SFAJDANE PAŃSTWO

Jest nas Polaków zamieszkałych między Bugiem i Odrą ponoć ok. 38 milionów. Zastanawiam się ilu spośród tej liczby odczuwa przeogromny wstyd z tego powodu w świetle wydarzeń politycznych na przestrzeni ostatnich lat. Mówi się, że historia wraca jako tragedia, innym razem jako farsa. Uparcie nawija mi się w podświadomości postać Ksawerego Branickiego, przeciwnika reform gospodarczych uchwalonych przez Sejm Czteroletni i Konstytucji 3 Maja, odznaczonego Orderem Orła Białego, współtwórcy konfederacji targowickiej. Symbol zdrady narodowej, pomazaniec rozbiorów własnego kraju. Sługa państw obcych (Rosja, Francja), awanturnik, erotoman, ojciec kilkorga dzieci. Czy podobną postać z historii kraju możemy umieszczać na cokołach?, nie!. Czy zatem dzisiaj w polityce polskiej odnajdujemy podobne postaci dążące do szkodzenia własnemu narodowi, byle zaspokoić ambicje szefa partii do której się przynależy i która dała stanowisko na dobry chleb, czyli pomysły z piekła rodem?.Tak. Po stokroć tak. O Polsce w sensie bardzo negatywnym już od dawna jest głośno w świecie, szczególnie na kanwie walki między partyjnej, a nawet frakcyjnej. I to już od pierwszych dni przystąpienia do Unii Europejskiej, z chwilą podpisania traktatów zobowiązujących nas do przestrzegania ustanowionego prawa. Okazuje się, że arystokratyczna krew zblazowanych przodków płynąca niegdyś w żyłach polskiej, sarmackiej szlachty jakoby dała się odtworzyć w organizmach dzisiejszej prawicy polskiej co widać na co dzień nie tylko w retoryce parlamentarzystów, ale i stanowieniu prawa polskiego w ramach tzw. dobrej zmiany. Skłóceni Polacy we własnym kraju przenoszą swoje swary na Europę i świat. Szkodzenie innym, byle zaspokoić własne ambicje to chleb powszedni Polaka. Popieramy oficjalnie politykę Ukrainy, Czeczeni, Litwy, wszelkie nakładane na naszych sąsiadów embarga, byle dokuczyć Rosji, która chociażby dla żartów (jak dzieci w piaskownicy) nie oddaje kupy złomu, tej pozostałości po szaleństwie polskich pilotów samolotu rozbitego w Smoleńsku.

Złomu pilnie potrzebnego do produkcji medalików. Dosłownie kabaret najniższych lotów. Na złość „babci” nie przystępujemy do budowy rurociągów roponośnych zbudowanych między Rosją a Europą zachodnią. Wolimy płacić dużo większą cenę za ropę sprowadzaną z końca świata byle zaszkodzić sąsiadowi. Wolimy zmarnować płody rolne pozbawiając polskich rolników i sadowników milionów złotych, niżeli handlować ze znienawidzonym Putinem. To takie polskie, to takie fredrowskie, „Zemsta”, to takie ciężko chore. Nasi politycy gotowi są szkodzić własnemu narodowi, byle zaspokoić ambicje polityczne prawicowych wybrańców z rozumem ukształtowanym poprzez wściekły światopogląd, zgodnie z powiedzeniem wicepremiera Goryszewskiego, że niech Polska będzie biedna i ciemna, byle była katolicka. Coś w tym jest, bo akurat europejskie bogate i światłe kraje w swej większości wyznają protestantyzm, jeżeli w ogóle przywiązują uwagę do jakiejkolwiek religii, w sensie polityki państwa. Trudno zauważyć czołowe postępy gospodarcze we Włoszech, Hiszpanii, Portugalii, do niedawna w Irlandii, na Malcie, nie mówiąc już o Polsce. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nie postępujemy w myśl nauk Chrystusa. Jesteśmy zawistni i kłótliwi, jesteśmy obłudni, zazdrośni i mściwi, nawet względem swoich przyjaciół, często rodziny. Nie dziwi więc to co się dzieje dzisiaj w sprawie wyboru na przewodniczącego rady europejskiej na drugą kadencję Donalda Tuska. Cała Europa uznając pozytywną działalność Tuska na pełnionym stanowisku popiera go na drugą dwuipółletnią kadencję... z wyjątkiem kraju, który go swego czasu zarekomendował. By zniszczyć jego kandydaturę w ostatniej chwili wysuwa na drugą kadencję człowieka mniej znanego Europie, z

charakterem właśnie Branickiego, nawet nie ze swojej partii, byle zaspokoić ambicje nadprezesa Kaczyńskiego, który zgodnie z polsko-katolicką przywarą pragnie zemścić się za osiem przegranych wyborów oraz urojoną śmierć brata ponoć z ręki Donalda. To takie właśnie polskie. Europa przeciera oczy ze zdumienia, bo przecież wiadomo, że jeżeli na stanowisku prezydenta Europy nie pozostanie Tusk, to owo stanowisko trafi w ręce przedstawiciela z innego państwa. Niech się pali, niech się wali byle było po naszej pisowskiej myśli. Kraj praktycznie oddany Watykanowi, wyprzedany zagranicznym biznesom staje się absolutnie podobny czasom przedzaborowym, czasom właśnie Branickiego, zresztą jest już przyzwolenie na zepchnięcie Polski do członków UE tzw. drugiej prędkości rozwoju i współpracy. Widać to z jęczących wypowiedzi Kaczyńskiego i jego marionetek, Dudy i Szydło. Tuska popierają wszystkie kraje, zaś nowego kandydata Saryusza Wolskiego tylko dwa: Polska i ... San Eskobar. Oba prawie teoretyczne kraje. Dla wielu trzeźwo myślących Polaków hasło „Tusku wracaj” i obal tę szkodliwą dla narodu czwartą Rzeczpospolitą jest obowiązujące, bo Polska jako państwo jest sfajdane i domaga się czystych, nowych pieluch. Obserwując zatem protest Kaczyńskiego względem ponownego wyboru Tuska na pełnione dotychczas stanowisko, wydaje się, że sam prezes chce zmiany pieluchy. Być może on sfajdał się najbardziej. Wszystko możliwe.

Nic dodać, nic ująć.