I ŚMIESZNE I SMUTNE

Ośmielam się napisać kilka słów na temat współczesnej polskiej lewicy. Nie dotykam tej części społeczeństwa, która wyznaje przekonania stricte określone marksistowskim internacjonalizmem, do której to części zawsze zaliczałem się sam pozostając wiernym tej idei. Mam na myśli naszą polską teraźniejszą oficjalną lewicę, reprezentowaną w Sejmie przez garstkę szczęśliwców, nad którymi zlitowali się coraz mniej świadomi wyborcy, bo w Senacie chyba nie mamy nikogo z lewej strony nie licząc Cimoszewicza, który od dawna pozostaje bezpartyjnym senatorem z Podlasia. Ta osamotniona, prawie wystraszona garstka, wciśnięta gdzieś między posłów Ruchu Palikota i PO ma w Sejmie tyle do powiedzenia co większość zięciów w obecności „ukochanych” teściowych. Smutne, ale smutek ten jawi się tym większy, iż przywódcą tej garstki jest człowiek, który przez lata lewicę topił, a robił to w sposób, wyjątkowo wyrafinowany. Gdy kilkanaście lat temu lewica polska na czele z Leszkiem Millerem uzyskała w wyborach ponad 45%, co pozwalało na całkowite zreformowanie spraw światopoglądowych w Polsce, a Miller jako „polityk roku” wg.„Wprost” był w centrum uwagi całego społeczeństwa, dziennikarzy, ludzi kultury i polityków Europy, gdy oprowadzał redaktora Lisa po fabryce włókienniczej w Żyrardowie, gdzie jako chłopak uczył się nie tylko zawodu, ale i kończył pilnie kolejne szkoły, aż do studiów (WSNS), zdawało się nam wszystkim ,że złapaliśmy swojego pana boga za nogi. Tymczasem bardzo szybko z wielkim zażenowaniem, a jeszcze większym rozczarowaniem przekonaliśmy się, że jako wyborcy postawiliśmy nie na rączego ogiera, ale na przekupną chabetę. Nie wiem do dzisiaj, jakie intencje przyświecały mu podczas rozrzutności w rozdawnictwie majątku narodowego klerowi, jakież to intencje mu przyświecały gdy jechał do USA by uhonorować szpiega Kuklińskiego, wręczać mu listy żelazne, odznaczać go, a następnie zapraszać do kraju. Tym czynem Miller utracił twarz u dziesiątków tysięcy kadry zawodowej Wojska Polskiego i nie tylko, bo przyznając racje Kuklińskiemu wszystkich żołnierzy składających przysięgę na wierność ojczyźnie (kilka milionów młodych ludzi) zaliczył do zdrajców ojczyzny. Kolejne czyny Millera wołały o pomstę do piekła. Ciągłe wizyty u prałatów i biskupów, w tym u słynnego księdza pedofila Jankowskiego w Gdańsku, po to by dać mu licencję na wydobywanie bursztynu, przekraczały poczucie dobrego smaku, tym bardziej, że Miller przedstawiał się jako zdeklarowany ateista. Tłumaczenie, iż chciał dobrymi stosunkami z episkopatem pchnąć Polskę w objęcia UE podczas referendum mijało się z logiką, ponieważ to nie biskupi siedzą na parafiach, ale prości antyeuropejscy księża, a ci byli jednoznacznie przeciw. Przecież wystarczyło słuchać papieża i jego akceptacji dla polskiego członkostwa. Co prawda owe paskudne posunięcia pognębiły go w następnych wyborach, ale co najgorsze oprócz niego na dno poszła cała polska lewica. To człowiek mało honorowy. Gdy upadł całkowicie w szeregach partii, którą reprezentował, pokłonił się Samoobronie, by tylnymi drzwiami ponownie zasiąść w ławach Sejmu. Nie udało się, ale nie spoczął. Lawirował między TVN24 a TVP mądrząc się na temat odbudowy SLD. Przekonywał, krytykował i umizgiwał się do co bardziej niezorientowanych, mających krótką pamięć, a przy tym wszystkim nie szczędził przykrych słów Platformie, jednocześnie łasząc się do Kaczyńskiego. Przykładem był układ telewizyjny, gdzie wraz z Kaczorami podzielił się programami telewizji publicznej. Oczywiście wyraził w ten sposób pośrednio zgodę na objęcie stołka prezesa TVP przez faszystę z Ligi Polskich Rodzin. Miller to człowiek lawirant, a jego poczynania nijak nie przystają do obowiązujących zasad prawdziwego lewicowca. Dzisiaj mimo, że sam z ową parlamentarną garstką posłów nie reprezentuje prawdziwej lewicy, bardzo krytycznie wypowiada się w stosunku do partii Janusza Palikota, która to idee lewicy, szczególnie w warstwie światopoglądowej prezentuje od pierwszego posiedzenia Sejmu, zgodnie z zapowiedzią przedwyborczą. Sam nie potrafi a drugiemu przeszkadza. Co ty robisz człowieku, komu ty rzeczywiście służysz, pytania takie cisną się na usta. Bo na pewno nie czynisz dobra dla tych, co to wyłącznie z przyzwyczajenia zaciskając zęby oddali na ciebie głos. Chyba, że wzorem tych co twierdzą, że nie ma już lewicy ani prawicy w zrozumieniu gospodarczym, nie ma wielkich różnic poglądów na „środki produkcji a państwo”, bo jesteśmy częścią światowej gospodarki. Prawica i lewica to w gruncie rzeczy stosunek do spraw duchowych, obyczajowych i moralnych, a to już nie jest polityka. To sprawa sumienia. Jeżeli w ten sposób pojmuje swoje posłannictwo Leszek Miller , to właściwie nie ma on wewnątrz swojej partii za dużo do roboty, tym bardziej, że działacze, a więc całe lewicowe poselstwo, które startowało do wyborów z pierwszych miejsc na listach, to ludzie bogaci i to nawet bardzo. Niektórzy szczycą się posiadłością składającą się z kilku domów lub mieszkań, czy też luksusowych samochodów. Wielu z nich zmienia, wzorem celebrytów, wybitnych sportowców i menagerów, co kilka lat swoje żony, wyposażając je w wszelakie dobra na dalszą drogę życia. Czy zatem można mówić o nich jako ludziach lewicy z sukcesem?. Po stokroć nie, bo Miller już jest na tacy. To są ludzie, którzy głosząc hasła równości, walki z biedą i poniżeniem społecznym, a też po cichu dopominając się rozdziału sacrum od profanum liczą swoje i swojej rodziny dochody, które zapewnią kilku pokoleniom klawe, cesarskie życie. Wystarczy uzyskać mandat posła, a jeszcze lepiej europosła, by micha wyglądała apetycznie.

Uśmiechnij się:
Rozmawiają trzy plemniki:
-Ja to chciałbym zostać lekarzem.
-A ja znanym posłem albo europosłem.
-A ja się obawiam panowie, że ten pieprzony onanista zniszczy nasze marzenia.