PANNA KRYSIA Z TURNUSU TRZECIEGO

Chodzi mi po czerepie rubasznym wiele dość ważnych tematów, ale postanowiłem sobie, że dzisiaj się odezwę na temat mało istotny, a jednocześnie chyba etycznie mało czysty. Otóż ostatnio odbyłem podróż do miasta, któremu z życiorysu oddałem lat 35. Ale o tym po tym. Zwykle by podróż minęła w miarę niezauważalnie obkładam się szeroko pojętą prasą, reprezentującą różne środowiska polityczne. Wtedy zanurzając się w tekst, poszczególne stacje kolejowe nie wciskają mi się w świadomość, że owa podróż zbyt długo trwa, tym bardziej, że do przedziałów roznoszą kawkę lub herbatę. Przeglądam więc tytuły i podtytuły donosów prasowych, a tam obok oskarżeń rządu, że nie dopilnował budowy dróg i autostrad za unijne dotacje, że jakaś tam, aktoreczka, której akurat nie znam z żadnego ekranu ani sceny ( a być może powinienem) rozchodzi się z partnerem oddając mu dziecko jako ojcu i bardzo dobrze na tym wychodzi w sensie podziału majątku, to najwięcej widzę tytułów prasowych dotyczących niejakiej posłanki PIS Krystyny Pawłowicz, przez niektórych nazywanej panią profesor, gdy jak już powszechnie wiadomo ta celebrytka osiągnęła doktorat habilitowany kosztem staropanieństwa i bezdzietności. Bo należy dodać, że pani Pawłowicz aktualnie jest w wieku babci i żadna prokreacja, która stanowi clou jej przeróżnych wypowiedzi jej nie zagraża, chociażby przygarnęła sobie zawodowego zapładniacza.

Rzecz w tym, że panna Krysia produkuje się jako profesor (podobnie jak w szkołach średnich, bo tam też są „pospolici” profesorowie) w Ostrołęce, w prowincjonalnej kurpiowskiej filii jednej ze stołecznych uczelni. Ponoć jej wykłady (co pokazuje You Tube ) poświęcone są osobistemu zachowaniu w przypadku spotkania się z koleżanką sejmową panią Anną Grodzką. Jej złośliwe, a nawet chamskie i kabotyńskie opowieści wplecione w temat wykładów, do tego okraszone wymachiwaniem, wytrenowanymi od podawania snopków rękami, wywołują salwy śmiechów wśród żaków. Cóż, nie studiują tam młodzi inteligentni zbuntowani. To młodzież kurpiowska z piasków, lasków i karasków, a więc można by uznać, że wart pac pałaca jak mówi przysłowie. Pomyślałem sobie, jakże by zareagowali studenci w Berlinie, Paryżu czy też w Brukseli, gdyby panna Krysia spróbowała im zafundować podobny wykład. Jestem pewien, że nazwali by ją starą, chorą dewotką, która odeszła chwilowo od kopcowania ziemniaków, by podzielić się swoją frustracją, a następnie otworzyli by dla niej szeroko drzwi prosząc, by zabrała ze sobą torebkę w której najważniejszy dokument stanowią: książeczka do nabożeństwa, oraz stała przepustka na teren ojca Rydzyka i do apartamentu ukochanego prezesa i jego kota. Nie wiem dlaczego wszystkie tabloidy aż tak się mszczą nad tym biednym wiejskim (z uczesania) babsztylem. Sam prezes wydaje się być zadowolony z jej sejmowych i telewizyjnych wypowiedzi. Podobnie postrzega ją cała partyjna kacza otoczka. Właśnie w ten sposób panna Krysia z turnusu trzeciego wyrosła na postać, której należy poświęcać aż tyle uwagi. Po przeczytaniu jednak wszystkich dziennikarskich opinii pomyślałem, że poziom naszego dziennikarstwa nie zawsze nadąża za europejskimi tabloidami. To takie brukowe produkcje, które można przykleić do super ekspresu albo faktu. Celowo nie wspominam o stricte prawicowej prasie typu Nasz Dziennik albo Uważam rze, bo akurat dla nich panna Krysia stanowi rodzynek ideologiczny.

I tak dowlokłem się do Torunia, który zawsze będzie dla dużej części moich rodaków najpiękniejszym miastem. Nie ze względu na siedlisko Rydzyka, nie ze względu na czterechsetletnią tradycję piernikowych smakołyków, ani miejsce urodzenia Kopernika, ani Starówki z zerowym notowaniem UNESCO, ani w końcu ze względu na kuźnię astronomów z UMK z profesorem Wolszczanem na czele, nie z powodu przemysłu włókienniczego z Elaną i Merinotexem, oraz Apatorem, potężnymi zakładami pracy zatrudniającymi po kilka tysięcy ludzi, które to fabryki III RP zaorała, pracownicy wyjechali za granicę, a na ich miejscach stanęły zagraniczne hipermarkety, a wśród nich bodaj najpotężniejszy market PLAZA, którego właścicielem jest obywatel Izraela. W końcu też niekoniecznie jestem dumny z drużyny żużlowej UNIBAXU, który to ze zmiennym szczęściem walczy o kolejny tytuł mistrza Polski na najpiękniejszej MOTOARENIE w Europie. W chwili obecnej, jako były mieszkaniec kopernikańskiego grodu jestem dumny z kończącej się budowy trzeciego mostu przez Wisłę. Mostu, którego konstrukcji i projektu może pozazdrościć pani Gronkiewicz Waltz, prezydent stolicy, też ponoć buduje mosty. Postęp budowy można śledzić w internecie. Swego czasu pan Jerzy Urban w telewizyjnym wystąpieniu, na pytanie jakie miasta uważa za najpiękniejsze odpowiedział że, w Polsce dla niego miastem które mu się śni jest gotycki Toruń podzielony Wisłą na pół, podobnie jak Londyn Tamizą. Londyn właśnie jest według niego miastem ponad wszystkimi innymi w świecie. Od tego czasu pan Jerzy spodobał mi się jeszcze bardziej, a jego dziennik cotygodniowy NIE stanowi stałą moja lekturę, w której od czasu do czasu zamieszczam swoje felietony.