FELIETON

FELIETON – specyficzny rodzaj publicystyki, krótki utwór dziennikarski (prasowy, radiowy, telewizyjny, internetowy) utrzymany w osobistym tonie, lekki w formie, wyrażający - często skrajnie złośliwie - osobisty punkt widzenia autora. Uuulalala!. Charakterystyczne jest częste i sprawne "prześlizgiwanie" się po temacie. Gatunek ten wprowadzony został w XIX wieku, w epoce dynamicznego rozwoju prasy wielkonakładowej, a dokładnie po raz pierwszy na łamach francuskiego pisma "Le journal des debatt". Felieton jest zwykle umieszczany na stałej kolumnie (tzn. stronie gazety lub czasopisma). Tyle encyklopedia.

                              Aleksander Świętochowski

Zastanawiałem się, ileż felietonu można się doszukać w moich postach i ileż widzą w nich moi czytelnicy, a szczególnie zawodowi felietoniści. Ba, gdyby zechcieli zaglądać na stronę moich postów. Mam na myśli moich ulubionych współczesnych felietonistów: Jerzego Urbana, Tomasza Jastruna, Andrzeja Morozowskiego, Daniela Pasenta, Ludwika Stommę, Stanisława Tyma, Henryka Sawkę, oraz kilku innych, których trawię a nawet lubię. Zaglądam też do felietonów autorów którzy odeszli, jak: Klemens Szaniawski, Szymon Kobyliński, Aleksander Świętochowski, któremu pragnę poświęcić kilka szczególnych słów. Urodzony na Podlasiu w 1849, zmarł w 1938 r. w Gołotczyźnie k. Ciechanowa w miejscowości w której założył pierwsze w Polsce pod zaborami średnie szkoły rolnicze dla dziewcząt i chłopców . Dla mnie to ważne, ponieważ absolwentem tej szkoły dla chłopców był mój ojciec, zaś dla dziewcząt siostra mojej matki. Sam Aleksander Świętochowski uczył się w Siedlcach, zaś studiował na Carskim Uniwersytecie Warszawskim. Przeto postać pana Aleksandra Świętochowskiego jest mi bliska poprzez marszrutę jego życia i działalności: Siedlce, Lublin, Warszawa, Gołotczyzna. Pochowany w Sońsku, cmentarz parafialny Gołotczyzny. Aleksander Świętochowski to felietonista, pisarz, założył i kierował Towarzystwem Kultury Polskiej. Był gorącym rzecznikiem postępu, oświaty, walczył o równe prawa dla kobiet, Żydów, zwalczał konserwatyzm wstecznictwo, i klerykalizm. Jakże by się pan Aleksander przydał współczesnej Polsce w XXI wieku, by dołączyć do plejady mądrych pisarzy i felietonistów, chociażby tylko tych, których wymieniłem powyżej. Analizując więc termin felieton, dochodzę do wniosku, iż po trosze mogę się zaliczyć do sektora felietonistycznego, jako że, po pierwsze wyrażam się często skrajnie złośliwie, moje teksty piszę w tonie osobistym, lekkim, ironicznym, często aż za lekkim, bywa że dokuczliwym, a nawet bluźnierczym. Prześlizguję się łatwo z tematu na temat. Tym właśnie charakteryzują się felietony. I niech tak pozostanie, bowiem słowo post postrzegam mało atrakcyjnie. Lubię obficie zjeść aż do całkowitego unicestwienia głodu, niezależnie od kulturowo czy religijnie przyjętych obyczajów. Wiem doskonale, że posty zostały ustanowione wyłącznie dla mas. Biskupi, ludzie interesów, politycy, oraz tzw. osobistości nie znają podobnych zakazów i nakazów. Czy sobie wyobrażacie kolację na szczycie brukselskim, gdzie na stole obok szampanów, wódek i koniaków stoją wazy z owsianką, śledziem lub zupą rybną?. Ja nie, bowiem sam na plebanii, u mojego wujka byłem „ugoszczon” w wielką środę przed Wielkanocą smakowitym pieczystym z indyka i swojskimi wyrobami mięsnymi od tzw. chłopa. Smaczne kęsy oczywiście obaj z proboszczem zapijaliśmy drogim alkoholem, ale i dobrym bimbrem, prezentem od parafianina. Na zdrowie! Oto dlatego słowo post wymawiam z ciężkim sercem.