WSPOMNIENIA

Jeszcze kilkanaście dni temu miałem na tym łez padole dwóch mi bardzo bliskich ludzi. Jeden odszedł z początkiem września, drugi zaś dosłownie „przed symboliczną chwilą”. Obaj przeżyli 75 lat, a więc trudno powiedzieć że dużo, albo zbyt wiele. Obaj mi bliscy, a nawet bardzo bliscy. Jeden z nich, Ryszard, to rodzony braciszek, co to prawdopodobnie żyłby, gdyby lekarze czuwali nad jego tętniakiem, który zagnieździł się na aorcie brzusznej. Drugi, Bogumił D. nie mniej mi bliski człowiek. To przyjaciel, kolega o braterskiej duszy, z którym spędziłem w śremskiej jednostce wojskowej wiele wspólnych lat, a życie któremu zabrał złośliwy rak. Ten pierwszy to mazowiecki rolnik-sadownik, drugi zaś to żołnierz zawodowy, major LWP, z pochodzenia Kurp mazowiecki. Sylwetki obu stają mi wciąż przed oczyma, szczególnie zaś przed zaśnięciem, bo Obaj dla mnie byli ludźmi wartościowymi w każdym sensie, zarówno etycznym jak i egzystencjalnym. U Obu już zamilkły telefony, tak jakby przed śmiercią zdążyli wyjąć z nich baterię. Jestem od Nich starszy o trzy lata.

Teoretycznie powinienem Ich wyprzedzić w „wyścigu” do tych łąk niebiańskich, bo akurat w biegach długich nie byłem najgorszy. Trzy lata. Nie wiem czy to dużo, czy też mało, a może wręcz akurat, dlatego pozostając na posterunku ziemskim czuję się zobowiązany, przynajmniej na swoim blogu zamieścić o Nich nutkę wspomnień, bo chociaż fizycznie ich już nie ma, to w moim sercu, podobnie jak i w sercach ukochanych  Wdów, Basi i Janinki, oraz ich najbliższych, zarówno Rysio jak i Bodzio, zwany przez kolegów Kaktusem pozostaną na zawsze. Niech odpoczywają snem wiecznym. Cześć Ich pamięci.

                                                              Antek, dla Was Tolek Z.