CO NA OBIAD?

Dylemat, ciągły dylemat, co na obiad?. Oboje z Małżonką jesteśmy emerytami, bez tzw. dorabiania na boku do niewielkiej, comiesięcznej należności ze strony ZUS. Mamy więc dużo czasu na wszystko w tym na gotowanie ulubionych obiadów. Nie wymyślamy cudów, jakiś nowości kulinarnych, o których pełno w internecie i w innych mediach. Jesteśmy stosunkowo staroświeccy pod tym względem. Bardzo rzadko korzystamy z restauracji z wyjątkiem urodzin któregoś z nas, ale też z uwagi, że obiad przyrządzony w domu jest dla nas obojga najlepszy i najbardziej smakowity. Dzielimy się robotą kuchenną. Generalnie zupy gotuje moja Małżonka, która wkłada wiele serca w dobór smaku i wonności, także owoc jej pracy podany na stół bodaj przyciąga wszystkich którym on zapachnie po sąsiedzku. Większość dań mięsnych natomiast przyrządzam ja osobiście. Nie chwaląc się, jako mężczyzna ponoć mam bardziej wyostrzone kubki smakowe, ale tylko w stosunku do mięcha. Pierwsze słyszę. Nie żadne tam wyszukane w stylu włoskim czy francuskim, absolutnie nie. Jesteśmy już w takim wieku, że z ochotą nasze gary zmuszamy do przyrządzania takich posiłków jakie gotowały nam babcie a potem rodzice, czyli polskie, powiedziałbym narodowe, (chociaż to słowo bardzo źle nam się kojarzy) a nawet regionalne. Nie znaczy to, że jeżeli mamy taką okazję to próbujemy przysmaki innych narodów. Z przyjemnością więc konsumuje bawarską golonkę z piwkiem, czeskie knedliczki, rosyjskie bliny i pielmieni, o węgierskich pieprznych przysmakach nie wspomnę. Akceptuję japońskie suszi, bo surowe mięso, w tym ryba tez przechodzi mi przez gardło, szczególnie z „popitką”. Zwykle tygodniowy jadłospis obiadowy wygląda tak, z małymi odstępstwami: poniedziałek zupa pomidorowa i i coś mącznego (naleśniki albo placki ziemniaczane). Wtorek, zupa strączkowa (grochowa lub fasolowa) gulasz wołowy lub bitki. Środa z zupą bisujemy plus gulasz z kopytkami. Czwartek zupa jarzynowa, lub jakaś pochodna, oraz kotlecik schabowy. Piątek też jarzynowa oraz dla zdrowotności ryba. Jeżeli słodkowodna to pstrąg, natomiast jeżeli morska to panga. Jest smaczna, białe mięso i ładnie pachnie, mimo złej propagandy. W sobotę gotujemy rosołek z mięsa mieszanego tzn: część wołowiny i część z drobiu. Rosołek tak pachnący i smaczny aż język się do podniebienia przykleja gdy przechodzę koło kuchni. Drugie danie to mięso z rosołku, ziemniaczki, surówka itp. Z rosołku w poniedziałek robimy pomidorówkę, której starcza często i na wtorek. Oczywiście są dni że zachce nam się np. zupy gulaszowej po węgiersku, albo przykładowo barszczyk czerwony. Nie muszę spoglądać w kalendarz aby odczytać dzień tygodnia. Dni odczytuje po zapachu i smaku. Osobiście z powodów zdrowotnych nie bardzo mogę biegać po mieście, co najwyżej do lekarza lub po gazetę, ale akurat najlepsze zakupy robi moja ukochana „połóweczka”. Okazuje się, że czas emerycki można wypełnić nie tylko czytaniem książek i prasy, nie tylko gapieniem się w telewizję, sprzątaniem, robieniem codziennych zakupów, albo pisaniem bloga, ale i pracą w kuchni.

Najbardziej wtedy gdy gramy na tej samej nucie smakowej, mamy podobne zainteresowania, i darzymy się wzajemnym szacunkiem, o uczuciach wyższych już nie wspominając. Gdy jest nas tylko dwoje to podział codziennych obowiązków jest słusznym posunięciem. Ja osobiście nakrywam do śniadania. Małżonka za to podaje kolację. Potem tylko zerknięcie w telewizor na wybrane audycje i to co najfajniejsze, czyli czytanie prasy i książek aż do czasu gdy sen stanie się marzeniem chwili. Ten post o posiłkach nie bardzo pasuje do tematyki mojego bloga, chyba żebym pisał o smakach Kaczyńskiego albo abp Głódzia, którego upodobania znane są nam wszystkim, ale skoro w internecie znajduję setki przeróżnych wypowiedzi na tematy kuchenne, to pomyślałem, że nie popełnię zbyt wielkiego faux pa, jeżeli uchylę moim Czytelnikom rąbka tajemnicy z mojej kuchni, bo jakaż to tajemnica?. A nuż ktoś wiedziony zapachem wspaniałego rosołku lub wonnego gulaszu, zawita do mojego (naszego) domu, który zawsze stoi otworem dla przyjaciół, bo tylko takich mamy. A może ktoś chętnie podzieli się swoimi ulubionymi smakami?. Pozdrawiam wszystkich głodomorów. 

PS.Zapewne wielu obywateli zauważyło wyraźne podniesienie standardu życia naszych najważniejszych osobistości. Z łatwością dostrzegam powiększające się krągłości pani premier Szydło jak i jej koleżanki Kempy. Nie jest to opuchlizna. Pani Pawłowicz powiększa swą tkankę tłuszczową nawet w sali sejmowej podczas obrad. Ciekawym jak wyglada u tych pań kuchenny kalendarz. Ta opinia nie wynika z mojego mizoginizmu, bo płeć piekną (powtarzam: piękną) lubię, a panie te reprezentują nas w Europie   (tzn. w Watykanie).