Z CYKLU: TRUDNE SPRAWY

Gdy człowiek spotyka się z dalszą rodziną, to lepiej już beknąć głośno przy stole, niż powiedzieć, że jest się ateistą – mówi Tomek Żukowski, młody polonista związany z ateistycznym pismem "Bez dogmatu". Wtóruje mu Katarzyna Chmielewska, też młoda autorka: – To charakterystyczne dla polskich relacji rodzinnych, że mama z tatą ukrywają przed ciotkami i wujkami, że ktoś tu jest niewierzący. A ja powiem więcej, :nawet bardziej znośne jest symfoniczne pierdnięcie w czasie uroczystego przyjęcia, niżeli przyznanie się do niewiary w boga w owym rodzinnym towarzystwie. Sam się o tym przekonałem, aczkolwiek powstrzymałem się od swoich uzdolnień w sensie niszczenia przyjemnego zapachu powietrza. To wszystko prawda i dotyczy ona wyłącznie Polski, a być może kilku innych krajów mocno związanych z papiestwem Wojtyły i Jego panowaniem. Ale czy może być inaczej w kraju, gdzie miast lekarza i lekarstw często z chorobami walczy się modlitwą, a zdarza się, że zaklinaniem szeptuchy. W kraju, gdzie w pielgrzymkach wiernych udających się do „cudownych miejsc” uczestniczą z rozkazu przełożonych całe zastępy policjantów, wojska, strażaków i innych służb państwowych a nawet parlamentarzystów. Tylko czekam (a chyba długo nie będę zmuszony) na zmianę przepisów, gdzie promocja oficerska będzie zastąpiona prymicją paraseminaryjną. W końcu mundur łączy wojsko i policję z księdzem kapelanem tożsamą ideologią opartą na wartościach chrześcijańskich. Daleko nam do Czech, Francji, Szwecji czy nawet Niemiec, gdzie słowo ateista czy agnostyk nikogo nie razi i jest tak postrzegane, jak to, że jeden lubi zapiekanki a inny bardzo upodobał sobie Czerwonego Kapturka. U nas, to nie przechodzi. Jesteśmy na 19 miejscu pod względem religijności wśród wszystkich krajów świata, w tym islamistów, buddystów i innych, nawet egzotycznych wyznań. Daleko nam uciekła Irlandia, która nas wyprzedzała w dewocji. Na pierwszym miejscu jest Ghana, co akurat nikogo nie zdziwi. Tam tylko 17% ludności umie czytać i pisać. Dlatego należy wszystko uczynić, by te 90% polskich wyznawców Chrystusa potrafiło uszanować stanowisko względem wyznania pozostałych 10%, czyli ateistów i agnostyków. Jeżeli tak będzie, będziemy jako społeczeństwo szczęśliwi. Tymczasem Kościół katolicki w Polsce rękami i nogami utrudnia wystąpienia z przynależności do owczarni. Wnioski o wykreślenie z księgi chrztu mają być po pierwsze potwierdzane udziałem dwóch świadków, a poza tym nigdy nie można sprawdzić, czy rzeczywiście wnioskodawca jest wykreślony z tej księgi. Robią to dlatego, by fałszywie głosić, że w Polsce mamy 95% katolików. Sam znam podobny przypadek, że proboszcz parafii, zanim rozpatrzył wniosek, rozgłosił wśród wiernych decyzję zainteresowanego, jako szatańskie fanaberie, używając przy tym słów powszechnie uważanych za nieprzyzwoite, próbując zepsuć mu opinię. Trzeba być bardzo upartym w postanowieniu i powoływać się na zapis konstytucyjny dot. wolności sumienia i wyznania, a nawet trza postraszyć gościa procesem sądowym. Na szczęście osiągnął on swój cel już 5 lat temu, ale bardzo współczuję tym, którym najdzie ochota opuścić stado. Są kraje (och, naprawdę są), że wystarczy złożyć wniosek o wystąpieniu z przynależności do wyznawanej dotychczas religii i to niekoniecznie w parafiach, które cię chrzciły. Można to dokonać w sądzie, urzędzie stanu cywilnego, lub w innej jednostce administracyjnej, która rejestruje odprowadzone podatki wyznaniowe. Chyba jeszcze trochę pożyjemy na tym świecie w kotle dziwactwa powstałego z zaślubin władzy i religii. A obserwując ten motłoch przywiązany do krzyża pod Pałacem Prezydenckim w geście protestu przeciwko wizycie Cyryla I, której celem jest pojednanie i zbratanie się Słowian narodowości polskiej i rosyjskiej, wybaczając sobie wieloletnie wzajemnie wyrządzone krzywdy, można stracić wiarę, we wszystko. Poza tym, gdy czytam między wierszami tekst porozumienia przedstawicieli obu religii, w którym się właśnie mówi o zbrataniu Polaka z Rosjaninem i odwrotnie, to zauważam coś bardzo charakterystycznego dla obu wyznań. Mianowicie obie religie postrzegają człowieka niewierzącego … jako wroga. To gdzież tu mówić o miłości?. Zarówno tej BOSKIEJ jak i po prostu LUDZKIEJ?. Ale co tam. Najważniejsze, że ma się przyjaciół i kochających bliskich niezależnie od wyznania religijnego i różnic w przekonaniach, że się nie pozostaje nigdy samotnym. Bo jak ktoś pięknie powiedział, co akurat w moim przypadku ma wyjątkową wymowę: Na miłość nigdy nie jest za późno. Za to na samotność jest zawsze za wcześnie. Ech, jak to dobrze, że dziś pokazało się znów słoneczko.