ZAGŁOSUJĘ NA BASIĘ NOWACKĄ

 

Skoro jeszcze nie obowiązuje tzw. cisza wyborcza (dziwoląg na skalę światową), skoro jako bloger mogę korzystać z wolności słowa, którą tą wolność może mi zabrać jedynie (o ironio) Prawo i Sprawiedliwość, wypowiem się publicznie na kogo zagłosuje w dniu 25 października 2015 i dlaczego. Tak, boję się ewentualnych rządów Jarosława Kaczyńskiego. Kaczyńskiego a nie Szydło, bo ta posłanka, nie w sensie poselstwa, ale posłańca, reprezentuje w gruncie rzeczy wyłącznie tego „zbawcę Polski”. Piszę to po obejrzeniu telewizyjnych dwu debat przedwyborczych. Nawiasem mówiąc dla mnie słowo debata to wymiana poglądów, dyskusja problemowa, a nie odpowiadanie na pytania prowadzącego program, wzorem teleturnieju „Jeden z dziesięciu” pana Tadeusza Sznuka. No ale było jak było. Każdy może mieć swoje zdanie na temat kto zwyciężył, kto najskuteczniej przekonał potencjalnych wyborców do swoich racji. Powiem krótko: dla mnie najbardziej skutecznymi, a może nawet tymi, którzy wzbudzili moją nieokiełznaną sympatię było dwoje uczestników.

 

 

Mianowicie mało znany w przestrzeni publicznej szef maleńkiej Partii Razem pan Adrian Zandberg, oraz przemiła z aparycji, uśmiechu, ale przede wszystkim głoszonego programu szefowa Zjednoczonej Lewicy pani Barbara Nowacka, niezmordowana działaczka na rzecz sprawiedliwej i świeckiej Polski, córka Izabeli Jarugi-Nowackiej, jednej z ofiar katastrofy smoleńskiej. Słuchając obu tych postaci odnosiłem wrażenie że jeszcze do końca ta Polska nie zginęła, jeszcze nie spsiała na tyle, by już tylko machnąć ręką na jej przyszłość. Rzeczowa wypowiedź pana Adriana odnośnie tematu uchodźców, oraz świeckości państwa, a także w podobnym, ale jakże delikatnym tonie pani Basi, która logicznie przestrzegała przed nadchodzącą i wręcz nieuniknioną katastrofą związaną z objęciem rządów przez PiS przekonała zapewne wielu niezdecydowanych rodaków, szczególnie tych o wrażliwych sercach i percepcyjnym rozumie. Tych, którzy potrafią pomyśleć, iż nawet niewielka wygrana PiS spowoduje odejście wielu posłów PO do bardziej napełnionego koryta Jarosława Kaczyńskiego. Od serca głoszone przez premier Ewę Kopacz nadzieje na „niby” lepszą przyszłość, są duszone obiecankami kaczego posłańca Szydło, obiecankami wyliczonymi na dziesiątki miliardów, branymi z sufitu sali sejmowej, a raczej z obłoków nieba, bo akurat najczęściej obiecanki składane są na spotkaniach pod gołym niebem. Aby nie dopuścić do samodzielnych rządów PiS nie wystarczy mobilizacja i strachy wygłaszane przez Platformę, bo wyborcy od niej jednak odchodzą. Próg wyborczy musi przekroczyć jak najwięcej małych partii. Wtedy nie będzie możliwe szaleństwo polityczne Kaczyńskiego i to jest najprawdziwsza prawda. Nam normalnym Polakom zależy najbardziej na opinii wyrażanej dla naszej ojczyzny przez Europę i świat, dlatego niezbędnym warunkiem pozytywnej opinii jest świeckość naszego państwa w myśl obowiązującej Konstytucji, bez podpierania się jakimiś przeklęcznymi konkordatami, albo innymi porozumieniami pt; Ustawa z tytułem „państwo-Kościół”. Tylko tych dwoje uczestników debaty miało skrystalizowany pogląd na ten temat. Reszta z bojaźni przed biskupami w tym temacie milczała, albo półgębkiem powiadali, że nie czas na wojnę wyznaniową. Premier Kopacz co prawda kilka razy użyła w sensie krytycznym słowa „republika wyznaniowa”, ale nie dopasowała do tych słów konkretnych zagrożeń dla Polski, czyli panu

 

 

Bogu świeczkę i diabłu ogarek. Zdaję sobie sprawę, znając polskie zindoktrynowane Kościołem i siłą medialną prawicy społeczeństwo, że Zjednoczona Lewica, ani Partia Razem nie mają szans na wysokie notowania, ale wystarczy gdy przekroczą próg wyborczy, by wprowadzając do parlamentu po kilkanaścioro posłów nie dopuścić do tego, że Polska stanie się drugą Koreą Północna, na czele której stanie jakże podobny Kim Dzong Un- owi , nie tylko fizycznie Jarosław Kaczyński i jego akolici. Do wyborów pozostało naprawdę kilka dni. Do dzieła panie Adrianie i pani Barbaro. Trzymamy kciuki.