KUŹWA FESTIWAL BYŁ

Skończyło się katowanie widzów TV i słuchaczy PR piskiem i skowytem decybeli, dochodzącym z Amfiteatru Opolskiego. Zakończył się bowiem 51 jubileuszowy Festiwal Piosenki Polskiej. Obejrzałem niedzielny koncert. Dlaczegoż to jubileuszowy skoro to była 51 z kolei impreza tego typu?. Ano, bo tymże festiwalem uczczono 25 lecie odzyskania wolności. Złośliwi mniej lub bardziej, (szczególnie ci co zmuszeni byli do opuszczenia kraju) twierdzą, że zostali wolni od pracy, od porządnych studiów, od wiary w siebie (za to wiary w siły nadprzyrodzone), od wszystkiego co normalizowało życie. A ubyło ich grubo ponad 2 miliony mili telewidzowie, ale ani słowa o tym, bo to zbyt smutne jak na festiwal. 25 lat odzyskania wolności czcić zatem mogli ci, którzy na głowach 10 milionów członków pierwszej Solidarności zdobyli nie tylko władzę, ale też niewyobrażalne nie rozliczone dotychczas kwoty dewizowe słane z Zachodu umożliwiające wedle nowych przepisów pierwotnego kapitalizmu zakładanie prywatnych firm normowanych wściekłymi decyzjami uświęconymi prawem Balcerowicza, Wtedy jeszcze nie było u nas Unii Europejskiej, przeto miliony obywateli wpadło w niebotyczne długi, skutkiem których było tysiące samobójstw. „25 lat wolności” to motto imprezy opolskiej. Miast rozrywki festiwalowej, do której byliśmy przyzwyczajeni od 51 lat mieliśmy festiwal upolityczniony do tego stopnia, że wielu z nas widzów przełączyło kanały na bardziej przyswajalne niedzielne programy. Zainstalowany wałek (bęben), jak modlitewnik mnichów buddyjskich, który wyświetlał nam tematycznie zjawiska związane z PRL (kolejki do sklepów, wódka od godziny 13.00, cenzura, brak paszportów itp., soczyste pocałunki przywódców bratnich państw), dla wielu, szczególnie tych, co byli naocznymi świadkami historii okazywał się żenujący. Dla nich bowiem jest wiadome, że skoro cały naród strajkował, to sklepy musiały być puste. Sam Jaruzelski ze swoim rządem nie wyprodukuje towarów. To tak dla cośkolwiek myślących, bo młodzież wychowana na „Instytucie Polskiej Nienawiści”, słuchająca aktualnie popieprzonej, nieuleczalnie chorej licealistki „Marysi z Zielonej Góry”, która twierdzi za swoim tatusiem, że premier jest zdrajcą, oraz że Żydzi sami się ładowali do krematoriów, ma swoje „skołtunione”, okaleczone pojęcie, które prowadzi ją na margines człowieczeństwa.

Powracając do festiwalu „a la 25 lat wolności”. Tematy wyświetlane wałkiem buddyjskim przeplatane były piosenkami ostatnich lat. Lepiej lub gorzej to wypadło, z przewagą na gorzej. Podobał mi się, publiczności też, występ zawsze nie zastąpionej Maryli Rodowicz, dla której występ na scenie opolskiej był bodajże trzydziesty któryś. Miło słuchałem i oglądałem Alicję Majewską , Krystynę Prońko i Edytę Geppert. Dobrze odebrałem piosenki autorstwa Grzegorza Ciechowskiego (tym bardziej, że to mój ziomal toruński). Błazeństwem z kolei wg mnie, nazwałbym wykonanie nastrojowej piosenki Marka Grechuty przez podskakującego jak na rozżarzonych węglach młodego wykonawcy w wytartych portkach dżinsowych z obciętymi nogawkami. Błazenada, a przecież ktoś ten program reżyserował. Być może akurat to się podobało komuś, ale zapewne nielicznym sądząc po skromnych brawach. 

Nie popisała się cała plejada naszych celebrytów z górnej półki. Liczyłem na bardziej wzniosłe piosenki Jandy, oraz wielu tych, którzy dali się polubić przez okres „wolności”. Piosenka wykonana przez Artura Andrusa ze swoją partnerką „a la Doda”. „Czy te oczy mogą kłamać” przypadła mi do gustu i to wcale nie dlatego, że obok mądrych treści, aktualnych przez dziesiątki, a może i setki lat miała swoją premierę za czasów wstrętnej komuny. Wykonywał ją wówczas Jan Pietrzak, w czasach, gdy jeszcze okazywał się prawie normalnym artystą kabaretowym. Powiem tak: wykorzystując przeróżne okolicznościowe imprezy dotowane przez państwo, samorządy oraz zainteresowane osoby prywatne, nasi WYBRAŃCY Z 4 CZERWCA-89, a także przez nich nobilitowani następcy” mogą legitymizować swój „dorobek”. Szkoda że najczęściej ten rodzinny.
Fotki od góry:
1.Edyta Geppert
2.Alicja Majewska