mnie chwalca, ale niech tam, trochę miodu nie zawadzi. Wydobywam z czeluści swoich zwojów mózgowych, wspomagając się fotkami przeróżne przypadki i anegdotki zwiezione ze świata. Mam zdjęcia osobiste z Iranu i Turcji ( a to już Azja). Po prostu stanąłem w rozkroku na granicy tych państw w drodze do podnóża Araratu.

Zdjęcie mi zrobił polaroidem młody Amerykanin, niestety w czasie powrotu je zagubiłem. Wspominam zakupy na arabskich sukach w Armenii, charakteryzujące się tzw. targowaniem się do upadłego. Wspominam moją pantomimę gdzieś w budapeszteńskim sklepie AGD. Otóż pokazałem gest cięcia gardła, by uzmysłowić Madziarowi, że chcę kupić nóż stołowy, by skosztować salami. Piekielnie wymęczyli mnie w tańcu (kołowym) uczestnicy wesela w chorwackim mieście Vukovar. Dokładnie pamiętam całonocną podróż pociągiem wzdłuż wybrzeża Morza Czarnego z Tbilisi do Soczi. W pociągu wyprzedałem się z odzienia dosłownie, aż do podkoszulka zarabiając środki na zakup złotych obrączek.

     Chorwacja.      Most łączacy Krk z lądem..

Przyjemnie zapisałem w pamięci przebieg gotowania na wolnym powietrzu zupy gulaszowej z obowiązkiem kosztowania tuzina win białych i czerwonych obok zamku przy granicy węgiersko-słowackiej nad  Dunajem.”Zmęczeni” napojem króla Bachusa spaliśmy na trawie rozległej puszty. Z rana o rosie obudził nas tentent małych koni na których siedzieli jeźdżcy prawie dotykający nogami ziemi. Wyglądali jak Sancho Pansa czekajacy na Don Kichota. Ot tak było. Może ja Czytelników bloga zanudzam, wybaczcie staremu, bo w końcu nie są to opowiastki Toniego Halika. Wybaczcie mu, niech się cieszy, no bo co mu pozostało. Ano pozostało mi czytanie dobrej literatury. W ostatnich tygodniach wpadły mi do ręki kolejne dwie bardzo ciekawe i dla wielu pouczające pozycje. Mianowicie kryminał wojenny Alana Fursta "Misja w Paryżu", oraz książka Bena Eltona "Dwaj Bracia". To saga żydowskiej rodziny. Obie pozycje  z osnową wplecioną w stosunki polityczni-społeczne w nazistowskich Niemczech. Obie powieści czyta się z otwartymi ustami i mocno powiększonymi źrenicami. Polecam serdecznie i pozdrawiam.