BLA BLA BLA

Tak mniej więcej mogą odczytać post niektórzy, których wzrok przypadkowo naprowadzi na tekst w moim blogu. Otóż jakie są moje powody do napisania kolejnych postów, a więc też tego, który zatytułuje bla, bla, bla. Można by powiedzieć, że nijakie. Są najczęściej obserwacją codziennego życia Polaków, czyli nas wszystkich. Są to też odczucia w stosunku do personalnych postaci, zakłócające w ciągu dnia moje wyciszenie, które coraz bardziej szanuję, bo to najlepsze lekarstwo na moją emerycką egzystencję. Nie będę przywoływał tu tych, co to szukają PR za wszelka cenę. Nie będę w tym poście przywoływał nazwisk półgłówków sektora politycznego z PiS i SP wiadomo zacz o kogo chodzi. Nie będę też przywoływał Rutkowskiego z jego podopiecznymi z Sosnowca, na bazie których ten samozwańczy prostacki pseudodetektyw buduje swój majątek. W końcu uprowadził wzorem rycerskim z klasztoru mniszkę, zapraszając ją do swojego, wygrzanego przez poprzedniczki łoża, więc powinien uczynić wszystko, by tego w rzeczy samej nagannego w oczach Kościoła czynu nie żałowała. Potrzebne są duże pieniądze. Nawiasem mówiąc Rutkowski na bazie budowy swojego męstwa w sensie dosłownym wyspowiadał się prasie, że przez owe łoże przepuścił kilkadziesiąt szalejących za jego torsem i kroczem niewiast. Ile z nich było pierwej powierzonych Chrystusowi nie ujawnił. Być może przyjdzie czas, że Kościół wytoczy mu proces, tym bardziej, że ministrem sprawiedliwości jest zawodowy ministrant Dziwisza, pan Gowin. Mocno związany stułą kapłańską z życiem klasztornym aż do dziś. I nic w tym względzie się nie zmieni, dał bowiem on dowód swoich przekonań w dniach ostatnich protestując przy próbie ratyfikacji przez Polskę unijnych postępowych zapisów w sprawach kobiet. By nie umknęło mojej pamięci, w tym miejscu chcę powiedzieć, że nie zawsze moi komentatorzy trzymają się poruszanego przeze mnie tematu. Wybaczam im, bowiem dla mnie pociechą jest to, że skoro cokolwiek piszą pod moim postem, znaczy to tyle, że z samym tematem się zapoznali. Z niektórymi z Państwa np. z amadeo, rybka500, czy też J. polubiliśmy się z wzajemnością. Państwa komentarze, szczególnie pani J. to spektrum głębokich myśli i prawdziwych, jakże mądrych ripost na otaczające nas idiotyzmy. Bywa też, że podczas niezbyt głębokich rozmyślań o wczesnym dzieciństwie, co pięknie nazywamy powolnym przemijaniem, pewne zdarzenia nachalnie proszą się o ich przypomnienie. Staram się zatem przychylić do ich „próśb”.Dlatego na blogu, nie licząc się z krytyką i zniesmaczeniem tych, których dotyka temat delikatnie obnażać fakty, także te dotyczące mnie osobiście. Nie krzywdzę nikogo, bo pokazanie osobowościowej „golizny” w sensie faktograficznym nie boli mnie w ogóle i mam takie odczucie, że nie powinno zaboleć nikogo, kto się cichcem próbuje uosabiać z „bohaterami” bloga. Podobnie ma się z moimi wynurzeniami pozapolitycznymi, lub tylko ocierającymi się o politykę. Weźmy np. głośną dzisiaj sprawę Gintera Grassa, noblistę, honorowego obywatela Gdańska, autora arcydzieła pt. „Blaszany bębenek”. Okazuje się, że jak w wielu innych Niemcach tamtego nazistowskiego okresu, w Grassie odzywa się nuta powrotu do młodości, kiedy to jako dorastający gówniarz najpierw wyżywał się w Hitlerjugend w towarzystwie młodego Benedykta XVI, a następnie już w Waffen SS, już jako oficjalny żołnierz esesman, co to miał wraz z innymi z łapanki powstrzymać na rozkaz Hitlera hordę bolszewicką napierającą na okolicę i sam Berlin. Ja nie wiem, jak ocenić Noblistę w aspekcie ataku na Izrael. Sadzę, że przemawia przez niego obawa, że wzrastająca w świecie potęga synów Syjonu, być może w zemście dosięgnie zbrodni faszyzmu trzeciej Rzeszy, której cząstką był on sam. Nie wiem, jakie emocje nim targają, nie chcę też cokolwiek więcej wiedzieć. To stary człowiek, który swojej młodości doszukuje się w lustrze. Wie, że nikt dzisiaj nie będzie wywlekał jego smarkaterii przed sąd. Jest wielu innych nazistowskich starców żyjących w iście bajecznych warunkach, za zrabowane złoto z wyrywanych zębów i ukradzionych dóbr wszystkim okupywanym narodom. Starych zbrodniarzy nazizmu ukrywających się na wszystkich kontynentach, włącznie z demokratycznymi Stanami Zjednoczonymi. Zapewne dane im będzie spokojnie doczekać śmierci we własnych puchowych łożach, a nie w gettach i obozach koncentracyjnych.
Zatytułowałem mój post słowami ble, ble, ble. To jest najwłaściwszy tytuł. Piszę bowiem praktycznie o niczym aktualnie dla wielu ważnym. Spowiadam się z moich myśli. Tych wrednych. które przychodzą mi do głowy w czasie spacerów po wertepach i wykrotach, powodujących jakiś konglomerat obcych mi na co dzień myśli, oraz tych które nachodzą w czasie spacerów pięknymi alejkami ogrodowymi, wśród drzew kwitnących jabłoni (na co czekam), oraz zapachów rabatek kwiatowych. Bądźcie zatem zdrowi, dbajcie o siebie i o innych. To słowa amerykańskiego redaktora, Polaka pochodzenia żydowskiego, który wypowiada je na koniec swojej cyklicznej audycji telewizyjnej. Mnie się akurat te słowa podobają, zatem je adoptuję.