MONOORATIOSTACJA

                          

                                    Wygodniej niż na drabonce.

Trudne do wymówienia. To cykliczna manifestacja polegająca na homiliach jednego oratora o niemal identycznej zawartości. Nie potrzeba bardziej dotykalnych wyjaśnień tytułowego terminu. Każdy wie o co i o kogo chodzi. Biega oczywiście o Jarosława Kaczyńskiego jako przedmiotowego oratora. W celu utwardzenia swojej pozycji właśnie w monooratiostacji spowodował jako wszystkomogący uchwałę sejmową o tzw. manifestacjach cyklicznych. A ponieważ mu na to pozwolono to teraz można mu... przepraszam za kolokwializm, skoczyć. A gdzie można mu skoczyć?, trzeba by zadać pytanie panu „uczniowi na nauce”?, gdzie pada odpowiedź zaiste szwejkowska. Ano tam gdzie obywatel może pana majstra (czyt. prezesa) w dupę pocałować dopowiedział z powagą rzeczony uczeń. Tak wyraziłby się zapewne i dzisiaj Wiesław Gołas w dialogu z Janem Kobuszewskim, gdyby obaj należeli do PiS, a w tym w środowisku, czyli artystów scenicznych i filmowych nie jest najlepiej z upartyjnieniem. Większość gardzi pisowcami, podobnie jak ich starsi koledzy 30 lat temu stanem wojennym. Buntownicy na stałe zapisali się w pamięci widzów, ale nie wszyscy. W swoim konformizmie tkwili: Stanisław Mikulski znany przede wszystkim

z roli Klossa w „Stawce większej niż życie”, Janusz Kłosiński odtwórca wielu ról szczególnie filmowych, a także Kazimierz Kowalski, pieśniarz znany z pięknego barytonu. Mamy dziś w Polsce koherentne towarzystwo artystyczne związane nie tylko sercem z PiS, m.in. Katarzyna Łaniewska, dyżurna wierszokletka w czasie zbiegowisk pisowskich, Jerzy Zelnik, orator chwały prezesa wszystkich prezesów, znany polski faraon, ale jeszcze bardziej z wypowiedzi chrześcijańskiej „zdradzałem żonę za jej życia, przestałem gdy zmarła”. No Zelnik: bardziej uwierzyłbym że grzmociłeś owce, albo jałowice, ale że myślałeś o nekrofilii, to już wyjątkowy sybarytyzm i obrzydliwość. Jest oczywiście dużo większe upartyjnienie wśród ludzi kultury, ale ponieważ to młodzież polująca na stanowiska zgodnie z zasadą a la Misiewicz albo Sadurska,, to staje się zrozumiałe. Wymienić tu trzeba przykładowo Dałkowską, Łabonarską albo Samosionek. Prawie w każdej produkcji TVP obsadzana jest młoda stosunkowo aktorka o nazwisku Beata Fido, ale to zrozumiałe, bowiem ta pani to krewna prezesa, podobnie jak niejaki Tomaszewski, którego „zasługi” i nazwisko wymieniłem jakiś czas temu. No cóż, każdy żyje jak mu pasuje. Ciekaw tylko jestem co te aktorzyny trzymający się spodni Jarosława ze sobą zrobią gdy rządy w państwie obejmie opozycja.

Chyba że Kurski założy swoją prywatną telewizję z całodziennym programem zbliżonym oczywiście do jasełek. Z kolei Gliński stworzy teatr pod wezwaniem Chrystusa Króla, gdzie już nigdy na scenie nie pojawi się pan Oliver Frljić ze swoją „Klątwą”. Miast tego paskudztwa będziemy non stop oglądać „ Przed sklepem jubilera" Karola Wojtyły, a może i „Wyprawę Czerwonego Kapturka do męskiego klasztoru”. Na tę sztukę pójdę z przyjemnością o każdej porze dnia i nocy.

Po raz 86 patos Kaczyńskiego wygłoszony z narcystycznym ekshibicjonizmem z drabinki, a zaczynający się słowami „jesteśmy coraz bliżej prawdy”, jest najlepszym lekarstwem na zatwardzenie polityczne rodaków. Gdy ów „specyfik” nie zadziała, w kaczym zanadrzu pozostaje podkomisja Macierewicza złożona z samych nieuków, która z podniesionym czołem kasuje setki tysięcy złotych za próbę wyjaśnienia czegoś, czego do tej pory na oczy nie widziała, bowiem wyjazd do Smoleńska to podróż w zbyt nieznane.

Okazuje się więc, że władzę można uchwycić dzięki tezom głoszonym z konsekwencją comiesięczną. Domniemanie „prawdy” w słowach powtarzanych w sposób iście goebbelsowski, tym bardziej okraszonej jałmużną 500+ musi przynieść spodziewane owoce. Myślę, że opozycja mimo krytyki totalnych rządów PiS, wiele się nauczyła, jak zdobywać głosy przy urnie.