WYDŁUBANE Z PAMIĘCI

Szkoła podstawowa w B.w latach 1945-51. Dzisiaj stanowi wątpliwy zabytek..

Codziennie przez fora prasowe i internetowe przewija się masa przeróżnych opowiastek, wspomnień, a także współczesnych relacji, często będących zaczynem beletrystycznych powieści. Zdaje sobie sprawę, że moje, wręcz prehistoryczne wspomnienie nie będzie znowu aż tak fascynujące, ale być może nie jednemu czytelnikowi pozwoli odetchnąć od bardziej absorbującej, ale okupionej wysiłkiem intelektualnym pracy.

Rok 1949. Byłem uczniem drugiej klasy szkoły podstawowej (powszechnej), mieszczącej się w drewnianym budynku (foto), w miejscowości B., w odległości trzech kilometrów od domu. W szkole były dwie sale lekcyjne, pokój kierownika szkoły, oraz pozostałych nauczycieli w liczbie trzech. Podwójna sławojka damsko-męska była na zewnątrz. Obok budynku szkoły był plac służący jako boisko do gry w „dwa ognie” oraz „palanta”. Plac stanowił też parking dla księdza „dekawki”, którą to dobrodziej raz w tygodniu dojeżdżał na lekcje religii. Innych samochodów w owym czasie nie było. Tam też odbywały się zbiórki harcerskie i apele. W ławkach szkolnych obok swoich pociech siedzieli często ich rodzice, albo sąsiedzi, którzy mieli za zadanie tylko nauczyć się jako tako czytać i pisać. To czas walki z analfabetyzmem, wielki plus dla władzy.W r. 1952 szkołę przeniesiono do dworku.  

Miałem już na tym świecie całe rodzeństwo, to znaczy o trzy lata młodszego brata R. oraz dwie siostry, K. urodzona w roku 1946, zaś druga T. urodziła się w czasie, gdy nasz Ojciec odsiadywał wyrok w więzieniu UB w Ciechanowie. Stalinowcy polscy posadzili go tam w wyniku prowokacji, jako że był właścicielem od przedwojny własnego gospodarstwa rolnego, oraz dość dużego sadu. Nie pasował więc do idei powstawania polskich kołchozów, czyli spółdzielni produkcyjnych. Ojciec był wielokrotnie namawiany, a nawet szantażowany o to, by oddał gospodarstwo do wspólnego zarządzania. Ponieważ nie ustąpił, władze postanowiły go wykańczać tzw. domiarami i narzucanymi planami polegającymi na oddawaniu państwu plonów, często nawet tych, które przeznaczone były na wiosenny siew i wyżywienie własnej rodziny. Ponieważ  mimo utrapeń rodzice robili wszystko, by wywiązać się z nakładanych, coraz większych domiarów, przeto dwóch prostackich ubowców zastosowało prowokacje i szantaż, by mieć podstawę do aresztowania. Otóż podrzucono ojcu kilka banknotów jednodolarowych. Wiadomo, że w owym czasie posiadanie tej waluty było karalne. Mój ojciec wrócił z celi więziennej niespodziewanie po Nowym Roku 1950 a, kilka dni wcześniej podczas jego nieobecności, urodziła się moja młodsza siostra. Zastał ją w kołysce zbudowanej z rurek metalowych obciągniętych siecią rybacką, zawieszoną na dwu haczykach. Mimo przedwczesnego zwolnienia z aresztu śledczego, dzięki staraniom i łapówkom naszej Mamy, wciąż moja rodzina odczuwała nękanie ze strony władz cywilnych i wojskowo-policyjnych. Przez nasze podwórko przewalało się różne bractwo. A to „ resztki leśnych” mimo ogłoszenia amnestii dla wszelkich konspiracyjnych organizacji politycznych, którzy to zarządzali Ojcu zabicie i oprawienie wieprzka, którego sobie upatrzyli, lub w celu rabunku różnych płodów rolnych, a przede wszystkim owoców, których akurat u nas nie brakowało. A to milicja lub funkcjonariusze UB w celu „niby” poszukiwania przestępców. Wiedzieliśmy, że szukają młodych ludzi z naszej bliższej i dalszej rodziny, którzy nie dali się im ująć, a których bracia już cierpieli w katowniach Strzelec Opolskich, we Wronkach czy też Rawiczu. Braliśmy udział w pogrzebach zamordowanych w tych więzieniach. Zwykle taki pogrzeb odbywał się pod czujnym okiem funkcjonariuszy więzienia, którzy nie pozwalali na otwarcie wieka trumiennego, bo nie ma co ukrywać, były to ofiary morderstw. Nachodzili nasz dom prawie każdej nocy, o bardzo późnej godzinie, kierując w nas lufy karabinów, świecąc latarkami pod łóżka i do szaf przy akompaniamencie naszego dzieciaków płaczu. Taka gehenna trwała miesiącami, tym bardziej, że z jednego z więzień uciekła podczas jakowyś robót osiemnastoletnia dziewczyna, krewna ze strony Matki. Ze strachu przed nocnymi poszukiwaniami oprawców UB obie z Mamą przez kilka tygodni nocowały w wysokim zbożu. Ponadto pobyt w seminarium brata mojej Mamy też był powodem dla nich do stosowania upokorzeń. Na początku marca 1953 roku wpadłem zapłakany do domu z wiadomością, że zmarł nasz wielki przyjaciel, ojciec świata Józef Stalin. Nie płacz synku, bo jeżeli on był tak dobrym człowiekiem, to na pewno pójdzie do nieba, powiedział z ironią. Spodziewałem się domowej żałoby. Tymczasem mój ojciec poszedł do kuchni, gdzie mama dogotowywała obiad. Przez jakiś czas była cisza, a następnie oboje wybuchnęli gromkim śmiechem i radością. Byłem osłupiony i zdezorientowany. Dopiero na drugi dzień, gdy ojcowska gazeta „Gromada -Rolnik Polski” potwierdziła ten „smutny” fakt, moi rodzicie wytłumaczyli mi powód radości. Teraz kochani, chyba coś się zmieni, być może, że z więzień wypuszczą waszych wujków i ciocię, bo niestety, ale „zbożowa tułaczka” dostała się w ich łapy. Powoli następowała normalizacja życia. Zlikwidowano Urząd Bezpieczeństwa, kilkaset oprawców wsadzono do tych cel, gdzie poprzednio oni sami męczyli niewinnych ludzi. Nie znaczy to, że już czuliśmy się wolnymi Polakami, ale życie się w miarę stabilizowało. Na tyle, że ciężka praca naszych rodziców przy pomocy mojego rodzeństwa w miarę możliwości pozwoliła na realizację podstawowych marzeń każdego z nas. Od wielu lat nasi Rodzice już nie żyją, ale dobra pamięć po Nich pozostanie na zawsze, szczególnie zaś moja, ponieważ z racji wieku, z czasu dzieciństwa zachowałem w swojej pamięci najbardziej przykre doświadczenia naszego wspólnego domu, mimo że najszybciej „wyfrunąłem” z rodzinnego gniazda. Dzisiaj sam pozostaje w jesieni życia i potrafię ocenić wszystko to co się zdarzyło w miarę sprawiedliwie.