GNIAZDO

To słowo ma wielorakie znaczenie. Można się nim przede wszystkim posłużyć w biologicznym opisie zwyczajów ptactwa i nie tylko, ale też w formie metaforycznej odnieść do wielu innych tematów. Zasadniczo gniazdo to – różnego typu konstrukcje, wykonane przez zwierzęta jako schronienie, a zwłaszcza jako miejsce wylęgu i odchowywania młodych. Gniazda budują stawonogi, ryby, ptaki a także gady. Ponoć gniazda pełniące funkcje inkubatorów budowały także dinozaury. Ssaki budują zwykle gniazda mieszkalne lub legowiska. Tyle tytułem wstępu w odniesieniu do meritum. Gniazdo zawsze kojarzy nam się z rodzinnym domem, gdzie powiły nas matki, które opiekuńczo patrzyły nam w oczy oczekując od nas pierwszych słów mama, tata, baba. O dziadku mało się mówi. Dopiero po kilku latach słowo dziadek też wydobywało się z drobnych małych usteczek wnuczęcia. Trudniejsze do wymowy fonetycznie. Rodzinne gniazdo ponadto bardziej kojarzy nam się z domem na wsi, mniej z mieszkaniem gdzieś tam w bloku, szczególnie dużego miasta. Domek na wsi, otoczony często choćby kilkoma drzewami na których z kolei można zauważyć gniazda i gniazdka ptasie, a w krótkim odstępie czasu również usłyszeć trele i przeróżnie barwne dla ucha świergoty. Na dachach wielu gospodarstw, szczególnie w Polsce od lat wysiadują bociany, których klekot usypia wieczorem mieszkańców. Ludzie mają do ptactwa bardziej miły stosunek niżeli do innych zwierząt, szczególnie psów, które przez całe doby pozostają na uwięzi łańcuchowej, mimo, ze zdają sobie sprawę, że ich pies ciągle pozostaje przyjacielem, a często obrońcą ich mienia. Gniazdo rodzinne to matka, ojciec oraz dzieci., często babcia lub dziadek. Do takiego gniazda bez żadnych zahamowań, kierowani rodzinnym uczuciem i nie tylko, powracają dzieciaki, które po ukończeniu szkół rozpierzchły się gdzieś po świecie, zakładając swoje gniazdka. Dzisiaj, gdy czytam prasę, do rodzinnego gniazda przybywają najczęściej w weekendy tzw. słoiki, ludzie młodzi zamieszkali gdzieś na obrzeżach wielkich miast, po to by zabrać wszelkiego rodzaju przetwory i inne dobra zgromadzone przez kochających rodziców. I oto tak kwitnie ta miłość rodzinna obliczona bardziej na zysk niżeli na samą nić miłości. W stanie wojennym, oraz w okresie zakupów wyłącznie na kartki żywnościowe, moi rodzice którzy zamieszkiwali na wsi, gdzie posiadali gospodarstwo, średnio co kwartał słali do mnie listy, bym znalazł czas na odebranie od nich kolejnej ćwiartki ubitego świniaczka. Było nas czworo, a więc każde z nas mogło pocieszyć się „świeżonką”. Tacy są generalnie rodzice i ich serca, dopóki oczywiście żyją i w miarę sprawnie mogą się poruszać. Z chwilą, gdy stan zdrowia nie pozwala im już na samodzielną egzystencję, oczekują opieki od swoich pociech. Tak było i jest w całej przyrodzie, z tym ,że słabe osobniki wśród ptaków i ssaków są usuwane z życia, jako że nie poradzą sobie podczas przebazowania, którą nakazuje pora roku. Wśród rodzaju ludzkiego niestety też zdarzają się przypadki, gdy matki zabijają swoje dzieci eliminując je w ten sposób z gniazd rodzinnych. Przykłady się mnożą coraz bardziej.

Pamiętam, moje dość rzadkie z przyczyn służbowych przyjazdy do gniazda rodzinnego. One były podświadomie odczuwane jako powrót do źródeł. Z uśmiechem i lekkim drżeniem serca przekraczałem kamienny próg ,by zaciągnąć się aromatem pieczonego ciasta, oraz innych smażonych wiktuałów. Przyswajałem zapach podwórka, po którym grupkami poruszały się kwoki z kurczętami, oraz kaczki z żółtymi dziećmi. Z ochotą biegłem po wodę do studni z żurawiem, ale też pomagałem w podstawowych czynnościach gospodarczych. Po prostu wchodziłem w rytm swojego dzieciństwa. Wszystko było po staremu. Bociany, które od lat pokoleniowo powracają, stały się niejako dodatkowymi członkami rodziny, podobnie te dziesiątki mniejszych i większych ptaków, które uwiły gniazda na drzewach owocowych. Wszędzie słychać było kwilenie malutkich jaskółek. Dlatego jest już zasadą, że dopóki z tych gniazd nie wyfrunie ostatni ptak, drzew nie powinniśmy ścinać mimo ich biologicznego obumarcia. Taka zasada obowiązywała zawsze w moim wiejskim, wręcz bardzo rustykalnym „GNIEŹDZIE”.

Słowo gniazdo ma bardzo miłe i bardzo rozległe konotacje. Tym słowem zatytułowany jest film polski o początkach państwa polskiego, gdzieś tam koło Gniezna. Zresztą nazwa miasta pochodzi właśnie od gniazda. Z gniazdem jako takim spotykamy się między innymi w nazwach różnych stowarzyszeń, oraz nazwach ośrodków wypoczynkowych, tytułami książek i filmów. Właśnie w Nałęczowie spotkałem jedną z willi której nazwa brzmi Orle Gniazdo. Gniazda rzadkich ptaków dzięki kamerkom internetowym możemy obserwować całą dobę, bo bez wątpienia wysiadywanie, a następnie dorastanie orła bielika, czy też sokoła, to tak jak czytanie dobrej książki, a przede wszystkim poczucie, że należymy do tej wielkiej, jedynej rodziny we wszechświecie ogólnie zatytułowanej fauną i florą.