SZACUNEK

Po śmierci Jana Pawła II biskupi polscy, wypowiadający się do mikrofonów medialnych mówili: Papież, który do końca swego żywota pełnił obowiązki sternika łodzi Piotrowej budzi SZACUNEK wszystkich wiernych i całego świata.

Po abdykacji Benedykta XVI- tego w zdrowiu adekwatnym dla człowieka w wieku 86 lat, biskupi polscy wypowiadający się do mikrofonów medialnych powiadali: Papież, który potrafi sam odejść ze stolicy Piotrowej z powodów, które sam określił w przemówieniu pożegnalnym budzi najwyższy SZACUNEK.

Kiedy więc papież nie będzie budził SZACUNKU rezygnując z fuchy u św. Piotra?.

Może po tym jakby włoscy karabinierzy go złapali na spowodowaniu wypadku, gdy poruszał się na podwójnym gazie, jak to się zdarzyło biskupowi warszawskiej kurii, albo np. zadawaniu się z niemoralnymi damami zamieszkałymi na dość niewielkim terenie metropolii watykańskiej. Co ważne, akurat nasza przedstawicielka, niejaka dozgonna ambasador Hanna Suchocka ze względu na dość zaawansowany, ale w większości spędzony, (poza krótkim premierowaniem w Polsce) na modlitwie wiek, może czuć się bezpieczna, chociaż to pannica i prawdopodobnie jeszcze cnotliwa.

Sama obłuda i pieprzenie dla ogłupionych przez lata miernych ale wiernych, którzy pozostają przy naukach proboszczów, czyli kazaniach ściągniętych z internetu bez własnego wysiłku i przemyśleń. I tak będzie jeszcze długo i bardzo długo, do czasu, dopóki wierni nie przyswoją prawdziwych powodów abdykacji Benedykta XVI, który nie mógł już udźwignąć zabagnienia Kościoła pozostawionego Mu przez naszego Wielkiego Rodaka. Stosy listów, pism i protestów informujących o przestępstwach i zbrodniach związanych m.in. z pedofilią, rozpustą, praniem brudnych pieniędzy, oraz przekrętami gospodarczymi zmusiły Ratzingera do odejścia z tej stolicy szerzącego się i opisywanego przez wszystkie media świata (poza polskimi) zła.

Gazeta Wyborcza, której na pewno nie czytają zwolennicy ojca moherowego i wyznawcy religii smoleńskiej dzisiaj (w sobotę) zamieściła przykładowy tekst listu biskupów polskich, jaki powinien być wygłoszony w dniach Wielkiego Postu: jakże ludzki, wymowny i miłosierny w słowach (jak głosi Kościół) ale i czynach, jakich brak. Jest to tekst, który by przywrócił do Kościoła po jego wygłoszeniu te 60% wiernych, którzy już machnęli ręką na tę wrednie fałszywą instytucję. Bo jak wiadomo do kościółka biega tylko niecałe 40% babć i dziadków trzymających na siłę za rączkę wnuczęta, lub tych co to mają zamiar w krótkim czasie spotkać się z proboszczem w sprawie zawarcia ślubu kościelnego. List opracowany przez Kazimierza Bema, prawnika, publicystę, pastora kalwińskiego, oraz Jarosława Makowskiego, publicystę, autora „Wariacji Tischnerowskich”. List jest przykładowym, naprawdę uzdrawiającym dla Kościoła katolickiego w Polsce tekstem. Niechby on zastąpił te kopiowane z internetu kazania dla leniwych proboszczów. Trudno mi przytaczać całość owego słowa drukowanego we wspomnianej GW. Przytoczę więc tylko kilka:

Drogie Siostry i Bracia (zauważcie, że słowo Siostry jest wymienione wprzódy).

Przyznajemy, że popadliśmy w odczytywaniu Ewangelii w rutynę. Straciliśmy z oczu prawdę, która się w niej kryje. Nasz grzech to duchowe lenistwo. Kreślimy ten list z bojaźnią i drżeniem, ale nie ma lepszego czasu by go głosić jak Wielki Post. Walimy się więc w piersi i mówimy wprost, że Kościół jest po to by służyć, a nie po to, by mu służono. Jak wiemy w Polsce akurat służą Kościołowi nie tylko wierni ale i państwo, a także jego rządy. Dlatego od dzisiaj: Rezygnujemy z Funduszu Kościelnego z budżetu państwa, bo jest on nam płacony kosztem waszych emerytur i nędzy bezrobotnych. Obejdziemy się bez tych pieniędzy, chociaż nie będziemy udawać, że wśród nas jest wielu zachłannych. My sobie z nimi poradzimy.. Publicznie deklarujemy, że w każdy poniedziałek Wielkiego Postu znajdziecie nas wieczorem w lokalnej garkuchni dla bezdomnych. Będziemy podawać bezdomnym zupę, sprzątać i zmywać. Jednocześnie tam, gdzie jest to możliwe przekształcimy nasze rezydencje na noclegownie, gdzie nasi bracia i siostry będą mogli wziąć prysznic i w ciepłych warunkach przenocować, a nawet skorzystać z psychologów. Solidaryzujemy się z ofiarami przemocy w rodzinie i zalecamy podpisanie przedmiotowej Konwencji. Będziemy pełnić w naszych katedrach dyżury by was wysłuchać nasi najmilsi, pokrzywdzeni przez mężów i ojców pijaków. Szczególnie jesteśmy bliscy sercem rodzinom, które się rozwiodły z powodu pijackiej przemocy w rodzinie. Rezygnujemy z zabierania głosu na tematy polityczne, bo one nie należą do nas. Nie będziemy się wtrącać w obce dla naszej ewangelii tematy dot. in vitro, związków partnerskich, seksuologii i eutanazji. Wierzymy, że człowiek, który cierpi niesprawiedliwie nie ma koloru skóry i poglądów politycznych. By to dojrzeć, nie trzeba kończyć uniwersytetów, być pobożnym chrześcijaninem, muzułmaninem czy ateistą. Odwiedzimy wszystkie miasta, miasteczka i wsie popegeerowskie by wam pomóc nie tylko słowem ale i materialnie.

Oczywiście, jak piszą autorzy przykładowego listu na Wielki Post, wielu biskupów, którzy czytają najpopularniejszą gazetę w Polsce, po zapoznaniu się z tekstem uśmiechnie się szyderczo. Bo jak wiadomo, to nie jest w ich charakterze by służyć wiernym. Oni wiedzą, że wierni muszą im służyć wzorem piesków z łapkami podniesionymi do góry. Kto choćby trochę pomyśli, dozna oświecenia, dlaczego Benedykt XVI pieprznął tak zaszczytną fuchę i poszedł do klasztoru. Mimo wszystko miał po prostu odruchy człowieka. Człowieka normalnego, nie do końca o zafałszowanym i ideologicznie przesiąkniętym obłudą charakterze, jakim był jeden z jego z wcześniejszych poprzedników papież Pius XII, którego przekonania antysemickie i antylewicowe pokazał wczorajszy film w telewizji „Ale kino”. Wiedział co robi. Przywłaszczył dla Kościoła wiele skrzyń złota zrabowanego Żydom, wydając w zamian kilkaset lewych paszportów watykańskich esesmanom hitlerowskim, chroniąc ich przed stryczkiem sądu w Norymberdze. Przypomnę, że nasz papież czynił wiele podchodów by zaliczyć Piusa XII do grona świętych, mimo protestów nie tylko Izraela. Nie zdążył, bo wezwał go Ojciec, a Ojcu się nie odmawia.