DRZEWA UMIERAJĄ DWA RAZY

Żywe istoty zwykle umierają w pozycji leżącej. Nie dotyczy to jednak drzew, które to także zaliczają się do istot żywych. One to umierają na stojąco i to aż dwa razy. Po raz drugi jako drewno. W Polsce śmierć im zadaje aktualny minister środowiska Szyszko, który sam wygląda jak śmierć na chorągwi parafialnej w Byczym Ryku. Sztukę „Drzewa umierają stojąc” z niezapomnianą Mieczysławą Ćwiklińską w roli głównej obejrzałem tylko jeden raz w teatrze Wiliama Horzycy w Toruniu, w połowie lat siedemdziesiątych. Wtedy tytuł sztuki napisanej przez dramaturga hiszpańskiego wydawał mi się niedorzeczny, a w każdym razie mało mi mówiący, chociaż słowa autorsko wypowiedziane wyjaśniają każdemu, choćby debilowi, iż można sobie przy minimum wyobraźni wyjaśnić potrzebę współistnienia wszystkich trzech sektorów natury, a więc świata ludzi, fauny i flory. Wszystkie te trzy sektory, przy minimum wrażliwości można posądzić, chociażby o uczucie tęsknoty, autorskimi słowami:

„Drzewa wznoszą się za oknem ku górze niczym pełne tęsknoty wołanie niemej ziemi”. Do czegoż to tęskni drzewo z Puszczy Białowieskiej, bo chyba nie do siekiery ministra Szyszki. Uważam, że tęskni, tak zresztą jak każda żyjąca istota do pomnożenia swego jestestwa, nie do anihilacji. Dlatego rozsiewa wokół pnia swoje nasienie z nadzieją że wiatr je poniesie na żyzną glebę. Pnie się w górę z nadzieją, na dostęp do promieni słonecznych i kropel deszczu, czynników stanowiących pożywienie. Czy zatem bogactwa dendrologiczne, jako żywe istoty odczuwają np. ból w momencie podcinania rozrastających się gałęzi, albo w czasie gdy Jasio scyzorykiem daje znać swojej Marysi rzeźbiąc słowa: „Marysiu, tu byłem, kocham cię nadal”. Można mniemać, że drzewa po swojemu cierpią, ale ponieważ są to istoty nieme, pozostają w milczeniu aż do momentu gdy Szyszko z fuzją i siekierą przyczłapie się w puszczańskie ostępy by zadać im ostateczną śmierć. Wtedy właśnie stojąc umierają po raz pierwszy. Strzeliste i harde z tego, że pozostawiają wiele potomstwa na oczach dumnych żubrów i innych mieszkańców puszczy. Zanim jednak dokona się na nich ostateczny Holokaust w domowych piecach "krematoryjnych" żyją nadzieją, że chociażby częściowo posłużą człowiekowi w charakterze krzesła, szafy, a choćby i trumny. Po tym umierają ostatecznie zapisując się w annałach ludzkiej pamięci i ludzkich wygód.