PASTWISKO

Za namową moich bliskich, przygniatany skromnymi własnymi ambicjami, napisałem któregoś wieczora krótki wiersz, co to miał wskazać,... że akurat liryka jest mi ... dość obca. Tak sądzę i dlatego to „dzieło” przedkładam moim Czytelnikom do oceny z prośbą o wyrażenia krytycznego zdania. Jestem bowiem przekonany, że popełniłem to jednorazowo i chyba wystarczy. Niech stanie się to nawet najgorsze, czyli głos: człowieku pozostań przy epickim blogu.... Obym miał rację?!

Bladym brzaskiem ostry strumień wiatru

Przygiął jeszcze nierozchylone kielichy kwiatów

Które rozpychały się do pierwszych promieni

Zamglonego, szarego jak bochen chleba słońca.

Tylko kilka chabrów i maków z radosnym obliczem

Z obojętnością kiwając się na boki, jakoby kołyska

Niemrawo rozglądały się po trawach pastwiska.

Od strony wsi dolatywał tępy tupot kopyt

Bydła, które po rannym udoju z ochotą, parami

Spiesznie kroczyło na wypas, kiwając z lekka łbami..

Nabierało słoneczko ognistych kolorów

A gdy promień z uporem już w rowy napływał

Zaskrzył się łopuch kosmaty i bujna pokrzywa.

Z wolna bez obaw śmiały się twarzyczki

Wawrzynków, których chociaż mało, to wciąż przybywało.

Znienacka jak z procy wyskoczył skowronek

Skrzydłami zatrzepotał, śpiewem witał dzionek.

Pastuch struty bimbrem, mrucząc coś pod nosem

Powalił się w trawę przetykaną prosem.

Zasypiał mimo kąśliwych promieni słoneczka

Tym bardziej, że zioła, co to rwie szeptucha

Nachalnie się wciskały do nosa, ust i ucha

Zapachy cieciorki, bielistka, powoju polnego

Głaskały jego duszę, serce, a nawet całego.

Śnił z uśmiechem, bo przy nim Marysia leżała

Marą przezywana, choć cała wieś ją chciała.

Bo mary to deski gdzie legną umrzyki

Jego Mara to piosnka, to nutka z muzyki

Ta sama Marysia, co to mu onegdaj radości

Dawała wielkie, bo ją pragnął od wieczności,

Jako też i inni. Mżył, by była tylko dla niego,

A przed młodym panem z pobliskiego dworu,

Który jak powiadają brał dziewki sygnetem

Marę gotów bronić ostrym swym bagnetem.

Dziewczę Janiczka, wypasała kózki, jako ta chłopka.

Jej różana buzia, nóżki jak te brzózki

Wwierciły się w serce prostego parobka.

Śnił więc Janiczek, zwany tak przez matkę

O nocach, co to zdarzyły mu się zwykle w kratkę

Tuż zaraz po żniwach, jak też po wykopkach.

Obudził się, gdy jałówki miast twardej byliny

Znalazły obok niego kępki koniczyny.

Tedy chcąc przygarnąć swą Marę zbyt blisko

Dotknął mokrej chrapy bydlęcego pyska,

Co to, jak zimny prysznic ze snu go wydostał

Mary tu nie było, kociokwik pozostał.