NIE WIEM, CZY TO WARTO ...

Nie wiem czy to wszystko warte cokolwiek, bowiem będąc na emeryturze po raz kolejny doznaję uczucia deja vu z powodu upodobania polegającego na pisaniu bloga, którym to nieskromnie przyznam zagospodarowuje sobie wolny czas. Deja vu, ponieważ podobne myśli już mnie swego czasu nachodziły, chociaż z trudnością sobie kojarzę, ów czas i okoliczności.

Krystyna Janda zaśpiewała piękną piosenkę „Nie wiem, sama nie wiem, czy to warto”. Piosenka dotyczyła akurat miłości, tak jak większość piosenek, ale ja o czymś absolutnie innym. Otóż doszedłem do wniosku, że mojego bloga czytają, niejako zaprzyjaźnieni ze mną czytelnicy. Czytelnicy których charaktery i przekonania korespondują z moimi, chociaż niekoniecznie w każdym calu. W każdym razie uzbierało się ich nieco ponad 70 tysięcy. W gruncie rzeczy niezbyt dużo, bo pisze już dobrych kilka lat. Oczywiście nie wszyscy podzielają moje zdania, ale przynajmniej je znają. Wiedzą, że jestem z przekonania człowiekiem lewicy, że jestem antyklerykałem i zapewne domyślają się, że obce mi są takie bezwartości jak antysemityzm, chociaż w moim ciele nie znajdzie się choćby kropla krwi Józefa i Maryi, tudzież homofobia i wszelkiego rodzaju rasizm, nazizm i mizoginizm, słowem wszystko to, czym, szczycą się np. polscy narodowcy. Obce mi są prawicowe hasła nasączone nienawiścią do wszystkiego co postępowe, co sprzyja równości płci i ras, co w końcu stanowi kręgosłup i trzewia europejskiej Konstytucji. Oczywiście jako antyklerykał mam swoje zdanie,na temat zachowań Kościoła katolickiego w Polsce. Zdanie, które często wyrażam na forum nie wstydząc się własnych przekonań a często i sarkazmu. Fakt, moje zdanie na blogu czyta niewiele osób, za to niektóre posty zamieszczane w prasie maja szansę dotarcia do większej ilości czytelników. Nie silę się jednak na jakoweś cykliczne wypowiedzi na forum prasowym, ponieważ traktuję swój publiczny głos jako formę zabawy. Najczęściej moje felietony zamieszczały tygodniki NIE oraz Fakty i Mity. Jedna z czytelniczek bloga zarzuciła mi, że ja nie potrafię cokolwiek napisać od siebie bo być może nie czytam książek, natomiast przepisuje teksty właśnie z Faktów i Mitów, przy tym nie podpisując się użyła bardzo nieprzyjaznych mi sformułowań. Oczywiście takowy, do tego anonimowy komentarz wyrzuciłem do kosza bo mam do tego prawo. Być może osoba ta poczuła się dotknięta, bo z kolei napisała mi, ze zauważyła fakt, że jestem przywykły do głaskania i słów podzielających wyrażane opinie. Nie, droga pani "Angelo", nic podobnego. Szanuje mniej lub bardziej merytoryczne, tudzież grzeczne wypowiedzi czytelników. Odnośnie książek to chcę powiedzieć, że bardzo mocno podnoszę wskaźnik czytelnictwa w Polsce, 30 rocznie, być może czytam też za panią. W tym miejscu pozdrawiam wszystkich gniewnych i oponentów. Aliści gratuluję odwagi iż wzięła pani do ręki Fakty i Mity.

Chociaż trudno będzie znaleźć w tekstach bloga zerżnięte z tygodników treści poza oczywiście cytatami, to ciesze się, bo akurat ta prasa wbrew temu co wykrzykuje kler i prawica jest bardzo pouczająca. Dużo pani mądrego dzięki czytelnictwu zyska, a wyczytaną wiedzą warto się też podzielić choćby z członkami rodziny. To tyle odnośnie reakcji na mój blog. Powrócę jednak jeszcze na chwile do mojego deja vu. Otóż wcale nie muszę pisać, ale chce to robić przynajmniej od czasu do czasu, bo to wzbogaca obserwację mojego otoczenia, życia moich rodaków, ich walki o szeroko pojętą normalność w kraju, mimo częstego wstydu przed samym sobą, gdy spojrzę na swój paszport z orłem, a tym bardziej po zapoznaniu się z ohydną wypowiedzią panienki Pawłowiczówny, kawalera Kaczyńskiego, żonatego Migalskiego, tudzież obrośniętych w tłuszcz i pychę polskich biskupów. Oni dla mnie jako współobywatele nie stanowią niczego ważnego w swej egzystencji, natomiast głoszone przez nich wypowiedzi, powielane w mediach, pełne zarozumiałości i przekonań o katolickiej nieomylności kleru, o wyższości prawa kościelnego nad państwowym nie działają na mnie i większość społeczeństwa uzdrawiająco , a ostatnio rozpętana przez prawicę i Kościół dzika fobia na temat zwycięzcy Konkursu Eurowizji jest tego najlepszym przykładem. A pisać? no cóż, raczej nie przestanę, chyba że mi się definitywnie odechce.

 

Fotki od góry:

1.Polska w wyobraźni wielu

2.Prawdy objawione wg.Kościoła katolickiego.