WSKRZESZENIE

To było tak. Był rok 1956. Sześćdziesiąt lat temu. Byłem uczniem dziewiątej klasy liceum (im. Sucharskiego.) Na języku polskim przerabialiśmy okres romantyzmu, który mnie zafascynował. Te wzniosłe słowa o patriotyzmie i ratunku dla zniewolonej ojczyzny wyrażane przez bohaterów „Pana Tadeusza” oraz „Dziadów”, szczególnie cz. III, czyli Dziadów Drezdeńskich bardzo mocno rozgrzewały moją wyobraźnię i poczucie prawdziwej miłości do ojczyzny. Serio. Tymczasem mój ojciec właśnie opuścił celę więzienia ubeckiego, w którym znalazł się w wyniku prowokacji, o czym już niejednokrotnie pisałem. Umiera Bierut, a o jego śmierci mówiło się że nastąpiła w wyniku otrucia podczas przyjacielskiej wizyty w Moskwie. W sercach Polaków rodziła się jak pączki na wiosnę nadzieja, że być może naród zostanie uwolniony z dziesiątek miejsc kaźni, w których cierpiał za najczęściej wyimaginowane przestępstwa, zresztą podobnie za jakie siedział mój ojciec. Gdyby oprawcy wiedzieli, że ojciec to tajny żołnierz AK, być może do domu by nie wrócił. Ja, jako chłopak, który każdą wolną chwilę siedziałem z nosem gazetach, tych które akurat wychodziły z treścią zgodną z linią partii, interesowałem się polityką bieżącą na tyle, że rozumiałem całym sercem wynurzenia osób starszych, szczególnie tych z szeroko pojętej rodziny na temat krzywd im wyrządzanych. Zderzenie wieści prasowych z tym co słyszałem od rodziców i wielu starszych ludzi tym bardziej umieszczało moje rozważania w literaturze przerabianej w szkole. Część więzionych Rodaków jeszcze nie powróciła do domów z więzień. Część natomiast powróciła w drewnianych jesionkach, jak się powiadało na trumny, do których nie wolno było rodzinom zaglądać. Oto zadbali funkcjonariusze UB podczas pogrzebów.

Zdarzały się przypadki (słyszałem od ludzi), że w kilka dni po pogrzebie takiej osoby, nocą rodzina dokonywała cichej ekshumacji, by pożegnać ojca, syna lub innego członka rodziny. Bywało, że zmarły był tak zmasakrowany, jakby po nim przejechały gąsienice czołgu. Niestety nie było się do kogo skarżyć. Takie czasy. Te ubezwłasnowolnienie ojczyzny i tematyka walki o jej wolność zawarta w twórczości naszych Wieszczów, szczególnie Mickiewicza, Słowackiego, ale też Norwida pobudziły we mnie młodzieńczy gniew i wzburzenie nie mniejsze jak w sercach bohaterów literackich romantyzmu, tym bardziej, że z Belgii powrócił nasz krewny, były żołnierz gen. Maczka, który swymi opowieściami o normalnym wolnym życiu informował nas przez kilka wieczorów. Literaccy bohaterowie, szczególnie Gustaw-Konrad w Wielkiej Improwizacji Dziadów, ale także Konrad Wallenrod stali się dla mnie idolami. Uczyłem się na pamięć całych zwrotek owego mesjanizmu głoszonego w celi klasztoru przez Konrada, ale też niektórych zdań z wierszy Cypriana Norwida, np. z Fortepianu Chopina., czy też z Beniowskiego Juliusza S. Literatura romantyczna , pięknie wykładana przez panią profesor w czasach martwoty ustrojowej, o której wyżej, spowodowała, że sam postanowiłem „stworzyć” dzieło o zbliżonym smaku, jako że pewnego wieczoru wymyśliłem podobnie jak pan Adam M., trzynastozgłoskowiec, który to  wzniośle zatytułowałem „Wskrzeszenie”, na wzór epopei narodowej. „Dzieło”, wielkości 26 kartkowego zeszytu było odważnym buntem przeciwko tyranii Polski, zaś bohaterami byli ci, którzy wrócili z katorgi ubecko-sowieckiej. To oni mieli przywrócić piękną twarz ojczyźnie. W celu oceny tych moich wypocin, napisanych w kilka wieczorów, zeszyt ten oddałem pani profesor od języka polskiego, licząc na pochwały a nawet glorie. Na następnej bodajże lekcji, profesorka kazał mi się zgłosić po lekcjach do pokoju nauczycielskiego. Tam poinformowała mnie, że dzieło oddała w ręce mojego wujka księdza (brat matki), który uczył w liceum religii. Wujek je przeczytał, a następnie wysłał telegram do moich rodziców, prosząc o pilny przyjazd na plebanię. Już na drugi dzień zawitał ojciec. Ksiądz wysłał ministranta na moją stancję z nakazem bym bez zwłoki go odwiedził. Gdy spojrzałem na ojca, który nie rwał się do czułych powitań, poczułem „że coś się dzieje” mało dobrego. Wujek, który miał wgląd w dziennik lekcyjny powiedział słowa które pamiętam mimo upływu ponad pół wieku; że oto tak wygląda twój syn, który zamiast się uczyć zajął się polityką w czasach, gdy tyle nieszczęść zagląda prawie do każdego domu.

                                  Wielka Improwizacja  na deskach teatru

Zakichany rewolucjonista napisał coś za co każdy dorosły Polak trafił by do ciupy. Jego wypociny wrzucam do pieca, co uczynił na naszych oczach. Co gorsza w czasie gdy on to pisał jego oceny w szkole mocno się obniżyły, szczególnie z chemii i matematyki. (Z tej matematyki, którą sam później sobie wybrałem na maturze jako przedmiot nadobowiązkowy). Tymczasem ojciec wyciągnął ze spodni pasek i walił mnie nim tak długo dopóki wujek go nie uspokoił. Pobity i zapłakany wróciłem, ale nie od razu na stancję. Długo siedziałem w miejskim parku. Dotąd, aż doszedłem do wniosku, że ojciec miał rację, bo przecież oni tam na wsi ciężko pracują, gdy tymczasem moim zadaniem jest się tylko uczyć. Nieco zawstydzony przed samym sobą powróciłem na stancję, ale w ciągu całej nocy nie zmrużyłem oka. Pomyślałem, że aktu „wskrzeszenia” ojciec za pomocą paska od spodni dokonał na mnie.

PS. 1. Do napisania tegoż posta zainspirowała mnie treść książki Simona Montefiore pt. Serafima będącej niejako drugą częścią Saszeńki. Treść w 80% umiejscowiona jest w katowni NKWD na Łubiance, do której tym razem trafiła młodzież licealna, dzieci najwyższych dostojników Kremla, po tym gdy bawiła się w romantyczne gry. (Jak widać mnie sie udało wyjść z tego cało, oczywiscie poza laniem od ojca, no ale to nie Łubianka).

PS, 2. Zarówno matematykę, jak i inne przedmioty maturalne zdawałem już w innym liceum (im. Wybickiego), ale to już na inny temat. Ot, życie.