NA PÓŁ OSTRO

Zaledwie kilka dni temu napisałem posta, którego treścią starałem się zachęcić moich Czytelników do przeczytania trzech książek obrazujących stosunek Polaków, pokolenia które przeminęło do swoich sąsiadów narodowości żydowskiej. A tak naprawdę książek, w których ich autorzy zobrazowali masowe mordy szczególnie polskiej ludności wiejskiej dokonywane na Żydach. Mordy okrutne, wręcz z atawistyczną nienawiścią za pomocą siekier i innych tzw. maszyn prostych (jak uczono nas na lekcjach fizyki). Powtórzę się: Zaledwie kilka dni temu napisałem tego posta, a już do niego zajrzało (ufam, że go przeczytało) dużo ponad 200 zainteresowanych. Cieszę się, bo wiem, że co najmniej kilkudziesięciu z tej liczby czytelników zmobilizuje się do tego, by przeczytać wymienione książki. Straszne w treści, ale prawdziwe do szpiku kości..Książki, które na wiele dni zaiste spowodują zaprzątnięcie myśli i zobligują do zadumy nad trudną naszą najnowszą historią. Nad naszymi korzeniami, często wyrosłymi z krwi niew...

Inspirowany powszechnym wściekłym oburzeniem polskiego katolickiego oszołomstwa, ostatnio przeczytałem tryptyk literacki trojga autorów, a mianowicie „Złote żniwa” Tomasza Grossa, „Jest taki piękny słoneczny dzień” Barbary Elgenking, oraz „Judenjagd” prof. Jana Grabowskiego. Wszystkie te trzy książki traktują o polowaniu wiejskiej ludności polskiej na Żydów. Polowaniu w dosłownym tego słowa znaczeniu, tak jak poluje się na dziką zwierzynę, a nawet jak wybija się muchy w wiejskiej kuchni. Z tym, że tu nie chodziło o zdobycie pożywienia po to by przeżyć, bo akurat o pożywienie ubiegali się włóczący się po lasach i stodołach chłopskich Żydzi, którzy uszli spod kul karabinowych SS i polskiej policji granatowej. Chodziło wyłącznie o rabunek majątku. I to nie tylko zawartości kieszeni czy tobołów żydowskich, gdzie spodziewano się złota i diamentów, ale nawet tego, w co Żyd był ubrany. Zatem zgodnie z hitlerowskim Mein Kampf , gdzie naród żydowski potraktowany był jak pospolite robactwo a...

Pogody ducha, zdrowia dla ciała, czasu dla bliskich i na relaks, zacnych trunków i pysznej zagrychy z okazji Świąt Wielkanocnych, składam wszystkim moim Czytelnikom, zarówno tym, którzy podzielają moje przekonania, ale także oponentom.

O cudach, szczególnie polskich cudach, pisałem kilka postów wstecz. Nadarza się jednak okazja rozszerzenia tematu. Otóż, należę do tych milionów ludzi, również zaliczających się do (podobno) miliarda katolików, którzy zgodnie z racjonalistycznymi poglądami nie uznają żadnych zjawisk nadprzyrodzonych, szczególnie tych co zowią się cudami. Żarty sobie robiłem i robię z moich znajomych, a nadto często zaliczających się do kręgów rodzinnych, którzy przed pomnikami JP2 (których w Polsce więcej niżeli publicznych bibliotek) modlą się bałwochwalczo. Tym bardziej że, pierwowzór figury jeszcze dość dziarsko poruszał się bez pomocy specjalnych pojazdów, odbywając swoje nadzwyczajne podróże zwane pielgrzymkami. Swego czasu z politowaniem patrzyłem na dwie starsze niewiasty, które w Kaliszu składały kwiaty przed jeszcze żywym "bóstwem"przez wielu nazywanym ojcem świętym, a następnie poruszając się na kolanach pokonywały kanciaste podesty pod cokołem by ucałować figurę. Podobnych zachowa...

Chodzi oczywiście o Anię B. Dziewczynę artystkę w kilku wymiarach artystycznych, o której cieplutko napisałem półtora roku temu z okazji zapoznania się. W dniu 5.11.2009 zatytułowałem posta na Jej temat "Właśnie poznałem Anię". Wielka to dzisiaj postać poruszająca się po obrzeżach kultury światowej, do której zwracam się po imieniu, ponieważ wpisuje się w "drzewo" mojej rodziny. Wbija nas wszystkich w zaszczyt swoją wielkością. A ponieważ jest młoda, a przy tym przesympatyczna, przeto z nią utrzymywany poprzez internet i telefon kontakt dostarcza miłych wrażeń towarzyskich i nie tylko. Świadomość, że artystka aktualnie przebywa w Hiszpanii, ale za chwilę będzie w Meksyku, Londynie, Nowym Jorku czy też Nicei pobudza wyobraźnię, jakżesz ona jest pracowita. A że jest pracowita i utalentowana w wielu płaszczyznach sztuki niech świadczą jej dokonania w dziedzinie nie tylko malarstwa, ale też scenografii teatralnych, projektu i aranżacji muzealnych tudzież przestrzennyc...

Jarosław Kaczyński s. Romualda i Jadwigi, bliźniak Lecha, groteskowy aktor filmu dla dzieci, działacz partyjny, naczelny Porozumienia Centrum, a następnie Prawa i Sprawiedliwości, w międzyczasie premier- hochsztapler. Potrafił dobrać do koalicji najgorsze elementy błazenady politycznej, by tylko zrealizować zamiar powołania IPN i CBA, a następnie ich z hukiem wyrzucić z orbity swojej koalicji. Ale przede wszystkim to człowiek-KAMELEON. Zaraz po tragedii smoleńskiej, w wyniku której obok 95 osób z różnych ugrupowań partyjnych zginął jego brat prezydent RP z żoną, dla korzyści wyborczych, przed kamerami bodaj wszystkich kanałów telewizyjnych pan Jarosław wygłosił bardzo dziękczynne przemówienie pod adresem "Przyjaciół Moskali".Część tekstu, dla podkreślenia otwartości swego serca wypowiedział w języku Puszkina. Zresztą bardzo poprawnie. Były to ciepłe słowa za to, co zrobiły dla Polski, a przede wszystkim dla rodzin tragicznie zmarłych , władze państwowe oraz sami obywatele R...

Obraz z "Galery funeral". W programie każdej uroczystości pogrzebowej jest stypa. To nic innego jak towarzyskie spotkanie przy suto zastawionym stole z pogrążoną w smutku rodziną. Już w średniowieczu stypy były hucznymi biesiadami zakrapianymi mocną okowitą, na których dochodziło nawet do bójek, najczęściej z powodów spadkowych po zmarłym. Czyniono to z przekonaniem, iż zmarły po suto zakrapianej biesiadzie znajdzie swoje miejsce w zaświatach i nie będzie powracał do świata żywych. Dzisiaj stypę wyprawia się również po to, by powspominać pogrzebanego(aną), często dzieląc się anegdotami, a nawet dowcipami związanymi ze zmarłym za jego życia na tym łez padole. Po takiej imprezie uczestnicy stypy przechodzą do porządku dziennego pozostawiając go tylko w lepszej lub gorszej pamięci. W żałobie pozostaje tylko najbliższa rodzina. Dlaczego o tym piszę?. Otóż, to co się dzieje w sferze medialnej w Polsce, gdzie na przemian słyszymy niejako sztywne jak nieboszczyk tematy, związane w...