BALLADYNA I ALINA

Jak pisze wieszcz Juliusz S., obie siostry swojego szczęścia szukały w krzakach malin. Która więcej nazbiera tych smacznych owoców, ta poślubi księcia Kirkora. Tak postanowiła ich matka po tym, gdy bogaty i przystojny kawaler nie mógł się zdecydować, która ma być panią na jego zamku, bo też obie były niezwykłej urody. Jak to Polki, tym bardziej gdzieś tam nad Gopłem, gdzie do dzisiaj ponoć panny są najpiękniejsze. Sposób na wyłonienie kandydatki do łóżka Kirkora zdawał się być bardzo sprawiedliwy, a i mądry, bowiem owoców nigdy za dużo, choćby na zimowe zaprawy. Skojarzyłem te główne bohaterki dramatu z dzisiejszymi, na zmianę starającymi się o rękę pięknej damy w środku Europy czyli Polski. Tusk i Kaczyński to jedna rodzina, jak mówi przykościelno-diskopolowa piosenka. Obaj wywodzą się z tego samego pnia opozycji demokratycznej lat osiemdziesiątych. Co prawda żaden z nich nie siedział w pierdlu za politykę, ale coś tam rozrabiali na złość komunie. Losy obu potoczyły się jak w bajce. Obaj najpierw dokładali rządzącym organizując strajki i roznosząc wrogie władzy ulotki. Tusk nawet mógł je umieszczać na wysokich kominach bo miał tam „etat”. Każdy z nich stworzył niby swoją niezależną partię, ale losy i przekonania raz ich zbliżały, innym razem oddalały w zależności od interesów nie tyle partyjnych co raczej osobowych. Było więc Porozumienie Centrum, Kongres Liberalno-Demokratyczny, Unia Wolności, wreszcie Platforma Obywatelska. Pan Jarosław nie przeskakiwał tyle po szczebelkach partyjnych, bowiem został w nagrodę za opór choćby „werbalny” wobec PRL, zatrudniony w kancelarii prezydenckiej u Wałęsy wraz z bratem Lechem. Niestety tylko do czasu, gdy główny lokator Pałacu nie zorientował się, że ma do czynienia ze szkodnikami. Założył więc Jarosław w ramach opozycji do prezydenta partię Porozumienie Centrum, którą ustawił tam gdzie stała Solidarność, innych zepchnął tam gdzie stało ZOMO. Podobno fundusze na działalność zdobywał z obsługi naszego państwowego zadłużenia FOZZ, ale tak do końca nikt nie wie jak było, bo nie sposób grzebać się wiecznie w podobnych świństwach. Następnie ci obaj politycy siłami swoich partii stworzyli parlament jako AWS- UW pod wodzą pięknego Mańka czyli Maryjana Krzaklewskiego. Swoimi rządami tak wkur..li społeczeństwo, że w najbliższych wyborach ten tandem uzyskał zaledwie 3%, przechodząc do historii jako skompromitowani. Od tego czasu swoje losy związali w odrębnych partiach. Donald w Platformie Obywatelskiej, Jarosław w Prawie i Sprawiedliwości. Dwaj bracia jakoby te dwie siostry ubiegające się o „rękę” Kirkora, po raz pierwszy stanęli naprzeciw siebie starając się o względy (głosy) społeczeństwa. Zatem już od dobrych kilku lat obaj biorą dzbany i idą zbierać głosy wyborców. Kolejny już raz udaje się to Donaldowi zebrać więcej, dlatego też on pełni już drugą kadencje rolę „księcia” , męża opatrznościowego narodu. Jestem pewien, że po kilku przegranych kontrkandydat najchętniej by postąpił jak Balladyna w stosunku do swojej siostry posyłając go w zaświaty. Niestety, tak jak stoi w dramacie, jest zbyt dużo świadków, by mogło się to bezpiecznie ziszczyć. Dzisiaj jest więcej Grabców zamienionych przez Goplanę w wierzby, nie tylko tych co to natchnęły Chopina. Tylko w bajce, chociażby pięknie ujętej w romantyczny dramat, może się spełnić mit Kaczyńskiego. On już żadnych wyborów nie wygra, bo i w malinach posucha. Zdaje sobie sprawę z tego Tusk. Zatem może jako premier praktycznie kłaść przysłowiową lachę na wszystko. Dlatego w gruncie rzeczy, co daje się zaobserwować w zestawieniu z jego expose cechuje go tumiwisizm, a nawet wyjątkowy obwistionalizm. Mógbym się z tego śmiać, bo właśnie przeczytałem kolejną pozycję literacką ulubionego autora książki pt.„Zrób sobie raj” Mariusza Szczygła. To „Laska nebeska”. Jest to zestaw reportaży z wędrówki po Czechach. Spotkania pana Mariusza z ciekawymi ludźmi z nad Wełtawy zaowocowały pięknym tekstem pławiącym się w dowcipie i humorze, jaki cechuje akurat ten pogodny, a jednocześnie mało zadziorny militarnie naród. Na przykład: Gdy dziennikarze i reporterzy poprzez swoich paparazzich ścigali na każdym kroku piosenkarkę Helenę Wondraczkową ukazując jej „starość i postępującą niby niedołężność”, jej mąż założył w internecie specjalną stronę, na której pokazywał owych dziennikarzy jako pijaków, obżartusów, seksoholików i złodziei, bowiem przyuważył, że jedna z reporterek ukradła gdzieś tam dwa kurze udka. O innej dziennikarce napisał że „leżała już pod wszystkim za wyjątkiem tramwaju”. Przypuszczam, że u nas po takich informacjach podanych publicznie, potoczyły by się niekończące się procesy sądowe. Jak wiadomo, Kaczyński, a więc ta tematyczna Balladyna bez przerwy siedzi na ławkach sądów krajowych. Czech się nie obrazi. Poniżej pępka wiszą mu też typowe dla Polactwa obrazy uczuć religijnych. Przechodzi do porządku dziennego z uśmiechem na ustach. Powszechne jest ich mądre spostrzeżenie, które zresztą wynika z ich narodowej świeckości i mody na ateizm: „Dopóki żyjesz, jedz, pij i śmiej się. Po śmierci już nie będziesz miał żadnej radości”. Otóż, w naszym kraju zaczadzonym wprost totalnym katolicyzmem, żałobami narodowymi z powodu choćby kolejowego wypadku o nieco większych skutkach, oraz rozpamiętywaniem martyrologicznym nad przegranymi wojnami i powstaniami, a także męką Chrystusa z rąk żydostwa, nie sposób zaszczepić czeskiego humoru i ich obyczajów.