MAM SWOJE ZDANIE

Cóż może być radośniejszego niżeli wybory ogólnopolskie. Bo przecie wybory to narodowe święto demokracji, prawda?. Prawda, ale nie całkiem. Do świąt ludziska się przygotowują powiedzmy z radością, ale nie wszyscy tę radość uwypuklają na swoich twarzach, bowiem uwypuklenie na twarzy oznacza zwykle wklęsłość w portfelach. Ile nas Polaków będą kosztowały te najbliższe wybory, tego nikt nie wie. Dużo, bardzo dużo i dużo za dużo. Spoty, bilbordy, autokary, wywiady medialne, spotkania z mieszkańcami rejonów i miast, wreszcie krawcy, fryzjerzy, manicurzystki, ochroniarze, asystenci i doradcy, że nie wspomnę o zamawianych na tę okoliczność mszach i innych imprezach z Kościołem w tle. Kosztuje to setki milionów złotych z podatków tych, co to mają być uszczęśliwieni, a uszczęśliwia się nas wyborców najprzeróżniejszymi obiecankami składanymi przez

kandydatów wszystkich startujących partii. Rozdawnictwo wirtualnych pieniędzy trwa przy każdej okazji i w każdych ilościach. Skoro jedna partia obiecuje, że po wygranych wyborach najniższa stawka godzinowa pracownika ma wynosić 12 złotych, to inne natychmiast „dają” 14, 18, a nawet 20 złotych. Nie mówię tu o innych obiecankach związanych z podatkami, uszczęśliwianiem rodzin wielodzietnych, górników, rolników, emerytów, nauczycieli i cyklistów. Tylko ani słowa o duchowieństwie. Rząd i opozycja milczy w tym temacie, tak jak zresztą milczy kler, bo obie strony wiedzą, że akurat Kościół niezależnie kto w Polsce będzie u władzy, to swoje ponad 11 miliardów złociszy rocznie dostanie.

 

Dostanie, bo jakby mogło być inaczej skoro przez dwadzieścia pięć lat dostawał co chciał, a nawet więcej. Nie godzi się być aż tak małostkowym względem przewodniej siły w Polsce. Święto radosne, wybory do parlamentu. Uszczęśliwimy 460 nowych (albo starych) posłów i 100 senatorów do sali dumania. Jak się zanosi większość z nich podziękuje Stwórcy (nie wyborcom) za mandat, pozostając z Nim w kontakcie absolutnym słowami ślubowania „tak mi dopomóż Bóg”, po czym natychmiast uda się do kasy po pierwszą wypłatę kilkudziesięciu tysięcy złotych, bo im się należy zapłata z góry, czyli dosłownie za słowo ślubuję plus owa prośba do Boga. To jest dopiero stawka, a nie jakieś tam 12 złotych za godzinę. Tylko akurat mnie to święto nie cieszy w ogóle. Nie dlatego że jak się zanosi, do władzy dojdzie antyeuropejska, antydemokratyczna, antyspołeczna partia Beaty Szydło z premierem in spe Kaczyńskim. Nie mam powodu do radości, bo mnie nie cieszą żadne święta z Bożym Narodzeniem i Wielkanocą włącznie. Pamiętam z lat młodzieńczych, że gdy zbliżała się Wielkanoc to zaczynało się żebractwo. A to jakieś tam wypominki, a to zamawianie mszy za dusze tego czy innego krewnego, którego duch już od dawna umościł sobie gniazdko w niebiosach, albo został strącony w czeluście ognia piekielnego. Bywają też takie dusze, które po wieki wałęsają się w przestworzach międzyplanetarnych w ramach karnego kodeksu czyśćca. Takie dusze szczególnie należy wykupować datkami mszalnymi. Przed dniem rezurekcyjnym na podwórka wjeżdżały pojazdy konne funkcjonariuszy parafialnych, czyli organistów i kościelnych, którzy w ramach wspomożenia ich egzystencji

zbierali od ludzi przeróżne datki jak mięso, (bo ludzie na święta bili wieprzki), wędliny, jaja, ziemniaki, ziarno, pieniądze, a nawet snopy zboża. Z kolei święta Bożego Narodzenia, były nieco bardziej znośne, bowiem wiązały się zwykle z długo oczekiwanym mrozem i śniegiem, co umożliwiało harce na sankach i łyżwach, ale też niespodzianki znajdowane pod choinką, często w postaci nowej poświęconej książeczki do nabożeństwa. Z tych świąt zapewne nie cieszyły się nasze matki i babcie, które nie dosypiając starały się sprostać tradycji. Pitrasiły więc i wypiekały przeróżne smakołyki, by chociaż poprzez uśmiech wywołany łaskotkami podniebienia wprowadzić radość przy stole wigilijnym i w dniach samych świąt. Aby jednak oddać szacunek i cześć Nowonarodzonemu Dziecięciu, wszyscy, jak jeden mąż udawali się na uroczyste nabożeństwo, gdzie z gardeł całej populacji parafialnej wykrzyczeć radosne „Bóg się rodzi, Alleluja.”, przy czym właśnie w tym dniu, proboszcz z tacą wolno się przeciskał pomiędzy wiernymi w towarzystwie ministranta z workiem, który jednocześnie toruje księdzu drogę. Worek ów służy jako zsyp napełnionej tacy, bo akurat w tym radosnym dniu ludziska są jakby bardziej hojni. Proboszcz też jest bardziej uśmiechnięty, toteż z rozkoszą gładzi dziatwę po główkach ku zadowoleniu rodziców i zazdrości sąsiadów. Zaraz po świętach tenże dobrodziej i pasterz parafialnych dusz, wraz z asystą w postaci ministrantów, którzy kiedyś wyrosną na ministrów najczęściej w rządzie Prawa i Sprawiedliwości, udaje się na żebraninę zwaną kolędą, a według niego wizytą duszpasterską. Nie zadowoli się on jajkami, czy podobnymi darami. Zbiera pieniądze, najlepiej w dużych nominałach. Zwykle dostaje datki w złotówkach ale też innej walucie. Znałem starszą parafiankę, która zbierała złotówki za sprzedawane jajka w skupie, by przed kolędą zamienić je na „dularki”, bowiem proboszcz wybiera się do Lourdes, czy tam Santiago de Compostela, aby u stóp Niepokalanej Dziewicy wyprosić dla mnie zdrowie, bom pokrzywiona przez reumatyzm, opowiadała mi miła staruszka w chwilach szczerości. Oczywiście często sąsiedzi prześcigali się w wysokości datków podczas rzeczonej kolędy. Dlatego czas kolędowania, to czas żniw, po których proboszcz zmienia samochód na lepszy rocznik i nowszy model, a często zrzuca sutannę, koloratkę i poświęcone gacie, by udać się na zasłużony urlop do Włoch, Hiszpanii czy południowej Francji. Tam łącząc spa z rozrywką, często cielesną, ładuje akumulatory zdrowotne do walki o dobro polskiej prawicy. Gdzieś przy okazji za grosze kupi obiecane badziewie dla hojnej parafianki i można oczekiwać następnych świąt albo parafialnego odpustu.

 

Osobiście jak wielu Polaków nie znoszę świąt, podczas których do rodzinnego gniazda zjeżdżała się cała rodzina. Te opłatki i inne poświęcone jajka, które służyły za rekwizyty wzajemnej życzliwości były dla mnie wyłącznie chwytem marketingowym. Przy stole zwykle królują sztuczne uśmiechy, dyskusje polityczne raniące uczucia tych co inaczej mają w głowach poukładane, albo kabotyńskie dowcipy moralnie uzależnione od ilości wypitej gorzały. Po świętach rozjeżdżamy się do swych domostw, zapominając często, że gdzieś tam mieszka ktoś bliski, z którym kilka miesięcy temu się obcałowaliśmy składając sobie najsłodsze życzenia. Tak to moi Rodacy, trudno się cieszyć ze święta polskiej demokracji zarówno w aspekcie wyborów, jak i zbliżających się za kwartał świąt Bożego Narodzenia, pierwej upstrzonych tysiącem przeróżnych pajaców w czerwonych myckach z pomponami. Głupi naród to kupi, jak powiadał spin doktor Kurski, a potwierdzi w dniu Wielkanocnym pieśnią „Wesoły nam dziś dzień nastał”, na który to jeszcze poczekamy do wiosny.

 

 

Fotki od góry:

1.Moje motto.

2.Oj, jeszcze nami porządzą.

3.Gałczyński moja milość.

4.Tu hartowala się "moja stal"

5.Moherowe marzenia wielu Polaków.