CZŁOWIEK TO BRZMI DUMNIE

Zależy który człowiek. Czy ten sprawujący władzę, czy też ten grzebiący w śmietnikach w poszukiwaniu posiłku, ale okazuje się, że najdumniej brzmi słowo człowiek w odniesieniu do ludzkiej zygoty, czyli połączonych obu gamet, męskiej i żeńskiej. Słowem, „człowiek” świeżutko poczęty, a nawet już wypoczęty, wypisz wymaluj M. Jurek albo inny Waszczykowski lub Błaszczak. Czy kiedykolwiek zastanawialiście się Państwo, w jakich okolicznościach przyrody zostaliście poczęci?. Kiedy rzucono ziarno z którego wyrośliście i drepczecie po drogach i bezdrożach życia aż do dziś?. Bo mnie akurat to przyszło do głowy dzisiejszego wczesnego ranka, gdy obudziwszy się przedwcześnie (chyba z powodu atmosferycznych wiatrów, nie moich) pomyślałem nad drogą życia. Co by nie mówić, najpierw musimy być poczęci, właśnie w różnych okolicznościach przyrody, jak mawiał Himilsbach. Na polu, w lesie, w pociągu, na drągu, w stodole na kole, w kinie w Lublinie, na Helu w hotelu i bodaj praktycznie wszędzie, powiada piosenka Andrzeja Sikorowskiego i kilku innych artystów, ale najczęściej jednak zakosztowując odrobiny luksusu, czyli na łożu w ciszy domowej. Dzisiaj, gdy dumam nie tyle o poczęciu, a bardziej o wypoczęciu rozważam ów dylemat, który nie rozwikłałem u źródła, czyli za życia rodziców, a szkoda. Ponieważ urodziłem się w sierpniu, przeto musiałem być poczęty (wyrażam się zgodnie z nauką ewangeliczną, w języku prawicy rządzącej krajem), w okolicach przełomu listopada i grudnia roku poprzedniego. Być może nawet stanowiłem radosny prezent podchoinkowy dla moich dziadków. W każdym razie moje poczęcie to owoc miłości młodego małżeństwa w wieku 16 i 24 lat. Czy radosny to był owoc, nie wiem, bowiem Polska już znalazła się pod okupacją niemiecką a być może gdy wiłem sobie gniazdko w brzuszku Mamy, Hitler odbierał w Warszawie defiladę żołdaków Wermachtu, co niezbyt dobrze zapowiadało moje szczęście po wydostaniu się na świat. A było to poczęcie zwykłe, tradycyjne „analogowe”, nie żadne tam

niepokalane czy też anielsko objawione. Zaraz, gdy owe poczęcie nastąpiło, Ojciec wraz z sąsiadem wsiedli na rowery i udali się na wschód by nie trafić w ręce okupantów, na wywózkę do Rzeszy. Po kilku tygodniach, gdy tylko zasmakowali „gościnności” Ukraińców porzucili rowery i pieszo, nocami poprzez lasy i zboża wracali do okupowanego kraju. Do żon i dzieci, do tych pól malowanych posrebrzanych żytem, tymczasem pokrytych śniegiem. Wrócił więc niby żołnierz z rozbitej polskiej armii, która to nie oddała ani guzika jak zapowiadał minister Beck. Gdy nastąpiło lato pojawiłem się na świecie jako syn pierworodny sadownika i gospodyni domowej. W tym czasie połowę naszego domu już zajmował Wermacht, a więc nie było nawet mowy by hucznie świętować narodziny nowego członka rodziny. Chrzest odbył się późnym wieczorem w kościele parafialnym z rąk proboszcza i na prędce znalezionych rodziców chrzestnych. Jako dość cherlawy człowieczek, powoli stawałem się chłopcem, który fizycznie zadowalał rodziców, jako że oddychałem dobrym powietrzem otaczającym sad i domostwo oraz spożywałem owoce w ilościach nieograniczonych, oczekując na pojawienie się rodzeństwa. I tak oto dalej potoczyło się moje mało ciekawe życie, które w przeróżnych konfiguracjach opisywałem na blogu. W tym momencie powtórnie zasnąłem, by dopiero po dwu godzinach wstać na już gotowe śniadanko. Nie zanudziłem Państwa?. Jeżeli tak to najmocniej przepraszam, ale jak wszyscy wiemy, moment poczęcia dzisiaj w katolskiej Polsce stanowi świętość nad świętościami, trzeba więc poświecić mu kilka słów, zanim człowiek się urodzi, a tym bardziej zanim zmądrzeje.