MÓJ TY POLSKI SZLACHCICU

Moja babcia Aleksandra Franciszka, nazwisko panieńskie *****kiewicz, szlachcianka z Mazowsza, już od lat dziecięcych zapałała młodzieńczą miłością do pięknego jak marzenie pedofila, chłopca z prostego ludu o rysach cygańskich, zresztą z wzajemnością. Niestety, na przełomie XIX i XX wieku podobny mezalians był nie do przyjęcia. Nie wykluczone, że pozostałaby dwudziestoletnią „starą” panną, gdyby nie nawinął się Józef *******wicz, równie przystojny, ale nieco starszy kawaler, zaraz po odbyciu pięcioletniej służby w armii najjaśniejszego cara Mikołaja II Romanowa. Niestety krwi jeno półbłękitnej z powodu częstych zbyt „bliskich” kontaktów z ludem jego ojca, a mojego pradziadka. Tak czy owak babcia, która męża przeżyła o blisko 30 lat, pozostała do końca swych dni we wdowieństwie, dla zachowania swej pochodzeniowej dystynkcji. Przy okazji różnych rodzinnych spotkań podkreślała swój rodowód ostro dokładając socjalizmowi, który zniwelował różnice klasowe do zera. Miała zresztą powód do owej nienawiści, bowiem w latach stalinowskich wielu członków jej, a więc i mojej rodziny katowano w kaźniach więziennych. Często podśmiewałem się z babcinego szlachectwa traktując je w kategoriach groteski. Z humorem, a nawet z mocnym przymrużeniem oka przyjmowałem babcine przypowieści i podziw dla szlachty kresowej, skąd jak wiadomo przybył dziadek by poślubić właścicielkę kilkudziesięciu hektarów ziemi i lasów w latach dwudziestych. Uczynił to po zubożeniu, gdy znalazł się w szeregach tzw. szlachty gołoty. Dzisiaj akurat Gołota to bogaty gość i zabijaka zgodnie z tradycją polskiego rycerstwa.

W PRL było mało tych oficjalnych szlachciców, którzy powoływali się na korzenie zdobione herbami Topora, Gryfa, Grzymały, Gozdawy, Korwina, Nałęcza czy też Zagloby. Stanowili oni opozycję w stosunku do władzy, ale pozostawali zwykle w uśpieniu politycznym. Ruszyli „po swoje”jak harty po 1989 roku, a właściwie to oni stanowili trzon organizacyjny tych, co to podpisywali z „komunistami” porozumienia gdańskie, szczecińskie, jastrzębskie oraz przy historycznym Okrągłym Stole. Po sławetnych wyborach, w dniu czwartego czerwca, wielu z nich już nie kryjąc swojego pochodzenia umocowało się w lawach sejmowych. Mimo, iż słowo szlachcic w Europie znaczy tyle co nic i stanowi co najwyżej temat kabaretowy (poza konserwatywną Anglią), bowiem liczy się wiedza, tytuły naukowe i talent, w Polsce obwieszanie się szarfami podkreślającymi rycerskość i korzenie szlacheckie jest nadzwyczaj modne. To taka sarmacka nieuleczalna choroba. Dlatego wciąż wciskają nam się przed oczy postaci prezentujące swój rodowód hrabiego, księcia, czy też przysłowiowego ordynata „na Potulicach”. Wciąż już bardzo wyblakłą błękitną krwią szczyci się wielu, często zlituj się Boże polityków. Niektórzy nawet podkreślają z całą siłą swoją wyjątkowość w przekroju społecznym. Mocno się zakorzenili w polityce Niesiołowski, Komorowski, Sikorski, Ujazdowski, Czartoryski, Suski. Odeszli na zawsze Przemysław Gosiewski oraz Anna Radziwiłł. Jest też jeszcze wielu innych snobów, którzy gotowi są wydać ogromne pieniądze by poprzez rozrysowanie drzewa genealogicznego odnaleźć słuszną, czy nawet naciąganą rodzinną heraldykę. Niektórzy dla znalezienia się w nobliwym towarzystwie zapisywali się (płacąc nie małe składki) do różnego rycerstwa Chrystusowego, rycerstwa Niepokalanej czy tez Opus Dei. Przysłowie „poznać pana po cholewkach” często demaskuje małość honoru ujętego w innym przysłowiu „szlachectwo zobowiązuje”. Przykładem jakże aktualnym jest publicznie okazane chamstwo przez szlachcica Korwina Mikke. W sektorze dowcipu mieści się przypowieść jak hrabia został ambasadorem Polski w Londynie. Dwa lata później baronowa go pyta- czy dużo trudności sprawia panu hrabiemu język angielski.?- Mnie nie. Anglikom tak.

Niestety już tak było i jest, że wielu z polskiej szlachty wiedzę i umiejętności zastępowało tytułami rodowymi. Naszym współczesnym „szlachcicom też jakże często słoma z butów wyłazi”.

Pan Paweł Wroński, dziennikarz GW w artykule „My, szlachta” pokazał prawdziwą niegodziwość polskiej szlachty na Kresach Wschodnich w Polsce przedwojennej. Pokazał twarz panów mających u swych stóp (dosłownie) niewolników złożonych z głodnego i gołego chłopstwa, wyrobników oraz upadłego żydostwa. Żaden zwierzak w obejściu pana nigdy nie doznał tego co podwładny mu człowiek. Polski pan był panem życia i śmierci. Był ogierem dla dziewczyn wiejskich wychodzących za mąż. Czynił to za cichą zgodą kleru katolickiego, który daleko nie odbiegał od podobnego obyczaju. Datki tacowe to najlepszy glejt na zbawienie. Prawo ustanowione przez niego samego zezwalało mu na wszystko, bowiem poza nim i jego rodziną pozostali stanowili prawdziwą nicość. Nie dziwota, że goli chłopi ściągali ubrania i buty z poległych powstańców w 1863 r. Stefan Żeromski- „Rozdzióbią nas kruki i wrony”. Nie dziwota, że były też masowe przypadki kanibalizmu. To rosyjski car, a nie polski pan uwłaszczył chłopów i zniósł niewolniczą pańszczyznę. Tylko z powodu niebywałego ucisku i poniżenia chłopa na Kresach do dzisiaj pozostała historycznie usprawiedliwiona nienawiść do wszystkiego co polskie. Z tego też powodu po części nastąpiły rzezie Ukraińców na Polakach. Nie ma się więc czym chwalić i z dumą głosić, że drzewo genealogiczne wskazuje na przynależność do słynnego rodu Sapiehów, Zamojskich, Lubomirskich, Koniecpolskich, Radziwiłłów czy Krasińskich.